Maandag 11 mei 2020
- Gegevens
- Hits: 833
== Niets is vanzelfsprekend ==
For English version click here.
In een mensenleven gebeurt veel, soms ingrijpend en belangrijk, soms gebeuren er dingen die je dag erna al weer vergeten bent. Als je wat ouder wordt blijven vooral die ingrijpende zaken je bij, ik ben nu 76 en terugkijkend geldt dat ook voor mij. Eén ding is door al die jaren heen duidelijk geworden: Niets is vanzelfsprekend en nergens heb ik recht op.
Aldous Huxley, Engels Schrijver 1894-1963 heeft eens gezegd:
De meeste mensen hebben een bijna oneindige capaciteit om dingen vanzelfsprekend te vinden. (Origineel: Most human beings have an almost infinite capacity for taking things for granted.)
Een vriend van me zei laatst: “Ik kan er niet tegen dat jonge mensen ziek worden en doodgaan of verongelukken, dat is niet eerlijk dat God dit doet. Ook dat God oorlogen e.d. toelaat is niet eerlijk”…
Ik: “Maar we willen eerst God uit ons leven bannen en daarna als het fout gaat geven we Hem de schuld?”
Hij: “We kunnen God niet uit ons leven bannen, het is niet eerlijk.”
De realiteit is, dat God ons de keuze laat of we met Hem verder willen leven of niet…
Wijsheid komt met de jaren is een gezegde. Dat geldt inderdaad voor sommigen maar niet voor iedereen. In alle bescheidenheid denk ik in de loop der jaren wel wat wijzer geworden te zijn, alhoewel ik het echte oordeel daarover liever aan anderen overlaat.
Niets is vanzelfsprekend. Tenzij dat wel zo zou zijn, dan zou niet alleen het goede vanzelfsprekend zijn maar ook het slechte, het kwade.
Voorjaar 2015
Vijf jaar geleden was ik 71 en ik voelde me af en toe nog min of meer als een jonge hond. Ik had nog veel energie voor mijn leeftijd en ik deed nog veel, zowel lichamelijk als geestelijk. Tot ik in het voorjaar van 2015 te horen kreeg dat ik kanker had. Tijdens mijn jaarlijkse check-up bij de huisarts was gebleken dat de PSA-waarde in mijn bloed aan de hoge kant was.
Ik was niet ziek, ik had geen klachten en de tumor was niet agressief, het was op het randje van wel of niet er iets aan laten doen. Wat doe je dan?
De MRI-scan
We (Aukje en ik) hebben er samen over gepraat en we hebben er met de arts over gepraat. Die bood mij een experimentele behandeling aan, 30 proefpersonen zouden daaraan meedoen in het UMC. Het zou gaan om een eenmalige lokale bestraling van de tumor (zonder de omgeving daarin mee te nemen) met grote kans op veel minder bijwerkingen dan de traditionele behandeling.
Hiermee werd de bestralingsbron ingebracht en weer verwijderd
We besloten voor deze behandeling te gaan en vandaag 11 mei is het precies 5 jaar geleden dat ik die ondergaan heb. Tijdens de behandeling werden er 15 holle naalden in de tumor geplaatst, dat betekende een aantal keren door de scan heen om de plaatsing te controleren en uiteindelijk werd de tumor in 2 sessies door de holle naalden bestraald. Ruim 7 uur duurde de hele behandeling.
Ongeveer een maand later werd ik plotseling getroffen door een beroerte. Terwijl ik thuis op de bank zat raakte ik plotseling de controle over mijn rechterzijde kwijt. Met toeters en bellen naar het ziekenhuis, waar ik na onderzoek na ongeveer 3 uur weer naar huis mocht.
NIETS IS VANZELFSPREKEND!
Terugkijkend hebben deze 2 gebeurtenissen mijn leven behoorlijk veranderd. En alhoewel de bijwerkingen van de bestraling inderdaad waarschijnlijk miniem waren, is mijn leven wel heel anders geworden. Het is gelukkig nauwelijks merkbaar voor anderen, maar mijn rechterzijde is nooit weer 100% geworden. Ik merk het met lopen, ik merk het met schrijven en als ik moe word ook met spreken.
Dat is misschien nog wel het belangrijkste: ik ben veel sneller moe dan vroeger en kan daardoor veel minder aan. Dit geld zowel voor fysieke als voor geestelijke inspanningen. Je leven wordt behoorlijk op zijn kop gezet. Het is ook niet helder of de beroerte misschien veroorzaakt is door de tumorbehandeling.
Wat ik wel weet is dat God me door de hele periode heen rust en vrede in mij heeft gegeven en Aukje de kracht om naast me staan en me te helpen. We zijn dankbaar dat we elkaar nog hebben en samen van elkaar en van onze kinderen en kleinkinderen mogen genieten. Dankbaar ook dat we samen mogen leven vanuit de wetenschap dat wat er ook gebeurt God daarbij is. Samen ook nog onze broeders en zusters in Nepal mogen bemoedigen en helpen.
Niets is vanzelfsprekend, daarom danken we God daarvoor. Hij is onze steun en toeverlaat, hoe het verder ook loopt in het leven. Op Hem kunnen we vertrouwen, Hij laat ons nooit los.
