Donderdag 31 oktober 2019
- Gegevens
- Hits: 772
== Terug naar huis ==
Donderdag 31 oktober
Het is donderdagochtend 10 voor acht. We lopen allebei nog een beetje te zweven. Ik heb net Sanne onze hond uitgelaten en alle klokken op de juiste tijd gezet. Brrrr wat is het koud buiten, van +300 naar -10 is toch wel een hele sprong, maar de zon schijnt gelukkig (bijna).
ZONDAG
Zondagochtend was dat nog heel anders. Na een rumoerige avond, met zingen op straat vanwege Tihar was er de rust van zondagochtend. Weinig verkeer, (bijna) iedereen is vrij, een lekker temperatuurtje, vrij heldere lucht met een lekker zonnetje en … als kers op de taart een mooi uitzicht op de bergen.
Een versierd huis aan de andere kant van de straat
Langs onze straat stonden plotseling 6 grote bussen geparkeerd, een ongewoon gezicht, de oplossing diende zich even later aan. Tegen achten kwam Grishma naar boven met zijn ochtendkoffie in de hand en hij vertelde me het volgende verhaal:
"Er was een aanvraag van jeugdgroepen van een aantal kerken uit Kathmandu of ze een paar dagen van de accommodatie van Naya Gaun Church gebruik mochten maken. Ze hadden voor deze jonge mensen een uitje georganiseerd, wat vaker gebeurt tijdens de (Hindoeïstische) Tihar feesten.
Er is ruimte voor ongeveer 100 mensen (incl. overnachting en koken), dat was bekend bij de organisatie. Grishma was poolshoogte wezen nemen waarbij bleek dat er ‘iets’ meer jongelui waren gekomen, 380 om precies te zijn! Ze waren de dag ervoor uit Kathmandu vertrokken en waren pas om middernacht in Pokhara aangekomen."
Er is uiteindelijk een oplossing gevonden door op het terrein van de kerk een grote (primitieve) tent te maken, waar ze 2 nachten onder/in geslapen hebben.
Het moet trouwens een hele kunst geweest zijn om dat in 6 bussen te krijgen. Drie op een bank misschien, 12 uur lang.
De stupa gezien vanaf ons logeeradres (sterk ingezoomd)
Onze laatste dag in Pokhara, we hadden met Prem en Prabha afgesproken om naar de Stupa te gaan die boven op een bergtop achter het meer ligt. Tenminste wanneer het goed zicht zou zijn. Wel dat was het!
Even voor alle duidelijkheid, we gingen niet vanwege de stupa naar boven, daar hebben we als Christen helemaal niets mee. We gingen naar boven omdat je daar een geweldig uitzicht op de Annapurna range hebt en op het meer en de stad.
De weg naar de stupa kronkelde steil omhoog met de nodige gaten, kuilen en soms totale afwezigheid van wegdek. Prem loodste zijn auto er kundig langs, het vergt heel wat van de auto en de stuurmanskunst van de chauffeur om met 4 personen erin omhoog te gaan langs zo’n weg.
Tot je niet meer verder kan en de rest naar de top moet lopen. Nog ruim 400 treden te gaan, een kleine 100 meter nog omhoog. Langs tientallen winkeltjes en restaurantjes. Nog geen 10 jaar geleden waren dat er misschien een paar, maar nu is het de hele weg omhoog een aaneenschakeling van winkeltjes, waarvan de meesten ongeveer hetzelfde verkopen…
Vanwege Tihar kwamen we op verschillende plaatsen ook groepen kinderen tegen die aan het zingen en dansen waren in de hoop dat de voorbijgangers een paar roepies zouden geven, waar ze achteraf dan wat lekkers voor konden kopen.
Het was een pittige tocht omhoog, de zon warmde alles al lekker op, maar het is gelukt. Uiteindelijk bereikten we de top en daar was de beloning, prachtige vergezichten, op de bergen, op het meer en op de stad. Schitterend. Ver boven het stof van de stad.
Ook Prem en Prabha genoten zichtbaar van dit uitje. Voor dit soort dingen is doorgaans geen tijd en geen geld. Maar ook het samen uit zijn met z’n vieren heeft hen goed gedaan.
We zouden er ook samen wat gaan eten, maar de restaurantjes waren wel erg basic dus hebben we dat later aan Lakeside gedaan. Maar eerst een paar foto’s:
Op de achtergrond de Annapurna, rechts en uiterst links >8000 meter; in het midden de Fishtail (7000 meter); op de voorgrond het meer Phewa Tal daartussen een heuvel met bovenop Sarangkot
Na afloop hebben we bij het meer gezellig samen gegeten.
Wat ik nog bijna vergeet te vertellen: na 3 weken zonder problemen in de auto van Prem te hebben rondgereden werden we uitgerekend op de laatste ochtend (licht) aangereden door een motorrijder. Eerst dachten we dat die alleen de buitenspiegel had geraakt, maar later ontdekten we een dikke kras in het achterportier. Prem deed er laconiek over, maar leuk was het niet en ook even schrikken. De motorrijder was heel snel verdwenen…
Nadat Prem ons teruggebracht had hebben we onze koffers uit de opslag gehaald en zijn we begonnen met inpakken. Dat verliep allemaal goed, we bleven gelukkig ruim binnen de toegestane 23 kg.
MAANDAG
Na een goede nachtrust hebben we op uitnodiging van Grishma en Laxmi bij hen ontbeten. Ze hebben erg hun best voor ons gedaan en het was erg gezellig. Bisesh en zijn vrouw waren er ook bij, zij wonen bij Grishma en Laxmi in. Dat is overigens niet ongebruikelijk in Nepal om bij je ouders/schoonouders in te wonen.
Na afloop hebben we nog samen met en voor elkaar gebeden.
Voor vertrek probeerde ik via internet bij Air India in te checken voor onze terugreis en tot mijn stomme verbazing lukte dat achter elkaar!
Na van hen afscheid genomen te hebben zijn we met Prem en Prabha naar het vliegveld gereden. Maar eerst moesten we nog samen op de foto.
Wat een prachtig stel mensen.
Inchecken ging vlot, zelfs voordat de counter officieel geopend was dankzij Prem. We hadden plekje aan de linkerkant, de kant van de bergen.
Terwijl we zaten te eten gebeurde er nog iets merkwaardigs. Ondanks dat het vliegveld rondom is afgezet met een groot hek, liepen er plotseling 2 jakhalzen op de baan rond, gelukkig wel bijna aan het eind van de baan!
Eerst werd geprobeerd om ze er met harde knallen te verjagen, toen dat niet hielp ging de sirene van het vliegveld af en toen dat ook niet hielp werd er een Landrover op af gestuurd, pas toen verdwenen ze in het hoge gras langs de baan. Jakhalzen zijn over het algemeen erg schuw.
Ons afscheid was zoals te verwachten erg emotioneel. Gelukkig kennen ze in Nepal ook zakdoeken! Een moeilijk moment voor hen en voor ons, we hebben ze door de jaren heen mogen helpen door niet alleen vrienden te zijn maar ook een beetje een vader en moeder.
De reis naar Kathmandu verliep verder vlot.
Voor de vliegtuigfanaten onder ons, we vlogen met een ATR 72-500, een vliegtuig van Frans/Italiaanse makelij.
Bij aankomst in Kathmandu stond ons nog een verrassing te wachten. De ruimte waar de bagage zou komen stond letterlijk volgepakt met mensen. Het kostte me aardig wat moeite om in de buurt van de bagageband te komen. Uiteindelijk is alles natuurlijk goed gegaan.
We werden daarna in recordtempo door een taxi naar het hotel gebracht. De chauffeur had er duidelijk zin in met zijn oude busje. Na een paar minuten heb ik voor de zekerheid maar mijn veiligheidsgordel omgedaan…
DINSDAG
Na een goede nachtrust en na afscheid genomen te hebben van Tilak die nog even langs kwam, en na een laatste rondje in de buurt van het hotel zijn we om 11.00 naar het vliegveld gegaan.
Alles verliep daarna min of meer volgens plan. We hadden een goede plek aan de rechterkant in het vliegtuig zodat we na vertrek nog een groot deel van de Himalaya (inclusief de Annapurna) hebben kunnen zien. Vlak erna trok het helemaal dicht door de bewolking.
Op het vliegveld van Delhi hadden we een ‘sleeping pod’ gehuurd. Een soort hok met 2 bedden en een TV (wat moet je daarmee als je wilt slapen?). De wanden van deze sleeping pod en de deur waren goed geluiddicht. Alleen het plafond niet, dat bestond uit 2 over elkaar heen gespannen doeken. Het resultaat doet zich raden: alle geluiden in de vertrekhal waren duidelijk in deze cabine te horen.
Maar daar was een oplossing voor. Er stond een ventilator voor wat frisse lucht, als je die aanzette hoorde je niets meer van buiten…
WOENSDAG
Na een ontbijt (2 dikke goed belegde sandwiches en een kop koffie) zijn we aan boord gegaan van een oude KLM 747. We hadden een mooie plek en de verzorging onderweg was prima in orde. Goed gedaan KLM!
Bijna op tijd landden we op Schiphol, 07.30 in de morgen. Na onze koffers opgehaald te hebben en na aangepaste kleding aangedaan te hebben (i.v.m. de kou buiten) wachtte ons bij de uitgang een verrassing, niet alleen Laura (onze dochter) stond er maar ook 4 van onze kleinkinderen, compleet met spandoek en niet te vergeten Sanne onze hond!
Door vermoeidheid had ik eerst niet eens in de gaten dat ze er stonden, wat een leuke verrassing!
Uiteindelijk waren we om ongeveer 10 uur weer terug op ons eigen nest. Een fantastische reis was ten einde. Een korte terugblik hierop volgt nog.
Jan & Aukje