Zondag 13 oktober 2019
- Gegevens
- Hits: 446
== Onze vrienden in Patichoor ==
Zondag 13 oktober
De zon schijnt, er hangen wat wolkenflarden die af en toe van de bergen een schimmenspel maken en nu en dan zitten we in de rook van iemand die een paar honderd meter verder zijn afval aan het verbranden is. Dat was tot niet zo lang geleden ‘normaal’ want een vuilophaaldienst bestond er niet, nu wordt regelmatig het vuil opgehaald.
De moesson is nog steeds niet helemaal voorbij, regelmatig hebben we in de namiddag en avond nog fikse buien, maar dat zal niet lang meer duren. Dan zullen ook elke dag de bergen zo goed te zien zijn als op onderstaande foto!
Woensdag, donderdag en vrijdag hebben we ons rustig gehouden. Alleen een bezoekje aan Lakeside met lunch en een bezoek aan de stad ook met lunch. Daar hebben we in een Indiaas vegetarisch restaurantje gegeten, Deurali, een grote dosa, licht en lekker.
Vanaf vrijdag hebben we ook de auto van Prem ter beschikking, wat het verplaatsen een stuk eenvoudiger maakt. Ik vind het erg leuk om hier rond te rijden in het verkeer. Het is een stuk minder agressief dan in Nederland.
Donderdagmiddag zijn we nog bij de shop van Prem en Prabha een kopje thee wezen drinken. Vergeleken bij de buffelfarm brengt dit niet veel meer op, maar houden ze het vooral aan voor de contacten (voorlopig).
Deze Tibetaanse verkoopsters kennen we al heel lang, Aukje heeft een paar nieuwe oorbellen bij ze gekocht. Als ze ons al aan zien komen lopen roepen ze al “arko patak”. Dat zeiden we meestal tegen ze als ze ons weer wat probeerden te verkopen. Het betekent ‘volgende keer’…
In de tussentijd kregen we tegenstrijdige berichten over de situatie van de weg naar Patichoor. Volgens de één ging dat best wel, volgens de ander is de weg een ramp. Om het zekere voor het onzekere te nemen heeft Prem een hoger op de wielen staande auto geleend van een kennis. Dat was maar goed ook bleek achteraf…
De afstand is ongeveer 50 km, waar we bijna 2 uur over gedaan hebben! En helaas, het slechte scenario was waar, de weg is een ramp. In al die jaren dat we in Nepal komen heb ik zo’n slechte weg niet meegemaakt.
De eerste 10 km gingen nog, eerst Pokhara uit via een snel klimmende en kronkelende weg omhoog naar Sarangkhot, vandaar over een nog steeds redelijk goede weg naar Naudanda en daar begon de ellende. Het is eigenlijk niet te filmen (letterlijk!) maar ik heb toch een poging gedaan.
Het was van links naar rechts en terug en tegelijkertijd op en neer, Prem moest continu tussen de ergste gaten door manoeuvreren en tegelijkertijd het overige verkeer in de gaten houden. Want tijdens het rijden schieten er voortdurend links en rechts motoren en soms auto’s voorbij. Recht uit rijden gewoon op je ‘eigen’ weghelft is dan onmogelijk.
Prem zag er echt op zijn zondags uit!
Onderweg kwamen we nog een paar toeristen tegen die met de motor (een Indiase Enfield voor de kenners) onderweg waren. Ze zaten vast in een gat in de weg en konden er niet meer uitkomen. De voor en achterwielen stonden tot aan de assen in het gat. Een Nepalees stond er hulpeloos bij te kijken. Gelukkig is Prem erg handig en met zijn hulp stond de motor weer snel op de weg en konden ze weer verder.
Voor de zekerheid waren we een half uur vroeger vertrokken, dat had als resultaat dat we ruim een half uur te laat aankwamen. De dienst in het kerkje in Patichoor was al begonnen, maar dat is in Nepal gelukkig niet zo’n probleem.
Zo ziet het nieuwe kerkje eruit, rechts ervan het oude gebouw.
Het nieuwe gebouw ziet er prachtig uit. Onder supervisie van de kerk in Naya Gaun is er echt een mooi kerkje neergezet, elke meter ruimte die ze aan grond hebben is benut, zodoende is er nog maar een smal paadje naast de kerk om naar de ingang te lopen.
De zangdienst was al halverwege, er werd enthousiast gezongen en er waren aanzienlijk meer mensen dan de laatste keer dat we er waren (klik hier voor een korte video-impressie).
De vrouwenkant in de kerk
De kerk heeft zich de laatste jaren geweldig ontwikkeld en we zijn blij en dankbaar dat we daar ook aan bij hebben mogen dragen.
Het is al ruim 20 jaar geleden dat ik daar voor het eerst kwam. Het was toen nog een klein groepje gelovigen die samenkwam in een soort garagebox, zonder ramen, alleen een rolluik aan de straatkant dat door de brandende zon buiten ook aan de binnenkant behoorlijk heet werd.
Na een aantal jaren van de ene gehuurde ruimte naar de andere gezworven te hebben en na een moeilijke periode na dreigementen van de Maoïsten, hebben we ze ongeveer 15 jaar geleden mogen helpen met de bouw van een eigen kerkje. Dat oude gebouw wordt nu voor de zondagsschool gebruikt!
Het is ontroerend om te zien wat God hier doet. In die zin heb ik ook wat mogen delen over de betrouwbaarheid van God! Betrouwbaarheid die van ons ook betrouwbaarheid vraagt.
Toen ik net binnen was kwam er een jongeman naar me toe, hij was ook uit Pokhara en was gekomen om me te vertalen. “Of ik mijn overdenking ook op papier had, dat was wat makkelijker voor hem”. Dat heb ik dus niet, maar wel digitaal, dus snel even via bluetooth overgezet op zijn telefoon!
Aukje ‘moest’ tijdens de prediking vooraan zitten!
Na afloop werden we nog even in het zonnetje gezet. De voorganger was duidelijk geëmotioneerd toen hij hoorde dat dit ons laatste bezoek was. We kregen als teken van eer een mooie sjaal om en een plaquette.
De voorganger bedankt ons en vertelt het een en ander over onze betrokkenheid door de jaren heen
Deze jongedame moest en zou een selfie van haar samen met Aukje maken!
Samen met een aantal kerkleden op de foto
De voorganger met zijn echtgenote
Al met al is het een heel bijzondere morgen geweest en we voelen ons rijk gezegend dat we deze mensen hebben leren kennen. Doorzetters in het koninkrijk van God. God is aan het werk in Patichoor!
Met een blij en voldaan hart zijn we teruggereden naar Pokhara, waar we samen met Prem en Prabha nog van een lichte lunch genoten hebben voordat ze ons op het logeeradres afzetten.
“Indien wij ontrouw zijn, Hij blijft getrouw,
want Zichzelf verloochenen kan Hij niet.”
Wordt vervolgd
