Woensdag 9 oktober 2019
- Gegevens
- Hits: 434
== Is het de weg of de bus? ==
Zaterdag 5 oktober
Vandaag hebben we de eerste kerk bezocht, ‘het kerkje van Tilak en Ganga’. Het kerkje staat in Thecho en de dienst begon al om 8 uur! Dit omdat veel gemeenteleden, vooral in deze tijd, na de kerkdienst doorgaan naar hun land om de rijstoogst binnen te halen. Het is deze tijd ‘alle hens aan dek’ voor hen.
Na een half uur op ons vervoer gewacht te hebben kwamen we even over achten bij het kerkje aan. Het laatste stuk weg erheen was bar slecht.
Het kerkje vanbinnen, nog niet iedereen is aanwezig
De dienst was net begonnen en werd geleid door 3 jonge enthousiaste gemeenteleden.
De dienst verliep verder zoals we dat in een Nepalese kerk gewend zijn: zangdienst, aanbidding (waarbij door iedereen tegelijkertijd hardop gebeden werd) en een prediking. Eén meisje was duidelijk boven de anderen uit te horen tijdens het zingen, het meisje op onderstaande foto.
De preek werd goed ontvangen en na afloop mochten Aukje en Ganga de door Marianne L. gebreide mutsen uitreiken aan de kinderen.
Dit is het huidige (tijdelijke) kerkje
Het meisje links stond erop dat de 2 oudere dames met haar op de foto gingen…
Hier komt het nieuwe kerkje
Na afloop zijn we met Tilak en Ganga meegegaan naar hun huisje waar Ganga een eenvoudige maar lekkere dal bhat had gemaakt voor ons. Voor degenen die daar niet mee bekend zijn: dal bhat is het nationale gerecht in Nepal, bestaande uit rijst, linzen, een groenten curry en soms ook vlees.
Al met al was het een fijne ontmoeting. Het zijn beiden harde werkers in het Koninkrijk van God. Ze zijn tevreden met weinig en hebben ook weinig, maar zijn altijd bereid anderen te helpen.
Na afloop zijn we met de taxi teruggereden naar ons hotel. Het was een vermoeiende dag geweest maar dat was het meer dan waard!
’s Avonds hebben we in onderstaand restaurant, verstopt achter de vele draden een lekkere curry gegeten.
Zondag 6 oktober
Kwart voor zes stonden we al naast ons bed. Dit was de dag van de busreis naar Pokhara.
Na de laatste dingen ingepakt te hebben en een laatste controle of we niets vergeten waren werden we door een taxi naar het ‘busstation’ gebracht. Busstation is eigenlijk een beetje groots woord, er waren wel veel bussen, maar die stonden in één van de straten van Kathmandu gewoon achter elkaar. Ik schat dat er toch minstens 25 waren.
De reis verliep zoals verwacht. Het duurde door de drukte en doordat een passagier niet kwam opdagen een uur voor we Kathmandu uit waren. Daarna ging het vlot.
Uitzicht vanaf de eerste (breakfast) stop op de Trisuli.
De bus zag er van buiten best aardig uit
Onderweg wordt 2 maal gestopt, één keer voor het ontbijt en één keer voor de lunch. Onderweg hadden we al contact gehad met Prem en Prabha, die ons beiden bij aankomst al stonden op te wachten. Het werd een emotioneel weerzien.
De bus zelf was in niet al te goede doen, wat we van Swiss Travel, waar we al jaren van gebruik maken, niet gewend zijn. Kapotte stoelen, slechte vering / schokbrekers, maar surprise: de airco deed het wel!
Maandag 7 oktober
Na een lange nachtrust waren we voor het ontbijt bij onze gastheer en gastvrouw uitgenodigd. Daarna zijn we behoudens een uitstapje naar Lakeside (het toeristendistrict) niet meer weg geweest. We waren nog te moe van de busreis.
Dinsdag 8 oktober
Dinsdagochtend om 11 uur zaten we bij Prem en Prabha. We waren voor de lunch uitgenodigd en als Prabha de kokkin is staat dat garant voor een heerlijke hap eten, een uitgebreide dal bhat. Hun dochter Prapti was ook aanwezig, ze heeft een paar maanden geleden een studie rechten in Kathmandu afgerond! Zoon Pawan zit met een studiebeurs in Brisbane Australië.
Overigens vergeet ik te vertellen dat het vanmorgen heel helder was. De bergen waren crisp en clear te zien! Wat is Gods schepping toch mooi!
Prem en Prabha hadden ons heel wat te vertellen. Daarvoor laat ik eerst Aukje aan het woord:
“Wij hebben gisteren met vrienden thee gedronken in een buffelfarm die ze vorig jaar gestart zijn, wat basic allemaal vergeleken met de bedrijven in Nederland.
De hakselmachine waarmee het grove gras in kleine stukjes gehakt wordt en daarna vermengd met hooi aan de buffels gegeven wordt.
Ze begonnen met 3 buffels om een arme familie op weg te helpen een inkomen te krijgen, nu hebben ze er 40, en dat breidt gestaag uit. 140 liter buffelmelk per dag dat Prabha (onze Nepalese pleegdochter) gisteren met een litermaat via een trechter in een plastic zak liet lopen, waarna haar dochter (die net afgestudeerd is in de rechten) een elastiekje om het zakje bond.
Ook kwam er een stortbui, we hebben het staartje van het regenseizoen te pakken. Wel warm water en verfrissend.
De buffels krijgen een soort gras te eten dat gemalen wordt met een kleine handmachine, denk daarbij aan ... bijvoorbeeld een gehaktmolen die je thuis kunt gebruiken, in die orde. Misschien kent Johan zulke apparatuur wel van vroeger, of was dat nog voor zijn tijd?
Het lijkt op de tijd van Ot en Sien.
Eén van de 2 stallen
Gelijktijdig was ik er ook op bedacht dat er muggen konden zijn, Dengue is hier ook bekend.
Jan heeft ook foto's gemaakt van het bedrijfje, dus dat gaan jullie nog zien. Op dit moment wordt er aardig wat geld verdiend daarmee. De zakjes melk werden door kopers afgehaald. Families die maandelijks betalen voor 1,2,3 liter per dag. Het is zulke heerlijke en vette melk. Wij hadden die in onze Nepal tijd ook. We roomde het af en maakte er een soort boter van, of slagroom, zonder de suiker gebruikten we het dus op brood. In die tijd werd er nog geen boter verkocht in Nepal.
We hebben er van 3 tot 5 uur gezeten/ rondgelopen, uitkijkend om niet in de vlaaien te lopen. Alles werd wel netjes weg geschept maar je kunt het niet altijd voorkomen.
De man waarmee het begon, nu mede-eigenaar en werknemer
Die mest werd vroeger als brandstof gebruikt en huizen/ hutten mee dicht gesmeerd. Dat hebben we nog meegemaakt, kinderen kwamen die gedroogde vlaaien opzoeken en verkochten ze of brachten ze thuis.
Ook hebben ze een waterreservoir gemaakt gewoon een kuil met een groot zeil en een pompsysteem, en ze zijn er zo trots op.
Dit wordt verkocht (mest) of op het eigen land gebruikt
Het is ook zo leuk omdat Prabha en Prem zelf een auto hebben en een winkel in 2 de hands motoren. Een zoon studeert nu voor zijn Masters in Australië, en de dochter gaat nog verder specialiseren in volksrecht.
Ik vertel jullie dat allemaal nog weleens, het is gewoon een heel boek! Een goed boek, we zijn erg trots op hen!“
Prabha doet samen met Prapti de gezeefde melk in plastic zakjes
Klanten die de melk komen kopen
Eén van de vaste medewerkers
Tot zover Aukje.
Op het moment staan er 40 buffels, de 25 kalfjes niet meegerekend! Prem heeft plannen om dit verder uit te breiden. Daarvoor is hij een b.v. gestart en samen met de boer van het eerste uur zijn zij eigenaar ervan.
Een paar nieuwsgierige kinderen uit de buurt
Nu al kunnen zij de vraag niet aan mede omdat zij niet knoeien met de melk. Elke ochtend om 4 uur begint het werk al, waarbij Prem vooral de organisatorische kant voor zijn rekening neemt. Zo hebben ze naast de mede-eigenaar al twee vaste krachten in dienst, die hierdoor verzekerd zijn van een goed inkomen.
Maar dat is niet het enige wat zij doen, ook in de kerk zijn ze actief. Prem bezoekt regelmatig dochterkerkjes, waar hij ook spreekt en Prabha leidt zo nu en dan de zangdienst in Naya Gaun.
Een mooi stel mensen!
Voor zover deze aflevering. Met ons gaat het goed, alhoewel we af en toe wel nog erg moe zijn. Bid daarom ook voor ons als we zaterdag naar Patichoor gaan, een dorp in de bergen ongeveer 1,5 uur rijden van Pokhara over een slechte weg.
Jan & Aukje
