Maandag 19 november
- Gegevens
- Hits: 690
De laatste dag in Pokhara, morgenochtend vertrekken we met de bus (Swiss Travel) om 07.30 naar Kathmandu, het zit er al weer op...
's Ochtends waren we bij Pradip en Manju uitgenodigd voor het ontbijt, inclusief een prachtige verjaardagstaart die ze hadden laten maken. En 's avonds hebben we traditiegetrouw de z.g. verjaardagspsalm gelezen (Ps. 64 dus). Volgende week doen we alles nog eens dunnetjes over in Nederland. Ik kreeg 1 felicitatietelefoontje, van Pawan, de zoon van Prem en Prabha!
Vanmorgen begon met een ontmoeting met Durga, een medewerker van het drugsprogramma, waar ik zelf ook 4 jaar gewerkt heb. We hebben even lekker bijgepraat met elkaar, het is iemand waar ik door de jaren heen een bijzondere band mee heb gekregen.
Daarna moest ik nog even een paar zaakjes afhandelen, Raju opgezocht, Chanman, Prem en Prabha en Ram Prasad. Nu alleen nog even naar de kapper, een nieuwe jas kopen en mijn koffer inpakken, dan zit het er al weer op.
Het weer is nog steeds prachtig, de bergen fantastisch, we genieten nog steeds, maar vinden het ook wel fijn om straks weer richting Nederland te gaan.
Schrijf reactie (0 Reacties)
Zaterdag 17 november
- Gegevens
- Hits: 590
Vrijdagavond had ik een ontmoeting met de jeugd van Naya Gaun Church. Het begon echt in Nepalese stijl: Het zou om 17.30 beginnen, dus was ik er 5 min. voor het begin. Op 3 man na was er nog niemand, ik heb ze gedag gezegd en ben gaan zitten in afwachting van wat komen zou. Langzaam maar zeker druppelden er meer jongelui binnen, uiteindelijk begonnen we om ongeveer 17.45. Tijdens het zingen groeide de groep aan tot ca. 50 jongens en meisjes. Om ongeveer 18.10 kreeg ik het woord met een (korte) studie over discipelschap. De respons was erg goed en daardoor liep de studie uit naar 50 min. (in plaats van 30). Het was fijn om met deze jonge mensen over de praktische kanten van het geloof te kunnen praten.
Zaterdagochtend stond een spreekbeurt in Patichaur op het programma. Patichaur is een dorpje in de bergen op ongeveer 45 km. van Pokhara, normaal gesproken ongeveer een uur rijden, maar doordat Tilak (die op zijn eigen motor meeging) zo langzaam reed, deden we er 20 min. langer over.
Wat gebouw betreft kan het kerkje nauwelijks een kerk genoemd worden, ze waren een tijdje geleden weer noodgedwongen verhuisd naar een andere locatie, 2 heel primitieve kamers van ongeveer 3 bij 2.5 meter op het dak van een huis. Toen we aankwamen zat alles al vol en zaten er al aan paar mensen buiten. Ik ben maar voor de ingang gaan zitten.
Het waren globaal nog dezelfde mensen en de meesten herkenden me nog van ca. 6 jaar geleden, toen ik er voor het laatst geweest was. Het weerzien was heel hartelijk. De gemeente bestaat uit ca. 25 personen, variërend in leeftijd van 1 tot 80 jaar. Vooral de oudst aanwezige maakte een diepe indruk op me door zijn blijde uitstraling (ziefoto), met stralende ogen van een stralende christen!
Intussen is men begonnen met plannen om zelf een gebouwtje te kunnen bouwen. Ze hebben al een stukje land op het oog (kosten ca. 2200 Euro) en een gebouw waar de samenkomsten kunnen worden gehouden en waar ook de voorganger kan wonen kost ongeveer nog eens eenzelfde bedrag. Ik hoop dat er voor deze (financ. niet draagkrachtige) broeders en zusters snel een oplossing komt.
De rit heen en terug op de motor duurde ongeveer 2x 1u en 20min. Een heel mooie tocht, wel over soms slechte stukken weg. Ik heb genoten van het zijn in Patichaur, maar ook de rit.
Schrijf reactie (0 Reacties)
Vrijdag 16 november
- Gegevens
- Hits: 643
Mensen, mensen wat een mensen.
Ik mag graag af en toe lekker op het stoepje voor ons hotelletje zitten, lekker in de zon, het liefst met een glas thee of een flesje cola en dan maar naar de mensen kijken. En er lopen de meest uiteenlopende types rond. Je ziet mensen zoals wij (middelbaar) en gezellig met elkaar op vakantie, ook veel jonge mensen, vooral stelletjes. Maar er lopen ook heel wat bijzondere mensen rond.
Zo zag ik vanmiddag een Boeddhistische monnik, geen Tibetaan, maar een westerling die kennelijk op zoek is naar God. Dit is geen uitzondering, regelmatig kom je hier westerlingen tegen in het habijt van een Boeddhistische monnik, ook vrouwen. Zonder uitzondering met een kaalgeschoren hoofd, maar dat zou in Nederland al niet meer opvallen.
Maar dit jaar zijn er bijvoorbeeld ook opvallend veel hippieachtige personen. Het hippietijdperk leek achter de rug te zijn, maar je komt ze weer in allerlei schakeringen tegen. Jong, oud, maar ook veelal op zoek naar iets. Ik vermoed dat er ook aardig wat ouderen bij zitten, die in de 70-er jaren ook deel uit maakten van die beweging. Vaak zijn ze ook duidelijk onder invloed van drugs.
Maar er zijn ook twijfelachtige personen (althans zo komen zij bij mij over!) Ik denk vooral aan de oudere mannen, alleen op pad met een jonge Nepalese jongen of meisje, hand in hand lopend. Maar dat zelfde geldt soms ook voor oudere westerse vrouwen.
Maar naast dit alles natuurlijk ook de Nepalees zelf. Schuin tegenover ons hotel staat een stenen (betonnen) huis, waarin ook een oude oma woont (kennelijk bij haar kinderen). Maar dat moderne gedoe vindt ze denk ik maar niks, want op de hoek van het dak heeft ze voor zichzelf een plek gemaakt waar ze een vuurtje kan stoken en waar ze haar eigen potje op de traditionele manier op een houtvuurtje kan koken… Tegelijkertijd rijdt de moderne tijd luid toeterend en zigzaggend over straat voorbij. Jongelui die willen opvallen. Erg gevaarlijk soms, want er lopen overal kleine kinderen, honden en koeien rond.
Tenslotte zie je ’s ochtends ook heel wat vrouwen, mannen en soms ook kinderen van buiten de stad komen, met een grote dhoka (mand) op hun rug en aan hun hoofd. De manden zijn meestal volgeladen met zaken die ze verbouwd hebben zoals groenten en fruit, maar bijvoorbeeld ook honing.
Zo geniet ik van alles wat ik zie, terwijl de jeep aan de overkant volgeladen wordt met vakantiegangers en parachutes voor het 'paragliding' en een bedelaar om een aalmoes vraagt.. Nippend aan mijn kopje thee en af en toe een praatje makend met een voorbijkomende Nepalees.
Schrijf reactie (0 Reacties)
Donderdag 15 november
- Gegevens
- Hits: 711
Het weer blijft onveranderd helder, kraakhelder. De bergtoppen zijn nu heel nadrukkelijk zichtbaar aanwezig. Alsof ze plotseling ingetekend en gekleurd zijn in de lucht. Het heldere wit, afstekend tegen het heldere blauw van de lucht. Ik kan daar rustig een uurtje van zitten genieten, zo mooi. Ik heb het al zoveel keren gezien, maar het overweldigd me nog steeds.
Dinsdagavond stond er weer een housefellowshipgroep op het programma. Deze keer was de groep aanzienlijk groter, ongeveer 30 mensen, waarvan een stuk of 6 kinderen onder de 16. Dat alles in een ruimte van ongeveer 3,5x5 meter. Het was een fijn uurtje met elkaar, waarbij we ingegaan zijn op het begrip vergeven, voor veel Nepalezen een moeilijk punt (voor ons Nederlanders soms ook trouwens).
Voor woensdag had ik met Rene en Martha van Westerlaak afgesproken om een korte trek te maken. Ik dacht dat we tussen 7 en half 8 bij hen hadden afgesproken, maar dat bleek een uur later te zijn… Dat maakte niet uit, want ze waren net aan het ontbijt begonnen, ik kon zo aanschuiven (ik had geen tijd gehad om te ontbijten). Zo konden we al om 8 uur vertrekken, inclusief Lina. Eerst de nieuwe hangbrug over (ik blijf dat vervelende dingen vinden en loop altijd zo snel mogelijk naar de overkant), daarna verder met de local bus naar Suikhet. Als je nog nooit in een Nepalse local bus hebt gezeten is het de moeite waard om het eens een keer mee te maken. Na aankomst eerst nog een paar rollen biscuitjes ingeslagen en daarna naar boven (zie ook foto hieronder).
Het is een klim van ongeveer 400 meter (omhoog), langs een van platte stenen gemaakte trap. Geen keurige treetjes van ongeveer 20 cm. hoog, maar hoogtes variërende van 2 tot ca 40 cm! Dat maakt het klimmen aanzienlijk lastiger, vooral voor degenen die niet zulke lange benen hebben. Ongeveer 1u en 15 min hebben we daar over gedaan, boven wachtte de beloning. Een geweldige beloning, want we belandden in een klein dorpje met authentieke Nepalese boerenhuisjes en op de achtergrond de Annapurna. De hele range was zichtbaar, De Annapurna zuid, I, Fishtail, II en III. Wat blijft het een schitterend gezicht om dat van zo dichtbij te zien!
We zijn daar ongeveer een half uur gebleven om wat foto’s te schieten en te genieten van het uitzicht. Daarna zijn we via een andere weg teruggelopen naar Hyanja, om daar de bus terug te nemen. Moe maar voldaan waren we om ongeveer 15 uur weer terug.
Aukje en Trix zouden die dag naar Saranghkot gaan. Met de taxi tot ongeveer 2/3 van de hoogte en het laatste stukje lopen. Ze waren in de veronderstelling dat wij naar Phedi-Damphus waren gegaan.
In de taxi onderweg hebben ze in overleg met de chauffeur hun plannen veranderd. Sinds kort loopt er een weg naar Damphus, die echter heel slecht bereidbaar is. De dames dachten ons te verrassen door met de taxi naar Damphus te gaan. Helaas waren we daar uiteraard niet te vinden, maar ze hebben wel genoten van het geweldige uitzicht (vergelijkbaar met wat wij die ochtend hadden). Als je nog nooit in Nepal geweest bent, is dat alleen al de moeite waard! Intussen wordt er nog steeds naar mij gezocht in Damphus (tulo dzjunga, de man met de grote snor...)
’s Avonds hebben we bij Grishma en zijn gezin gegeten, zijn vrouw had een heerlijke dalbhat klaar gemaakt. Om ongeveer 20 uur waren we weer veilig in ons hotel terug.
Schrijf reactie (0 Reacties)
Dinsdag 13 november
- Gegevens
- Hits: 680
Als ik uit het raam van mijn kamer kijk, zie ik een stuk van het meer en er achter de heuvels. Door de lucht vliegen de kraaien en zweven de adelaars, het ziet er allemaal heel vredig uit. En over een uurtje zweven de paragliders er tussen door. O heerlijke rust! (Als ik het heb over heuvels, dan heb ik het eigenlijk over bergen tot ca. 3000m. hoogte. Het hooggebergte kan ik hieruit helaas niet zien.)
Dat is ook wat we de tijd dat we hier zijn ook heel veel gedaan hebben: rusten. Vroeg naar bed, er op een 'normale' tijd uit en tegelijkertijd ook werken. Het gebeurt alles in een rustige ontspannen sfeer, alhoewel ook Nepal aan het veranderen is. Gistermiddag en avond bijvoorbeeld was het hier allerminst rustig, het was de laatste dag van Tihar. Rondtrekkende groepen zingende en dansende mensen, veel alcohol en drugsgebruik en onverantwoord hard rondscheurende jongeren op hun motor. Het was hier gistermiddag en avond niet rustig en niet prettig. Als gevolg van de voortschrijdende techniek hebben sommige van die rondtrekkende groepen een geluidsinstallatie bij zich waar menige discotheek jaloers op zou zijn. En die gaat dan ook volle kracht open, zodat ze een kilometer verder nog duidelijk te horen zijn, laat staan als ze vlak voor je deur zijn neergestreken. Dat gebeurde o.a. gisteravond om een uur of negen. We zaten ons net af te vragen hoe lang we hier nog door geterroriseerd zouden worden, toen er vlakbij een zware ontploffing klonk (uit de hand gelopen vuurwerk), daarna was het plotseling heel stil. Vijf minuten later hoorden we ze weer, maar nu een heel stuk verder.
Zo eindigde bhaai thika, de laatste dag van Tihar. De meeste Christenen waren die dag het grootste deel bijeen geweest in hun kerken. Een paar diensten, wat eten samen, wat praten samen, kortom samen gemeenschap zijn. Geen volle agenda die dat in de weg kan staan, je bent er gewoon. Juist op die dagen komen ze extra samen om gevoed te worden uit de Bijbel en samen God lof toe te zingen en te bidden.
Nepal is een land dat er erg kleurrijk uitziet. Met name de vrouwen dragen over het algemeen kleurrijke kleding, dat is toch een heel ander gezicht dan het vaak grijze in Nederland. Door die kleuren lijkt het heel wat, maar er onder schuilt voor veel mensen een diepe armoede, ook onder Christenen. Dat is de keerzijde van Nepal, dat nog steeds tot een van de armste landen ter wereld behoord.
Maandag zijn we een stukje wezen lopen met onze vrienden Rene en Martha, aan de noordkant van Pokhara, een voor mij vrijwel onbekend gebied. Het ene moment hoog boven de rivierbedding, over een smal paadje, het andere moment tussen de rijstvelden door over weer een smal paadje, of gewoon door een leuk dorpje. Vredige taferelen, een heerlijk zonnetje, een lekkere temperatuur, gewoon even genieten. Een paar dagen geleden heeft een hagelstorm hier nog alle gewassen en een deel van de rijstoogst vernield. Als je een rijstveld instapt zie je de er uit geslagen rijstkorrels op de grond liggen.
's Avonds zouden we in een restaurantje met een culturele show (dans) gaan eten. Eten ging wel, maar de show was er niet, dus door naar het volgende restaurantje. Maar daar waren net de Maoïsten neergestreken voor een manifestatie. We hadden de herrie van hen al eens eerder meegemaakt en wilden ons avondeten daar niet door laten vergallen, dus door naar het volgende restaurant. Daar hebben we (tot onze verrassing) een heerlijke Thaise maaltijd gegeten.
Met onze gezondheid gaat het goed. We hebben wel wat ingewandsproblemen gehad, maar het ergste lijkt overwonnen te zijn. We dachten vandaag dat Tihar voorbij was, nee dus. Officieel wel, maar een aantal 'jongelui' dacht daar anders over, toen we al op bed lagen werden we andermaal verrast door een portie lawaai, beëindigd door het afsteken van vuurwerk. Na de laatste klap hoorden we alleen nog maar iemand heftig protesteren en schelden. Kennelijk hadden omstanders er genoeg van gekregen en de dader in zijn kraag gepakt (onder luid protest) en afgevoerd...
Schrijf reactie (0 Reacties)