Zondag 11 februari 2018

Gegevens
Hits: 1162

== Van 0 via -60 naar +25 ==

 Van 0o in Nederland via -60o (buitentemperatuur op 11km hoogte) naar de weldadige warmte van Pokhara, Nepal (25o).

Dinsdagmiddag werden we door onze oudste kleinzoon (Michael) met de auto naar Schiphol gebracht. De avond ervoor hadden we al via internet ingecheckt, dus was het op Schiphol alleen nog maar de koffers afleveren.

Alles ging heel vlot, behalve dat we de apart ingepakte nordic walkingsticks van Aukje in de auto lieten liggen... Gelukkig zijn er ergere dingen denkbaar.

Via een overstap in Abu Dhabi landden we keurig op tijd in Kathmandu (woensdagmiddag), zelfs een kwartier te vroeg. Dat kwartier werd later weer teniet gedaan door het lange wachten op de koffers.

Zoals altijd stond op de auto van ons hotel al keurig op ons te wachten en konden we direct door naar het hotel. Het liep tegen de spits, dus was het onderweg erg druk. Toch is de hele reis zover erg vlot verlopen!

Na een grondige schoonmaakbeurt en het aantrekken van schone kleding ben ik eerst mijn Nepalese simkaart gaan activeren, waarna ik Tilak ben gaan bellen voor een afspraak de volgende dag. Om acht uur 's avonds lagen we uitgeteld in bed.

Na een prima nachtrust (meer dan 12 uur!) en een ontbijt op de bekende plek, werden we om 10.45 door Tilak en een vriend met de auto opgehaald.

Tilak

Met de auto zijn we naar het trainingcenter in een plaatsje ongeveer 15 km zuidelijk van Kathmandu gereden. De wegen zijn nog steeds erg slecht, al wordt er op veel plaatsen aan verbetering gewerkt. Bovendien was de vering van de Tata 4-wheel drive ook niet je van het, het was een bumpy ride. Bovendien is het het droge seizoen, dus erg stoffig overal. Dat laatste zou de dag erna nog een graadje erger worden!

Al met al verliep de rit redelijk vlot, ondanks de drukte. Net als in Nederland lijkt het ook hier wel de hele dag spitsuur!

De klas met veelal (maar niet allemaal) jonge studenten

De trainingen worden in een kerkje gegeven (Prerana Church) Daar worden per jaar 3 sessies gehouden: één basiscursus, één vervolgcursus en een training voor leiders. Deze trainingen duren ongeveer zo'n 3 maanden, op dat moment was er een vervolgtraining aan de gang.

We hebben daar kennis gemaakt met de oprichter van dit centrum, Madev. Hij was op dat moment met een les bezig. Madev is ook een goede bekende van onze vriend Prem Giri, hij is Prem tot grote steun geweest nadat Prem in 1997 Christen geworden was.

 Madev voor de ingang van het kerkje

Daarna zijn we naar het kerkje van Tilak gereden, in afstand niet ver er vandaan, maar met de auto toch nog 3 kwartier rijden.

Het interieur van de 'blikken kerk' van Tilak

Het kerkje is grotendeels opgetrokken uit golfplaat, zodat indien nodig het simpel afgebroken en ergens anders weer opgebouwd kan worden zonder al te veel extra kosten. Zij zijn momenteel aan het sparen om het stukje grond dat gehuurd wordt te kunnen kopen.

We hebben daar ook een overzicht gekregen over al het werk dat Tilak doet:

◊ Hij is voorganger in eigen kerk 2 dagen per week)

◊ Hij geeft ondersteuning aan een 8-tal kerkjes op verschillende plaatsen. Hij probeert de kerkjes 1 a 2 keer per jaar te bezoeken (sommigen zijn een dag ver reizen). Ook geeft hij regelmatig ondersteuning aan leiders van deze kerkjes, vaak telefonisch.

◊ Hij geeft les op het trainingscentrum (ca 4 dagen p/w, onbetaald)

◊ Tussendoor geeft hij les op Bijbelschool om wat inkomen te genereren.

Zijn vrouw Ganga is aan haar laatste maanden studie aan een Bijbelschool in de buurt bezig, ze hoopt in mei af te studeren en daarna full-time mee te gaan werken.

Na het kerkje zijn we naar zijn huisje gereden.

Een van de kerkleden woont er vlakbij

Hij woont in dit van golfplaten opgetrokken hutje.

 Het huisje van Tilak

We hebben daar koffie gedronken en nog wat nagepraat over alles waar Tilak en Ganga mee bezig zijn.

We kregen daar ook te horen dat hun kerk al om 8 uur 's ochtends begint, waardoor Tilak daarna nog kan spreken in een van de kerkjes in de buurt waar ze nog geen ervaren voorganger hebben. Het gaat daarbij vooral om kleine kerkjes die begonnen zijn door ex-Bijbelschoolstudenten, die nog les van Tilak hebben gehad.

Ook zijn vrouw Ganga spreekt regelmatig. Hij heeft een erg druk leven!

Aukje heeft hier ook een aantal van de kindermutsjes die we mee hadden gekregen, achtergelaten voor beide kerkjes. Overigens vierde het kerje van Tilak afgelopen zaterdag haar 2-jarig bestaan!

Hier het verhaal van Aukje:

Eerste mutsen aan Tilak meegegeven, hij was er zo blij mee. Het had een extra dimensie, want zijn kerk bestaat zaterdag 2 jaar, de mutsen waren een cadeau voor hem!

We hebben ook wat gegeven voor traktatie, zaterdag, het is daar precies afmeten financieel. Ganga zijn vrouw doet in Mei eind examen bijbelschool. Ze spreekt ook in de kerk. Heel mooi zoals dat onderling met vrienden/ voorgangers geregeld is. Ze ontvangen pocket money na een spreekbeurt en zo helpen ze elkaar, heel primitief, maar puur! Ik werd er blij van! En dat zegt iets voor mij.

Ze zijn nu bezig om geld bij elkaar te krijgen voor een stuk land, waar de kerk al op staat, zodat het een permanente kerk kan worden. Het voelde ook zo goed om in de kerk te staan en te zijn! De plaatjes zijn dan niet voldoende voor mij. Dit is dus een persoonlijk schrijven en.

Maar zo blij als hij met de mutsjes was!! Goed werk Marianne! De verlegen Tilak die geen mond open durfde te doen op onze Engelse lessen, is nu een vurige spreker met een pioniers geest. Prijst God , wat Hij van een jongen kan maken! Ik hou je op de hoogte verder, we hebben een pittige dag achter de rug. De kerk, de bijbelschool, het huis van Tilak, van oost naar west naar zuid over bumpsie wegen, we zijn geradbraakt maar dankbaar!

Liefs van mij, Aukje  

In het huisje van Tilak en Ganga

Na dit bezoek werden we weer keurig terug gebracht.

's Middags ben ik er toch nog in geslaagd om ons busticket te controleren. De laatste activiteit was het kopen van een Nepalees simkaartje voor Aukje.

De ochtend erop stonden we er al vroeg naast, 05.45. Na een kop koffie en een broodje zijn we door de auto van het hotel naar de bus gebracht. Alles verliep weer vlot.

Bij de bussen (er staan er minstens 15) was het een gezellige drukte. Bij het maken van een praatje met een paar Nepalezen bij een theestalletje kreeg  ik spontaan een beker Nepalese thee aangeboden!

Nadat we redelijk op tijd vertrokken waren, gingen de eerste kilometers vlot. Maar we waren nog niet van de ringroad af of daar begon het gedonder in de glazen al: Vanaf het begin totdat we de Kathmandu vallei uit waren heeft ons bijna 3 uur gekost, waar je normaal gesproken een half uur over doet.

Het was erg druk, heel veel vrachtwagens en bussen, heel veel weggedeeltes waar aan gewerkt werd en overal stof stof stof. De 2 foto's spreken wat dat betreft boekdelen. Op sommige plaatsen kon je geen 30 meter ver kijken door al het door het verkeer opgeworpen stof. We hebben het niet eerder zo erg meegemaakt.

De passagiers in de bestuurderscabine op een niet zo comfortabele zitplaats lagen lekker te slapen...

Ik denk niet dat deze vrachtwagen in Nederland ver zou komen (mogen)

Uiteindelijk waren we om half vijf in Pokhara waar Prabha al op ons stond te wachten, Prem lag ziek op bed.

We werden weer allerhartelijkst door Laxmi ontvangen en we lagen na de vermoeiende reis weer vroeg op bed.

Uitzicht vanaf onze kamer

Prabha en Aukje achterin de auto

De volgende morgen stonden er 2 spreekbeurten op het programma in Naya Gaun Church. De eerste dienst (8 uur) zat het vol, ca 600 mensen en de 2e ongeveer half vol.

Het is allemaal goed verlopen en verschillende mensen waren aangesproken door wat ik gezegd heb. Het onderwerp was deze morgen een 'hot item' in Nepal: vergeven. Alhoewel, ook in ons eigen land hebben daar veel mensen moeite mee...

Het was fijn om daar weer onder al deze bekenden en vrienden te zijn. Gods werk in Nepal, dus ook in Naya Gaun, gaat onverminderd door!

Na afloop zijn we op ziekenbezoek geweest bij Prem, hij had het behoorlijk te pakken. Ze hebben een leuk nieuw huisje, wat nog niet helemaal af is. Maar later meer daarover.

We zijn God dankbaar voor een veilige reis en voor de dingen die we mogen doen en de mensen die we mogen ontmoeten.

Tot zover ons eerste blog. Het ging niet zoals gepland, want we hebben onverwacht 14 uur zonder stroom (dus ook zonder internet) gezeten. Maar het laatste is wel aanzienlijk sneller dan voorheen!