Aukje's verhaal over Odare
- Gegevens
- Hits: 675
Zo heeft Aukje het bezoek aan Odare beleefd:
Vanmorgen om 6 uur opgestaan, alles stond al klaar om mee te nemen, fles water, bananen, nordic walking stokken, pet, en kleding die geschikt was voor de reis en ook netjes voor de samenkomst. Om 7 uur waren we beneden en de andere reisgenoten waren er ook al.
Met 8 personen gingen we op weg in een soort landrover (Mahindra 4-wheel drive). Het was een gezellig begin met over en weer gepraat, iedereen had er zin in.
In Odare wonen de Chepang mensen, een stam die we nomaden zouden noemen. Ze leefden 20 jaar geleden nog van de jacht en de bessen en planten in de jungle. De mannen droegen een lendedoek en de vrouwen waren vaak naakt of een klein stukje bedekt.Chepang community Nepal. ( internet).
50 procent van deze stam is tijdens de aardbeving om gekomen. Vorig jaar zouden we daar naar toe gegaan zijn, via 'Hope voor Nepal' hadden we geld voor Odare ingezameld, ook vanuit de Oase en speciaal bestemd voor de herbouw van de kerk die ingestort was. Toen konden we het niet aan, de weg is moeilijk en ver, en we hadden al een gemeente gehad die ook moeilijk bereikbaar was en Jan kwam er toen zo moe vandaan, bijna ziek. Dat zou dus niet wijs zijn.
Nu gingen we met frisse moed op weg. We gingen naar een hoogte van ongeveer 2000 meter. Het verbaast me dat de auto het heeft gehouden, de gaten en kuilen en veel van wat de aardbeving veroorzaakt heeft moesten we doorheen en overheen en omheen, grote brokken puin, maar ook al een stuk nieuwe weg, dat was een verademing. Wat een prachtige natuur, geen toeristen, echte jungle, het rook ook zo speciaal....vochtig en schoon, geen uitlaatgassen en verdere apparaten.
Her en der staan de huisjes en enkele bouwvallen van de aardbeving. Voor de aardbeving leefden ze in typisch Nepalese huisjes, mudhouses genoemd. De overheid heeft de helft van de huisjes vernieuwd, het staat erg vreemd... stenen huizen met een goed fundament, in plaats van de mudhouses met een stro dak en dat in de bergen.
We kwamen er om 10 uur aan en waren de eerste, tegen kwart voor 11 druppelden de mensen binnen en om 11.15 zat het vol en moesten de mensen plaatsen maken door naar voren te schuiven als rij, een wave!!! Een mooi gezicht, zittend op de grond.
Er werd enthousiast en eerbiedig gezongen, veelal jonge mensen waren er. Heel jonge moeders. Ze waren erg blij met de mutsen van Marianne die we uitdeelden, op de foto' s te zien. Het was nu erg warm maar de mutsen gingen gelijk op??.
Jan sprak en het viel in goede aarde! PTL! Een woord voor de gemeente waar we allemaal iets mee konden.
We zagen de plek waar de kerk komt te staan, het fundament ligt er dus al en het is een mooi eigen stuk grond.
4 redenen waarom het nog niet klaar is
1. India had de grenzen gesloten en de materialen konden dus niet geleverd worden, of tegen dubbele prijzen.
2. Ze bouwen alles zelf omdat het te duur is om te laten doen.
3. In de zomer konden ze niet bouwen omdat ze aan het werk moeten op het veld, dat gaat ook gewoon door.
4. De overheid had eindelijk wat geld gegeven om hun huizen te kunnen bouwen, 2 lakh, is ong. 1800 euro, ook die moesten ze zelf bouwen omdat het bij langena niet genoeg is om te laten doen.
Na de dienst foto's maken, en ieders camera moest gebruikt worden Dat zijn dus een heleboel foto's.
Het volgende doel was het huis van de voorganger, dat was pas herbouwd en hij wilde graag een zegen er over uitgesproken hebben door Grishma. Dus met z'n allen op weg, gelukkig had ik mijn stokken bij me, het was een ruw stuk met veel stenen en gaten, en een mis stap is zo gedaan.
Jan werd gevraagd een kort woord te delen in het huis en daarna bad Grishma, en wij allemaal hardop mee. Toen naar het 2-de huis daar hebben we een lied gezongen en gebeden. De verrassing was dat we daar een maaltijd aangeboden kregen, dahl baht!
Grote borden kwamen langs, Jan en ik hebben niet mee gegeten want Prabhaa had ons gewaarschuwd om het niet te riskeren, voedselvergiftiging is niet leuk. Prabhaa had speciaal voor ons een rijst maaltijd meegenomen, ik vond het wel sneu voor de mensen die zo hun best gedaan hadden, maar ik ben te vaak ziek geweest door het eten.
Het was al met al een hele ervaring, en een zegen om daar bij te mogen zijn en te zien de grootheid en de veel kleurigheid van onze God. Deze mensen die hun geloof zo mooi beleven, met elkaar vormen we die regenboog!
We zijn met de auto met hogere snelheid naar huis terug gegaan, de auto was gehuurd en moest om 3 uur terug zijn voor andere mensen, we waren maar een half uur te laat, oeps... Prem rijdt erg goed, haalde overal in hmmmmm, gelukkig reageren ze in Nepal anders en geven ze elkaar de ruimte!
Al met al was het een dag met een gouden randje! Dankbaar zijn we om dit mee te maken en namens jullie ook deel te hebben aan hun gebouw. God is goed!
