Zondag 22 maart

Gegevens: Hits: 616

Middagbui boven het meer

Het levensritme is hier in Nepal heel anders dan in Nederland. Velen van ons gaan regelmatig pas tegen 11 of later naar bed in Nederland, maar niet in Nepal. Hier gaan de lichten vaak al om 21.00 uit... En niet alleen bij ons, buiten wordt het dan ook echt stil; nou ja stil... Dat hangt er mede van af of er veel honden buiten lopen en of ze goed in hun vel zitten. Met een beetje 'geluk' word je elke nacht wel getrakteerd op een heus concert van hondenstemmen.
Je moet je daarbij voorstellen, dat vanwege de warmte de ramen 's nachts ook meestal openstaan. Het gevolg laat zich raden.

Een hond schrikt ergens van (een slang of een rat?) en begint te blaffen. Zijn of haar collega verderop wil zich ook niet onbetuigd laten en zo gaat dit hondennieuwtje al rap door de stad. Soms duurt het maar een minuut of 10, soms ook een uur of langer.

Achter ons guesthouse staan wat eenvoudige huisjes, waar het leven al om half zes in de ochtend begint, het moment dat het licht begint te worden. Eerst is het alleen moeder de vrouw en daarna ook de kinderen en de vaders. Een heel gezellig geluid in de ochtend. En tussen die huisjes heb ik zowaar een Nepalees familielid van onze Bart gevonden (onze hond, een Malthezer leeuw). Een levenslustig beestje, alhoewel niet op deze foto.

Mijn gegevens

Ik (Jan) ben 80 jaar en ruim 56 jaar getrouwd met Aukje. Samen hebben we 4 kinderen, 1 zoon en 3 dochters en 12 kleinkinderen (8 kleinzoons en 4 kleindochters en 3 achterkleinkinderen).

Sinds 1983 is Jezus de belangrijkste persoon in mijn leven. Sindsdien zijn we actief in onze kerk en hebben we ook 4 jaar in de zending in Nepal gewerkt. Nepal is daardoor ook een beetje ons 2e vaderland geworden, we proberen elk jaar naar Nepal te gaan voor een bezoek van ca 3 weken.

De plaatjes bovenaan hebben de volgende achtergrond:

De eerste is van het hospitaal kerkschip de Hoop. Mijn opa is bijna 25 jaar kapitein op deze zeilschoener geweest.

De tweede is van s.s. Amerskerk. Op dit schip heb ik in 1966 mijn eerste reis als 4e stuurman gemaakt.

De derde is van een ondiepwater-mijnenveger, in mijn Marinetijd ben ik hierop 2 jaar oudste officier geweest.

De vierde is het kruis waaraan Jezus gestorven is voor onze (en dus ook mijn) fouten.

De vijfde is het logo van de stichting Hope for Nepal, met deze stichting ondersteunen we kerken en projecten in Nepal. In Nepal ligt nog steeds een stukje van ons hart!