Zaterdag 5 oktober 2019

Gegevens
Hits: 568

== De kop is er af ==

Dinsdag 1 oktober

‘s Ochtends de koffers gepakt en nog wat laatste zaken geregeld. Laura, onze dochter, kwam Sanne onze hond ophalen en zou ons ’s middags naar Schiphol brengen. Dat hebben we op het laatste moment maar omgegooid, de situatie op de weg was door de actie van de boeren (die ik overigens goed kan begrijpen) erg onzeker, dus hebben we toch maar de trein naar Schiphol genomen. Dat is allemaal vlot verlopen.

De reis zelf is niet veel over te vertellen, behalve dat wanneer je last hebt van claustrofobie je niet met Etihad moet vliegen. Als haringen in een ton, zo ervaarde ik het, niet prettig.

Woensdag 2 oktober

Na nog een paar wachtrondjes gevlogen te hebben (vanwege de drukte) werd de afdaling naar de landing ingezet. Het blijft een fascinerend gezicht om als het ware door een bergpas heen te vliegen en daarna omlaag te duiken naar het vliegveld!

We waren redelijk snel door de paspoortcontrole maar uiteindelijk maakte dat ook niet veel uit, want het duurde nog wel even voor we onze koffers in zicht kregen.

De man van TGH op weg met onze bagage naar de auto

Buiten stonden 2 mensen van Tibet Guest House ons al op te wachten. Keurig weer met een stuk papier met mijn naam erop, deze keer met een ‘h’ op het eind. De chauffeur herkende ons gelijk. De 2e man nam al snel onze bagage over en ging op weg naar de parkeerplaats.

Alles bij het vliegveld was weer veranderd en het kostte ook de Nepalees moeite om de auto van het hotel te vinden.

Het is wel een leuke tijd om aan te komen, het is nog niet donker en het is nog erg druk op straat. Kathmandu leeft duidelijk om die tijd. Leuk om al die bedrijvigheid te zien. Omdat de temperatuur nog aangenaam is speelt het grootste deel van het leven zich om die tijd nog buiten af.

Het is trouwens enorm hoeveel grote gebouwen erbij zijn gekomen in de anderhalf jaar dat we niet geweest zijn.

Er restten ons toen nog 3 zaken: Beltegoed voor Aukje kopen, een Nepalese simkaart voor mij en een hap eten. Dat laatste hebben we in het hotel zelf gedaan.

Nadat we het vuil van deze reis afgespoeld hadden rolden we letterlijk uitgeput in bed.

Donderdag 3 oktober

We waren er op tijd uit en zijn gaan ontbijten op de bekende plek op dak met uitzicht op heel veel draden en één van de drukste straatjes van Thamel. Het was nog erg rustig, de zon scheen al zo nu en dan en de temperatuur was aangenaam.

De avond ervoor had ik nog berichtjes gestuurd naar Grishma en Prem en heb ik gebeld met Tilak voor nadere afspraken. Daarna Anagruha van Nepal Gospel Center (NGC) gebeld.

Hij kon ons helaas niet ophalen, dus zijn we tegen de middag met een taxi naar hen toegegaan. Vanwege de aanstaande festiviteiten van het Dasaai festival was het overal erg druk. De rit die normaal een half uur duurt, werd nu 1 uur en 15 minuten, het laatste gedeelte over een heel slechte weg. De prijs van de rit was het dubbele van normaal vanwege de aanstaande feestelijkheden.

Het Dasaai festival is het belangrijkste Hindoe feest. Het is vooral ook een familiegebeuren, veel families trekken dan naar hun geboorteplaats of de plaats waar hun ouders wonen. Als tegenhanger kwamen we onderweg deze auto tegen!

Dit is voor christenen vaak een moeilijke tijd wanneer de familie nog Hindoe is. Er wordt dan veel druk op ze uitgeoefend om ook te komen en om dan ook mee te doen met de hindoerituelen.

Uiteindelijk kwamen we bij het kantoor annex opleidingsinstituut van NGC aan. We werden hartelijk door de familie verwelkomd. Tot onze grote verrassing waren Resham en Sita (de oprichters van NGC) ook aanwezig. Op de foto van links naar rechts: Agaman (zoon), Sita, Aukje, Resham en Anagruha (zoon).

Met Resham gaat het niet zo lekker, lopen gaat heel moeilijk en andere handelingen gaan ook steeds moeizamer. Resham lijdt aan de ziekte van Parkinson. Desondanks blijft hij er heel optimistisch onder en ook vrolijk. Hij kreeg bij het eten een schort voor omdat hij nog wel eens wat morst. Hij vond dat ik er eigenlijk ook wel een om moest, ik ben immers bijna net zo oud als hij… Hij is nu 78 maar nog vol vuur.

Zijn hele leven heeft hij besteed aan het brengen van het evangelie, lopend door heel Nepal. Honderden kerken zijn daaruit ontstaan, een prachtig werk.

We hebben uitvoerig met elkaar gepraat over het nu en over de toekomst. Hun zoons hebben al een groot deel van hun werk overgenomen. Ze besteden de laatste jaren heel veel tijd aan hulp aan alleenstaande vrouwen en daaraan verwante activiteiten.

‘s Avonds hebben we weer in het restaurant van het hotel gegeten, waarbij Aukje de ober in grote verwarring bracht. Het ging ongeveer als volgt:

  • Ober: Curry madam?
  • Aukje: Ja, krijg ik daar rijst bij of roti?
  • Ober: Roti?
  • Aukje: Ja of chapati.
  • Ober: Ja dat kan.
  • Aukje: Maar is dat inbegrepen of moet ik dat apart bestellen?
  • Ober: Wilt u toch rijst?
  • Aukje na enig denken: Ik wil spaghetti carbonara.
  • Ober: Eh?
  • Aukje: Spaghetti carbonara.
  • Ober: Eh?
  • Jan: Spaghetti, no curry.
  • Ober: Spaghetti, no curry?
  • Aukje: Yes, spaghetti carbonara.

Verbijsterd druipt de ober af naar de keuken.

Vrijdag 4 oktober

We begonnen de dag laat, we zaten pas om 12 uur aan het ontbijt… We zijn onze vermoeidheid van de reis ook nog lang niet te boven.

Vlak voor Tilak kwam viel Aukje op straat. De straat was recentelijk in 2 delen opnieuw geasfalteerd, eerst de linkerhelft en daarna de rechterhelft. Maar om de een of andere onduidelijke reden was de 2e laag dikker aangebracht, zodat je op de scheiding een hoogteverschil kreeg die nauwelijks opvalt. En daar lag Aukje dus, midden op straat. Gelukkig viel de schade mee, maar het was wel even schrikken en een waarschuwing voor ons beiden om goed op te passen.

Terwijl ik even snel wat pleisters en jodium ging halen, arriveerden Tilak al met zijn vrouw Ganga en hun zoon Pratham.

Onder het genot van momo’s (een portie gestoomd en een portie gefrituurd) en een drankje heeft Tilak ons op de hoogte gebracht van de voortgang met betrekking tot de bouw van een kerk. Afgelopen voorjaar heeft hij een stukje grond daarvoor kunnen kopen.

Tilak is niet alleen voorganger in zijn kerk, maar heeft ook veel contacten met kerken in de vallei. Het is zijn visie om in de toekomst een ruimte te hebben die door zijn kerk gebruikt kan worden, maar ook gebruikt kan worden voor training van kerkleiders. Fase 1 is de bouw van de benedenverdieping, waarvoor ca. €5.000 nodig is.

Na ongeveer 2 uur uitwisselen van nieuws en ideeën zijn we weer op de motor gestapt naar hun woonplaats Thecho, ongeveer 15 km zuidelijk van Kathmandu (bijna een uur rijden op de motor).

Het plekje voor de nieuwe kerk, ter hoogte van de rookwolk(onder)

’s Avonds werden we gebeld door hem, dat we door een vriend van hem opgehaald zouden worden.