Weblog Jan & Aukje - Maandag 1 november

Ik moet allereerst de hartelijke groeten doen van Christa aan allen die haar kennen.
De zondag heeft zijn naam geen eer aan gedaan, we hebben geen straaltje zon gezien, maar gelukkig was het nog wel rond de 20 graden.

Komend weekend is het Tihar, één van de belangrijke hindoefeesten. Dat is op straat en in de stad goed te merken en daardoor een klein beetje vergelijkbaar met onze tijd voor kerst. Veel mensen (die het kunnen betalen) doen inkopen en rond deze tijd stijgt ook duidelijk de aankoop van dure producten, zoals computers en motoren. Prem heeft het in zijn zaak dan ook extra druk.

Ik ben zondagochtend bij hem langs gegaan met mijn lekke band. Voor alle duidelijkheid: de zondag in Nepal is voor de gewone man geen vrije dag, dat is de zaterdag. Op zaterdag is alles dicht en op zondag zijn de winkels als op een gewone doordeweekse dag gewoon open.
Bij controle van mijn band bleken er niet minder dan 7(!) lekken in te zitten, meest spijkers e.d. Omdat elke lek 100 roepies kost is daardoor de aanschaf van een binnenband goedkoper, wat ze dan ook gedaan hebben. In ieder geval kan ik weer gewoon rondrijden.

Een deel van de voorraad van Prem

De situatie rond de verlovingsceremonie is ook eindelijk opgelost. De enige mogelijkheid was volgende week zondag, de moeder van de bruid wilde niet naar Pokhara komen, dus vertrekken er zondagmorgen vroeg een aantal mensen met de taxi of op de motor richting Kathmandu. Ik heb besloten mee te gaan, al zal het fysiek een behoorlijke inspanning worden. Zondag op en neer naar Kathmandu en maandagochtend met ‘de girls’ met de bus naar Kathmandu.

Zondagmiddag zijn we naar de Devi fall geweest, een waterval die je alleen van bovenaf kan bekijken, want hij valt in een gat in de grond, waar hij ondergronds verstroomt. Rond het hele gebeuren zijn veel stalletjes met sieraden e.d. van Tibetanen. Ik had mijn medereizigers al gewaarschuwd, kijken kijken en niet kopen, maar het heeft niets geholpen. De Tibetanen hebben denk ik weer goede zaken gedaan. Dat bleek ook achteraf, doordat ze alle drie nog wat extra’s hadden gekregen…

"Kijken, kijken, wel kopen..."

Het verkeer wordt steeds stroperiger in Nepal, vooral in het weekend, dat komt denk ik vooral de explosieve toename van particuliere auto’s, ik denk dat er inmiddels net zo veel particuliere auto’s als taxi’s rondrijden. Het vervelende is alleen dat veel eigen autobezitters kennelijk doodsbenauwd zijn dat ze een beschadiging oplopen, waardoor velen zich op een slakkengangetje voortbewegen en natuurlijk niet zo dicht mogelijk langs de kant, want dat is eng….

Maandag 1 november
Terwijl in Nederland de wintertijd weer is ingegaan, is het hier nog steeds heerlijk warm en (weer) zonnig. Vandaag stond ons een uitgebreide rondleiding bij ACN (Asal Chimekee Nepal) te wachten. ACN is een samenwerkingsverband van 34 kerken in Pokhara (bijna allemaal dus) en heeft als doel de gemeenschap op diverse terreinen bij te staan, dus zowel christenen als niet-christenen. We hadden voor hen ook een mooie collecte van de Oase in Zeist meegenomen, die dankbaar in ontvangst werd genomen.
Om de kosten te dekken, hadden we besloten op de motor te gaan, wat voor Anneke en Christa de eerste keer was hier. Ondanks de af en toe slechte wegen en het chaotische verkeer hebben ze wat mij betreft het diploma "motormuis" verdiend!

Eerst zijn we gaan kijken bij een project dat er voor gezorgd heeft dat de mensen in een heel arme buurt in Pokhara (achter het vliegveld) water kunnen tappen. Enige tijd geleden moesten ze voor een jerrycan water nog 3 kwartier lopen, daarna in de rij gaan staan en dan met de volle jerrycan terug naar hun huisje. Nu is dat voorbij en staan er in het buurtje 5 watertapplaatsen, die ACN samen met het buurtcommitee heeft gebouwd.

Vandaar op de motor naar Archalbot church, waar een groep vrouwen bezig was met rekenles. Het ging om een groep in de leeftijd van 16 tot 60 jaar, die allemaal om uiteenlopende redenen geen gelegenheid hadden gehad om te leren lezen, schrijven en rekenen. Er zijn in Nepal nog steeds veel vrouwen die als meisje niet naar school mogen omdat ze thuis moeten werken en daardoor gewoon analfabeet zijn.
We werden warm ontvangen en uitvoerig ingelicht over hun beweegredenen. De eerste cursus (lezen en schrijven) hadden ze al afgerond en nu waren ze dus met cijfers en rekenen bezig. Ze hadden er allemaal veel plezier in en waren blij dat ze nu in de winkel konden lezen hoe duur iets is en ook dat ze nu konden lezen, of het om een heren dan wel dames toilet gaat! Hieronder de hele groep met Anneke en Christa.

Het 3e project betrof de opvang en rehabilitatie van vrouwelijke verslaafden. Op dit moment zijn er 3 clienten, waarvan een moeder van 18 met een baby van 9 maanden.
Het totale programma duurt 1 jaar en wordt volledig intern afgewerkt. Bij de rehabilitatie wordt ook heel nadrukkelijk de familie betrokken. De behuizing bestaat uit de oude huisjes, waar vroeger nieuwe zendelingen de eerste maanden in Nepal doorbrachten, wij hebben daar ook nog 2 maanden gewoond.

Ze hadden voor ons een lekker lunchhapje (kaja) gekookt en we hebben daarna uitvoerig kennis kunnen nemen van wat daar gebeurt. maximaal kunnen ze 10 clienten tegelijk opnemen. Op de foto de moeder van 18 met haar baby.

Als laatste hebben we een bezoek gebracht aan een groep mensen, die voorheen de alfabetiseringscursus gevolgd hadden en nu samen met ACN een nieuw project gestart zijn. De plek was in Lamachaur, in het noorden van Pokhara en het laatste stuk weg was bar slecht. In dit project worden vaardigheden aangeleerd, zoals het kweken van tomaten en het kweken van champignons, worden er micro kredieten verstrekt om mensen in de gelegenheid te stellen iets te beginnen en hebben ze samen ook een spaarsysteem opgezet, waaraan iedereen elke maand een vast bedrag betaalt en waar mensen bij toerbeurt geld uit kunnen krijgen.

Als slot werd ons thee aangeboden met een snack en kregen we nog wat verhalen te horen van de deelnemers.

Een ding is zeker, de horizon van deze vrouwen is door de activiteiten van ACN duidelijk verruimd en de vrouwen hebben hierdoor veel meer zelfvertrouwen gekregen. Het laat ook zien dat het geloof van de christenen niet alleen met de mond beleden wordt, zoals de Bijbel ook van ons vraagt.

Ook zeker is, dat deze ontmoetingen een diepe indruk bij ons heeft achtergelaten, maar ook dat we mogen constateren, dat de mensen die we bezocht hebben, hierdoor heel erg bemoedigd zijn. Het is prachtig dat de gezamenlijke kerken zo ook hun (christelijk) sociale gezicht aan de gemeenschap laat zien. Hieronder de laatste groep.

De tijd in Nepal

Maandag 1 november

Mijn gegevens