Donderdag 27 oktober 2011

Gegevens: Hits: 594

Donderdag 27 oktober 2011

Update vanuit Kathmandu.

Gistermiddag 16.55 lokale tijd zijn we in Tibet Guest House aangekomen, maar laat ik bij het begin beginnen.

Zoals afgesproken waren we dinsdag om 16.15 op Schiphol bij balie 11 om te verzamelen voor vertrek. Ik had de 24 uur ervoor geprobeerd om ons allemaal via internet in te checken, maar het was bij Air India niet duidelijk of dat ook werkelijk gelukt was. In ieder geval wel voor het eerste stuk, voor Anneke en Trix naar Londen en voor de rest naar Frankfurt. Wij gingen naar Lufthansa en de Londengangers naar de KLM balie, we zouden na het inchecken nog wat met elkaar drinken.

Daar was de eerste hobbel: Jodi had al gewaarschuwd, mijn handbagage is veel te zwaar. Gelukkig wegen ze dat (bijna) nooit, deze keer dus wel… Er moest bijna 4 kilo uit en zo groot was het koffertje toch niet. De kilootjes werden overgeheveld naar hun koffers (zie foto). Er werd ons verteld dat we volgens de nieuwe regels 23 kg mochten meenemen, dat was dus een meevaller anders was het probleem alleen maar verschoven, en toen kon alsnog ingecheckt worden.

Daarna door de securitycheck om eindelijk een kop koffie te kunnen gaan drinken. Daar was de 2e hobbel, want dat lukte niet. Anneke en Trix hebben we niet meer terug gezien (tot Delhi). Schengen en niet Schengen is strikt gescheiden op Schiphol en zodoende konden we niet meer bij elkaar komen. Contact was helaas ook niet mogelijk omdat de mobiel van Trix niet aanstond.

In Frankfurt heb ik toen eerst het hele incheckgebeuren bij Air India laten controleren en corrigeren. We bleken wel ingecheckt te zijn, alleen op willekeurige plaatsen door het hele vliegtuig heen. Misschien kan Air India eens naar hun systeem kijken, want dat loopt echt niet goed. Gelukkig was de grondstewardess van Air India zo vriendelijk om het voor ons te repareren (ze had dagelijks met deze problemen te maken…)

Omdat we geen tussenlanding in Bombay maakten (wat wel gepland was) waren we erg vroeg in Delhi, hierdoor liep onze wachttijd op tot ruim 4,5 uur. Na een uur kwamen ook Trix en Anneke aan die een voorspoedige reis gehad hadden.

Het laatste stukje was een ‘eitje’ en we kwamen keurig op tijd in Kathmandu aan. Koffers verzamelen en de immigration formaliteiten vervullen en we stonden buiten. Daar stond al netjes een vertegenwoordiger van Tibet Guest House ons op te wachten. Het busje liet nog een paar minuten op zich wachten, maar desondanks waren we dus om 16.55 in TGH.
Uitgeput zijn we al vroeg in bed gerold en ondanks het lawaai buiten (vuurwerk en knetterharde muziek) sliepen de meesten van ons al snel. Op het moment worden de laatste dagen van het Tiharfestival gevierd en dat is over al te merken. Veel winkels zijn dicht en er zijn in de stad veel feestvierende mensen (vooral jongelui) op straat.

Bijna allemaal hebben we goed geslapen en samen hebben we ’s ochtends op de voor hen bekende plek ‘op dak’ ontbeten.

Ik heb vervolgens de tickets voor de bus voor morgen gekocht, na eerst een uur op de stoep hebben zitten wachten. In die tijd heb ik wel een leuk gesprek gehad met een Nepalees en de krant gelezen. Vanwege de feesten was het kantoor van Swiss Travel iets later open (45 min) dan gewoonlijk.

Daarna zijn we samen met elkaar de binnenstad ingedoken, waar het erg druk was vanwege het festival. De ladies (en vooral Anneke) hadden het vooral op de stofjes voorzien (zie foto). Onderweg kwam ik ook nog deze ricksja rijder tegen, die al slapend op een klant lag te wachten.

Reacties:

hajuraamaa zei: tja jullie vallen met de neus in de boter mbt Tihar! morgen laatste dag dus daarna echt vakantie!? Heerlijk herkenbaar jouw verhaal......alles zou een stuk minder opwindend zijn als het allemaal goed ging toch?? blijf benieuwd naar volgende avonturen: dank aan de Heer dat jullie veilig zijn aangekomen veel groetjes voor allemaal, Martha

Anoniem zei: Ik snap de dames helemaal... mijn vader zei altijd dat wij vrouwen in huis vaak 'een stofje in het oog hadden'. Wil je de volgende keer dan vertellen wat jullie, mannen, op het oog hebben, of misschien op de hak nemen?!
Ik zie uit naar het volgende verslag.
Lieve groetjes, Marianne

Mijn gegevens

Ik (Jan) ben 80 jaar en ruim 56 jaar getrouwd met Aukje. Samen hebben we 4 kinderen, 1 zoon en 3 dochters en 12 kleinkinderen (8 kleinzoons en 4 kleindochters en 3 achterkleinkinderen).

Sinds 1983 is Jezus de belangrijkste persoon in mijn leven. Sindsdien zijn we actief in onze kerk en hebben we ook 4 jaar in de zending in Nepal gewerkt. Nepal is daardoor ook een beetje ons 2e vaderland geworden, we proberen elk jaar naar Nepal te gaan voor een bezoek van ca 3 weken.

De plaatjes bovenaan hebben de volgende achtergrond:

De eerste is van het hospitaal kerkschip de Hoop. Mijn opa is bijna 25 jaar kapitein op deze zeilschoener geweest.

De tweede is van s.s. Amerskerk. Op dit schip heb ik in 1966 mijn eerste reis als 4e stuurman gemaakt.

De derde is van een ondiepwater-mijnenveger, in mijn Marinetijd ben ik hierop 2 jaar oudste officier geweest.

De vierde is het kruis waaraan Jezus gestorven is voor onze (en dus ook mijn) fouten.

De vijfde is het logo van de stichting Hope for Nepal, met deze stichting ondersteunen we kerken en projecten in Nepal. In Nepal ligt nog steeds een stukje van ons hart!