Zaterdag 19 november 2011
- Gegevens
- Hits: 721
Zaterdag 19 november 2011
Zoals inmiddels wel bekend zal zijn, verliepen de laatste dagen toch een beetje anders dan gepland, maar laat ik eerst beginnen waar ik maandagochtend gebleven ben. Nee toch niet, eerst nog iets anders wat ik vergeten ben te melden.
In de nacht van zaterdag op zondag werd ik vroeg in de ochtend wakker omdat ik dacht dat Aukje naast me lag te woelen, het bed schudde heen en weer. Na een aantal seconden stopte dat en ben ik weer in slaap gevallen.
Later op de ochtend hoorde ik dat niet Aukje de veroorzaker hiervan was geweest, maar dat het ging om een lichte aardbeving, Ben was er ook wakker van geworden. De schok zou ca een minuut geduurd hebben en verder geen schade veroorzaakt hebben...
Aardbevingen zijn in Nepal geen ongewoon verschijnsel, maar gelukkig zijn ze meestal niet zwaar. Ze worden veroorzaakt doordat het Indiase subcontinent nog steeds in beweging is en tegen de massa van Azie "aanduwt", waardoor er af en toe bevingen voor komen en waardoor ook de Himalaya nog steeds groeit!
Nadat ik maandagmorgen eerst bij ACN langs geweest was, heb ik later op de dag nog een wandeling langs het meer gemaakt, waarvan hieronder 2 foto's.
Het was overdag droog, nadat het de avond en nacht ervoor wel wat geregend had.
Waarover zitten zij na te denken?
's Avonds (het regende weer af en toe) hebben we de periode in Pokhara afgesloten met een etentje in "Sweet Memories", waarbij weer rijkelijk van de gebakken vis gesmuld werd!
Na het eten zijn we teruggelopen naar Phills Inn, een wandeling van niet meer dan 5 minuten. De straat is dan grotendeels donker en je loopt "gewoon" langs de kant van de weg. Als Europeaan heb je dan de neiging om bij elk motorgeluid dat je hoort aan de kant te springen. In Nepal is dat niet nodig. De auto's en motoren rijden in het donker bijna altijd met groot licht (en verblinden dus het tegemoetkomend verkeer!), daardoor zien ze je op tijd en rijden altijd keurig om je heen, of om de hond of de koe heen die op straat ligt. Voor ons best een beetje eng om gewoon door te lopen, maar voor de meeste Nepalezen heel gewoon.
Het laatste diner in Pokhara bij "Sweet Memories"
De volgende morgen om 10 voor 7 stonden er al 3 taxi's klaar om ons naar het busstation te brengen. Aukje en Anneke gingen met de 1e taxi en Trix en ik met de 2e en Jodi en Ben als laatste. Trix was al achterin de taxi gedoken en ik ging op de voorste stoel naast de bestuurder zitten. Het is een understatement als ik zeg dat de taxi in niet meer zo'n heel goede conditie verkeerde. Toen ik op mijn stoel ging zitten hoorde ik gelijk een benauwde kreet achter me. De stoel stond namelijk los (en daar reken je natuurlijk niet op toch?) en bijna zat ik met stoel en al bij Trix op schoot, die recht achter me zat... De kleine Suzuki was echt aan een onderhoudsbeurt toe.
De chauffeur ging er met een woeste vaart vandoor, terwijl ik me aan het dashboard vastklampte om te voorkomen dat ik alsnog op de achterbank zou belanden. De chauffeur had haast, hij wilde ons zo snel mogelijk op het busstation afleveren, want dan kon hij misschien erna nog een vrachtje toeristen oppikken voor het busstation.
Afscheid nemen van Prem en Prabha
Prem en Prabha hebben ons bij dit alles geholpen en daarna hebben we afscheid van elkaar genomen. Met "Swiss Travel" zijn we daarna naar Kathmandu gereisd. Het was aanzienlijk drukker dan op de heenweg, desondanks hadden we een voorspoedige reis en voor 3 uur waren we weer terug in Tibet Guest House in Kathmandu. Daar kregen we kamers toegewezen in een van de bijgebouwen op de 3e en 4e etage, zonder lift... Wel moet vermeld worden dat Jodi en Ben een mooi balkon erbij hadden, waar ze heerlijk van genoten hebben.
Het verkeer is een grote chaos in Kathmandu die (zou je denken) zijn toppunt bereikt heeft. Toch lijkt het elk jaar nog erger te worden, vooral de vele motoren zijn verantwoordelijk voor een zeer wanordelijk verkeersbeeld.
Aan het eind van de middag werd ik door Tilak gebeld voor een afspraak en heb ik ook afspraken gemaakt met Sita Poudel en Ruplal.
Inmiddels was ik er achter gekomen, dat om de een of andere onduidelijke reden ik geen WiFi verbinding kon maken in Tibet Guest House, waardoor het updaten van de weblog uitgesteld moest worden.
De volgende dag was een heel drukke dag voor mij. Na het ontbijt moest ik om 10.30 in Jawalakhel zijn, vlakbij Patan, waar Anaguran (de zoon van Resham en Sita) me met de auto zou ophalen. De taxirit ging door allerlei achterafstraatjes, zodat ik zelf op een gegeven moment niet meer wist waar we ergens zaten, de chauffeur gelukkig wel. Hij deed dit, omdat de hoofdverkeersaders volkomen verstopt zaten.
De ontmoeting met Resham en Sita was erg hartelijk. Vanwege financiele redenen hebben ze de benedenverdieping van hun huis/kantoor verhuurd aan OM. Ze zaten nog midden in de verhuizing/verbouwing. Ik had een eerste gift bij me voor het kerkje in Kairha. Resham begint behoorlijk hinder te ondervinden van reumatische aandoeningen. Hij heeft altijd veel gelopen, maar dat gaat nog maar heel moeizaam. De gezondheid van Sita is gelukkig wel goed. Na de laatste nieuwtjes met elkaar uitgewisseld te hebben en voor elkaar gebeden te hebben, hebben we samen een lekkere dal bhat gegeten. Annaguran heeft me daarna weer naar Thamel teruggebracht, waar ik vanwege de verkeersdrukte het laatste stuk maar gelopen heb.
Sita en Resham
Ik dacht na terugkomst nog een half uur te hebben voor Tilak ons zou komen ophalen, maar helaas pindakaas, Tilak stond er al. Samen met Ben, Trix, Anneke en Tilak zijn we in een taxi gedoken om naar de Bijbelschool te gaan waar Tilak en Ganga werken en wonen. We werden hartelijk door ze ontvangen en hebben met ze een kopje thee gedronken. In het gebouw naast de Bijbelschool hebben ze 3 kamers ter beschikking, in een daarvan wonen en slapen ze, in een andere is deels de keuken en deels leeg en de laatste wordt helemaal niet gebruikt. Dat komt vooral ook omdat ze eenvoudig weg geen middelen hebben om daar meubilair in te zetten.
Tilak en Ganga 
Ganga schenkt de thee in.
Om wat extra's te verdienen (vooral in verband met de komst van hun eerste kindje begin volgend jaar) geeft Tilak ook les op een andere Bijbelschool in Kathmandu. Daarnaast verzorgt hij lessen in hun eigen school, heeft hij samen met Ganga ook pastorale verantwoordlijkheid voor de leerlingen en Ganga doet ook de boekhouding op de school. Ganga is van huis uit boekhouder.
Vol trots lieten ze ons ook zien hoe de bibliotheek van de school het afgelopen jaar is uitgebreid, er stonden zeker 3x zoveel boeken als vorig jaar. Er wordt les gegeven in het Engels, wat voor sommige studenten de eerste periode behoorlijk zwaar is. Voordeel hiervan is, dat er heel veel studiematerieel beschikbaar is in het Engels, veel meer dan in het Nepalees.
Na terugkomst in TGH (Tibet Guest House) stond al de volgende afspraak te wachten. Inmiddels was ik ook druk bezig geweest om op de PC van TGH proberen on-line in te checken. Dat lukte wonderwel voor de vluchten van Delhi en Frankfurt, maar niet vanuit Kathmandu. Uitprinten kon niet, dus dat heb ik na veel vijven en zessen in een internetwinkeltje aan de overkant gedaan. Achteraf gezien was al deze moeite voor niets omdat we de aansluitende vlucht in Delhi zouden missen... (zie verderop).
Inmiddels had Ruplal zich ook al gemeld, vanwege tijdgebrek had ik hem uitgenodigd om naar TGH te komen en daar samen wat te drinken. We hebben hem daar ook de gift van de ouderenkring uit de Oase overhandigd. Hij was er erg blij mee.
Hij gaf ook aan erg blij te zijn met het feit dat mensen in Nederland voor hem bidden. Een paar maanden geleden had hij als gebedspunt opgegeven dat de samenkomstruimte veel te klein was geworden en dat ze op dat ogenblik geen mogelijkheid zagen om de ruimte te vergroten. Daags na de maandelijkse gebedsbijeenkomst voor Nepal kwam er een oplossing voor hun probleem en nu is de ruimte 2x zo groot als voorheen! PtL!
Ontmoeting met pastor Ruplal
De volgende ochtend waren we vroeg uit de veren, half zes! Met Jodi ging het gelukkig ook weer beter, ze had de dag ervoor rust genomen omdat het niet helemaal lekker ging.
Na het ontbijt vertrokken we om half zeven richting vliegveld. Alles verliep redelijk vlot en al snel stonden we in de rij voor de in-check balie die nog niet geopend was. Er stonden ca 15 mensen voor ons en vlak achter ons een grote groep Fransen die bij elkaar hoorden.
Toen de balies opengingen kwam een Nepalese man naar me toe en vroeg of we een groep waren. Ik bevestigde dat en hij haalde ons uit de rij naar voren naar de in-check balie ernaast! Ik vermoed dat hij op zoek was naar de grote groep Fransen achter ons, maar zodoende stonden we plotseling vooraan!
Het in-checken verliep 'redelijk' vlot en na een half uur waren we boven in de vertrekhal. We zochten een goed plekje uit om te zitten, niet wetend dat we hier vijf en een half uur zouden moeten wachten...
Tribhuvan International Airport Kathmandu.
Hier hebben we bijna 6 uur zitten wachten.
Het zag er buiten redelijk helder uit, maar al spoedig hoorden we dat er voorlopig geen vliegtuigen zouden binnenkomen omdat het zicht te slecht was. Inmiddels liepen alle vertrekruimtes vol, want ook van andere vluchten kon het toestel niet binnenkomen, er moesten er die ochtend ongeveer 10 vertrekken.
Om een lang verhaal kort te maken, we vertrokken uiteindelijk om ca 13.00 i.p.v. 10.00. Drie uur vertraging dus, terwijl we in Delhi maar 2 uur overstaptijd hadden. Maar je weet nooit...
Bij aankomst werden alle transitpassagiers opgevangen door personeel van Air India, ze wekten daarbij de indruk dat we toch nog door zouden kunnen vliegen want alles moest vlug. Helaas bleek al snel, dat dit wel gold voor de groep Fransen die vanaf Frankfurt zouden doorreizen naar Parijs, maar niet voor ons! Uiteindelijk belandden we in een hotel op het vliegveld. We hadden geen visum, dus konden we het vliegveld niet af. We konden wel naar het winkelgebied op het vliegveld, maar na alle vermoeienissen zover hadden de meesten van ons daar niet zoveel trek in.
In plaats daarvan hebben we genoten van het hotel, het was pas drie maanden open en na het vuil in Kathmandu en de ook niet altijd even schone hotelkamers met harde bedden, was deze schone ruimte met heerlijk zachte bedden een verademing. We hebben er van genoten.
Anneke en Trix hadden nog wel een probleempje op te lossen, ze hadden een kamer gekregen zonder raam en daar had Anneke (terecht m.i.) niet zoveel trek in. Het was van binnen net een luxueuze cel! Ik zie ze nog samen op de grond op de gang zitten, voor de hun toegewezen kamer. Anneke liet daarbij heel duidelijk blijken deze kamer niet te accepteren. Uiteindelijk kreeg ze haar zin en hoewel er beweerd was dat er geen andere kamer beschikbaar was, kreeg ze die na ca 5 minuten toch!
Drinken kregen we niet, er stonden thee en koffie op de kamers, jaja... En tandenborstels lagen er ook, jaja... En we zouden ook een telefoontje naar huis op hun kosten kunnen plegen, jaja...
Het lukte na een hoop gepraat om te bellen. Op de kamers lagen naast een waterkoker een paar theezakjes en 1 (een!) zakje poederkoffie, niet eens voldoende voor 1 fatsoenlijk kop koffie, na 2 telefoontjes kreeg ik er uiteindelijk 2 bij... en ook voor beiden een tandenborstel...
Uitzicht vanuit onze hotelkamer op de ingang van
Indira Gandhi International Airport Delhi.
We hebben ons die middag heerlijk kunnen douchen (er was helaas geen bad, maar je kan niet alles hebben), alleen schone kleren hadden we natuurlijk niet bij ons. Toch voelde dit al een stuk beter.
's Avonds hebben we in het restaurant lekker gegeten, tenminste de meesten van ons, met lekker ijs toe.
De volgende ochtend zaten we al weer om 08.00 aan het ontbijt buffet. We hebben heerlijk zitten eten en vooral veel koffie gedronken. Ik ben zelf stapel op het verse fruit dat vaak bij ontbijtbuffetten beschikbaar is, in dit geval watermeloen, gewone meloen, papaya en ananas (alles vers natuurlijk!) Daarna hadden we nog ruim 4 uur voor we moesten boarden, de instapkaarten hadden we al de dag ervoor gekregen.
Na de gebruikelijke formaliteiten (uitgebreide security checks) gingen we aan boord van een Boeing 777. Het vertrek werd ongeveer een 40 minuten uitgesteld, omdat het vliegtuig uit Kathmandu vertraagd was... Deze mensen hadden meer geluk dan wij een dag eerder.
De vlucht verliep verder voorspoedig en onderweg hadden we nog een prachtig uitzicht op de bergen en de sneeuw van de Kaukasus!
"Onze" Boeing 777 200LR die
ons naar Frankfurt zou brengen.
De verzorging aan boord was prima met goed eten. Ik had alleen een probleem met mijn stoel, een van de veren in de rugleuning stak een beetje uit, dat zit echt niet lekker. Ik heb dat na afloop gemeld. Trix en Anneke hadden een ander probleem, hun buurvrouw, die bij het gangpad zat, wilde om de een of andere reden niet op staan als Trix of Anneke er uit moesten. Dat werden hele klauterpartijen voor ze!
Ondanks het late vertrek waren we maar een kwartier te laat in Frankfurt. Daar wachtte ons de volgende verrassing. Bij de balie van Lufthansa kregen we te horen dat Air India onze vlucht naar Amsterdam niet overgeboekt zou hebben. In arremoede zijn we daarna met de hele groep op zoek gegaan naar de balie van Air India, daar werden we gelukkig met voorrang behandeld. Na veel vijven en zessen werd de fout gerepareerd (waar de fout lag was me niet duidelijk). In ieder geval konden we daarna onze instapkaarten ophalen.
Anneke doodt de tijd in Frankfurt
met het lezen van de weblog.
Bij de gate van onze vlucht vonden we een prettige verrassing: Lufthansa heeft bij al zijn gates koffieautomaten staan, waar je gratis onbeperkt koffie en thee kan drinken. Mijn verjaardag moest ook nog even gevierd worden, dus heb ik voor ze een broodje worst gehaald, wat na 3 weken Nepal best lekker smaakt!
In verband met mijn verjaardag in plaats van
slagroomgebak een broodje worst
op Frankfurt International Airport
De securitycheck op Frankfurt is ook een verhaal apart. Anneke raakte haar dure cremes kwijt, Jodi 4 of 5 kleine flesjes water en mijn laptoptas is helemaal een verhaal apart. Ik had de meeste spullen bij de check terug en mijn riem weer om mijn broek gedaan, alleen mijn laptoptas kwam maar niet.
Ik zag dat de beambte uitvoerig naar een x-ray plaatje van mijn tas zat te kijken, er werd iemand bij gehaald en nog iemand, het zag er allemaal heel spannend uit. Na 10 minuten heb ik gevraagd of ze niet gewoon in de tas wilden kijken, dat werkt wat vlotter. Daar stemden ze uiteindelijk in toe, heel voorzichtig werd daar mijn trackball (een groot soort stationaire muis) uit mijn tas gehaald en daarna apart door de x-ray gehaald. Er zat toch geen bom in... In de tussentijd stonden er lange rijen mensen te wachten.
De vlucht was (ook weer) vertraagd, maar na een voorspoedige vlucht (er was bij de landing gelukkig praktisch nog geen mist) stapten we om even na 23.00 uur uit op Schiphol. Onze enige zorg was nu nog de koffers, maar die waren er ook allemaal, ongeschonden. Drie weken Nepal zaten er nu echt op. Na afscheid van elkaar genomen te hebben, zijn we naar huis gegaan. Onze vriendin Marja was zo lief om ons op dit late uur helemaal op te komen halen. Bedankt Marja!
Om 00.45 stapten we ons huis binnen. Moe maar voldaan. Mission accomplished!
Dank ook aan al degenen die voor ons gebeden hebben tijdens de reis! God heeft ons rijk gezegend, ondanks de probleempjes die er af en toe waren, maar ons vooral ook beschermd!
Laura en Arnoud, bedankt voor het opvangen van Bart.
Marja Z. en Hans C. bedankt voor het oppassen op ons huis!
