Zaterdag 29 oktober 2011

Gegevens: Hits: 623

Zaterdag 29 oktober 2011

Donderdagmiddag hebben we het collectief rustig aan gedaan. Dat heeft sommigen van ons er echter niet van weerhouden om toch nog even de stad in te gaan en hier en daar wat ‘leuke dingetjes’ te kopen.

Om 17.00 werden we van de receptie opgebeld dat er iemand voor ons was, en ja hoor, Tilak en Ganga waren er al (een half uur te vroeg en heel onnepalees dus…). We zijn na een hernieuwde kennismaking met de rest van de groep, samen met hen bij ‘la Dolce Vita’ gaan eten. Dit klinkt heel niet-Nepalees en is het dus ook wat betreft het eten. Echte Italiaanse spaghetti en pizza’s, wat wil je nog meer. Ik dacht dat Tilak daar wel een liefhebber van was.

Ze vonden het wel lekker (zeiden ze), maar lieten voor hun doen wel verdacht veel staan. En ook het eten van spaghetti doe je natuurlijk niet even als je het nog nooit gegeten heb. Toch was het heel gezellig zo met elkaar en we hebben tussendoor ook nog kunnen praten over hun situatie (ze verwachten in februari een baby, en ze zijn samen aan het nadenken en bidden voor een nieuwe bediening van Tilak). Ganga werkt overigens ook mee op de Bijbelschool. Over 3 weken gaan we ze bij hen thuis opzoeken.

Overigens heeft een van ons sinds gisteren behoorlijke buikklachten. We hopen en bidden dat dit snel zal overgaan.

Vrijdagochtend moesten we er op tijd uit, voor sommigen van ons was dat geen probleem, omdat ze toch al vroeg wakker waren. Om 6.45 waren we bij de bus, die er hier op de foto heel wat mooier uit ziet dan hij in werkelijkheid was.

Jodi en Ben in de bus, klaar voor vertrek.

Desondanks hebben we een redelijk comfortabele en vooral snelle reis gehad. Vanwege de laatste dag van het Tihar hindoefestival, was er maar weinig verkeer op de weg. Voor Jodi en Ben was het een hernieuwde kennismaking na 10 jaar. Al met al waren we al om 13.30 in Phill’s Inn, onze verblijfplaats voor de komende 3 weken.

Eén ding misten we bij aankomst: Prem en Prabha, die ons meestal staan op te wachten. Rond 16.30 stonden ze toch ‘plotseling’ voor onze neus. In de tussentijd was ik (Jan) al even voor de somma van 1,90 (omgerekend) naar de kapper geweest. Het bleek dat Prem en Prabha om 13.00 op het busstation waren geweest. Daar werd hen verteld dat de bus die dag niet meer zou aankomen, dus zijn ze onverrichter zake terug naar huis gegaan. Een kwartier later waren we er dus wel, maar dat wisten ze niet…
Het werd een zeer geanimeerde ontmoeting, vooral ook omdat Jodi en Ben hen ook nog goed kenden van 10 jaar geleden. Ondertussen werden we ook (telefonisch) nog door pastor Grishma gebeld om ons te verwelkomen.

’s Avonds onder het eten in een restaurantje werden we nog onaangenaam verrast door een groep zingende en dansende Nepalezen. Het is de gewoonte dat tijdens dit Hindoefeest groepen zingend en dansend rondgaan om geld in te zamelen voor al dan niet nuttige zaken.

We hadden net ons eten besteld (heerlijke gegrilde vis), toen ze pal voor ons neus bij het restaurant neerstreken. Daarbij moet je bedenken dat het restaurant naar de straat toe helemaal open is. Kabels werden uitgerold en aangesloten en 10 minuten later zaten we midden in de Nepalese muziek, in dit geval beter gekenschetst als een hoop kabaal. Praten met elkaar was vanaf dat moment onmogelijk geworden. Daarbij is dit voor deze mensen ook duidelijk een soort uiting van hun geloof.

Nogmaals: de vis was heerlijk, maar we zijn daarna maar snel vertrokken.

De meesten van ons hebben de eerste nacht in Pokhara goed geslapen, alleen Jodi niet, het bed was veel te hard voor haar. Voor komende nacht zal er een matras bij moeten!

Zaterdagmorgen zijn we na het ontbijt naar Naya Gaun Church gegaan. Het was fijn om alle oude bekenden weer te ontmoeten. De kerk blijft groeien in Nepal! Een goede bekende had de leiding van de dienst, Ram Prasad en ik mocht spreken. We hadden een heel goede tijd, Gods werk gaat ook in Naya Gaun door.

Na de dienst hebben we natuurlijk nog veel gesprekken gehad en met name de ontmoeting met de weduwe van pastor Daud was emotioneel. Ze is inmiddels 90 jaar oud en had tranen in haar ogen toen ze ons zag. Op de een of andere manier hebben we een speciale band met haar.

Na de dienst zijn we met Prem en Prabha meegegaan die vlak achter de kerk wonen. Ze hadden ons uitgenodigd voor een dal bhat en als die door Prabha gemaakt wordt kan ik je verzekeren dat die uitermate lekker is, we hebben dan ook gesmuld van de rijst met linzen en een groenten- en kipcurrie. Heerlijk! We hebben een goede en gezellige tijd gehad met Prem en Prabha en hun 2 kinderen Pawan en Prapti. Ik kreeg na afloop gelijk een motor mee, zodat ik tijdens ons verblijf hier eigen vervoer heb. Hieronder Ben in gesprek met Prem (die zijn pet ophield omdat hij zijn kaalgeschoren hoofd niet durfde laten zien...) en een foto van Pawan en Prapti.

Eén ding vergeet ik nog te vertellen: Gisteravond kwam Pradip, de guesthouse eigenaar met een bedrukt gezicht binnen. Hij deelde ons mee dat hij morgen genoodzaakt was om gasten zijn guest house uit te laten zetten. Na een fraai gekleurd verhaal vertelde hij om welke gasten het ging. Tot mijn verbazing opende hij het raam in onze kamer en wees omhoog naar de dakgoot. Daar had een speciaal soort wespen of bijen een heel mooi nest gebouwd. Het was voor Pradip geen probleem geweest om iemand te vinden die het nest wil weghalen, omdat deze diertjes een lekkernij schijnen te zijn en zeer proteïnerijk! (zie foto).

De komende week gaan we in ieder geval op bezoek bij een huiskring, eten bij Grishma en op bezoek bij Shankar (Children Development Project).

Reacties:

Anoniem zei: Ga zo door Jan.
Mooie verhalen. Ik herken er wel een paar (eigen ervaring).
Jan R.

Anoniem zei: Jullie hebben dus ook een speciaal plekje bij de kleintjes in de Nepalese dierenwereld! Ik ben benieuwd bij wie jullie nog meer in de smaak vallen.
Marianne Loggers

Anoniem zei: Met veel interesse de mooie foto's bekeken en de daarbij behorende verhalen. Hartelijk dank!
Veel zegen en groet,
Willemien Vrijenhoek.

Anoniem zei: Ja we hebbend de site gevonden hoor!
Mooie verhalen!

Groet,
Arno en Miranda

Anoniem zei: Wat is het genieten om de verhalen te lezen! Soms voelt het net of ik er zelf bij ben!
Dikke knuffel, Sas.

Mijn gegevens

Ik (Jan) ben 80 jaar en ruim 56 jaar getrouwd met Aukje. Samen hebben we 4 kinderen, 1 zoon en 3 dochters en 12 kleinkinderen (8 kleinzoons en 4 kleindochters en 3 achterkleinkinderen).

Sinds 1983 is Jezus de belangrijkste persoon in mijn leven. Sindsdien zijn we actief in onze kerk en hebben we ook 4 jaar in de zending in Nepal gewerkt. Nepal is daardoor ook een beetje ons 2e vaderland geworden, we proberen elk jaar naar Nepal te gaan voor een bezoek van ca 3 weken.

De plaatjes bovenaan hebben de volgende achtergrond:

De eerste is van het hospitaal kerkschip de Hoop. Mijn opa is bijna 25 jaar kapitein op deze zeilschoener geweest.

De tweede is van s.s. Amerskerk. Op dit schip heb ik in 1966 mijn eerste reis als 4e stuurman gemaakt.

De derde is van een ondiepwater-mijnenveger, in mijn Marinetijd ben ik hierop 2 jaar oudste officier geweest.

De vierde is het kruis waaraan Jezus gestorven is voor onze (en dus ook mijn) fouten.

De vijfde is het logo van de stichting Hope for Nepal, met deze stichting ondersteunen we kerken en projecten in Nepal. In Nepal ligt nog steeds een stukje van ons hart!