Donderdag 8 november

Gegevens: Hits: 798

Donderdag 8 november

Hoe het meisje er van af kwam en er voorlopig geen motor kan worden gereden.

Ik was op weg naar ons guesthouse, na een leuke rit gemaakt te hebben naar Phedi en Hyanja. Daarna dwars door het oude Pokhara richting Lakeside. Ik had net getankt en ik reed op een stuk weg waar verder geen verkeer was op dat moment.

Iets verderop zag ik links een vrouw staan en aan de andere kant van de weg 2 kinderen van ca 6 jaar. In mijn beleving wenkte de vrouw naar de kinderen om over te steken, later zij ze dat ze had aangegeven dat ze juist moesten wachten.

Op dat moment, ik had al vaart verminderd en reed ca 30, stak een van de kinderen plotseling toch over. Ik kon in een reflex maar 1 ding doen, vol in de remmen. Alleen remde ik achter iets te hard, waardoor mijn achterwiel wegschoot en ik op mijn linkerzijde na ongeveer 10 meter op het wegdek tot stilstand kwam. Daar lag ik, maar ik had gelukkig wel het kind gemist, ze mankeerde niets.

Ik had direct erg veel pijn in mijn linkerschouder en was daardoor ook een beetje dizzy. Direct kwamen er mensen naar me toe om te helpen en kreeg ik (gelukkig!) ook een stoel aangeboden. Ook de moeder van het meisje was erg bezorgd, het bleek later iemand te zijn die bij Pradip in de kerk komt.

Na een minuut of 5 heb ik eerst Prem gebeld en daarna Pradip/Aukje. Prem en Pawan waren snel ter plaatse en kort daarna ook Aukje met Pradip. We zijn daarna met een taxi naar het Metrocity Hospital gereden. Hieronder zit ik te wachten op de afdeling spoedeisende hulp. Pradip heeft daar ook voor de situatie gebeden.

We hoopten dat alleen mijn arm uit de kom zou zijn. Hieronder de vreemde bult op mijn schouder.

Prem heeft eerst betaald voor het binnenkomen, incl. de arts, en daarna heeft hij de benodigde injecties gekocht bij de apotheek, tetanus en diclofenac.
Ook moest er eerst apart betaald worden voor een foto!

Prem en Prabha hebben ons bij alles geholpen. Uiteindelijk bleek er gelukkig geen fractuur te zijn, mijn arm was alleen maar een 'beetje dislocated' t.o. van mijn schouder. Een soort uit de kom dus, de kop van mijn arm zit wel recht onder mijn schouder. We waren ontzettend blij dat er niets gebroken was, een regelrecht mirakel!

Tussendoor hebben we er maar het beste van gemaakt.

Uiteindelijk kreeg ik een soort corset aangemeten, die schouder en arm op de juiste plaats moeten houden, 3 weken lang.

Inmiddels was de pijn ook grotendeels onderdrukt en konden we na ongeveer een uur met een taxi richting hotel.

In het hotel wachtte ons nog een verrassing: Ongeveer 5 minuten na terugkomst arriveerden er nieuwe gasten, een medisch team uit Hawaii, dat net in Nepal namens Nepal Medical Missions aan het werk was geweest in het Ghorka district.

Er was ook een arts bij en die hebben we om een second opinion gevraagd. Ze was het met de behandeling eens en heeft voor de zekerheid nog wel een stuk van mijn schouder ingetaped.

Daarna hebben ook zij voor me gebeden. Bijzonder om juist nu hen te ontmoeten!

Al met al had het veel erger kunnen aflopen en we danken God dat het niet erger is!
We willen ook Pradip, Prem, Prabha, Pawan en het team uit Hawaii heel erg bedanken voor de aangeboden hulp.

PS Aukje staat niet op de foto's, mijn steun en toeverlaat heeft ze genomen!

Reacties:

René zei: Poor Jan-bhai.
Allereerst: dank aan de Heer dat het meisje en - in wat gehavende mate - jij gespaard zijn gebleven. En ook dank aan de Helper die vele helpers zond. Maar wat zul je een pijn gehad hebben en misschien nog. Als je hier in Nederland tijdelijk beperkt bent in je mogelijkheden is dat niet prettig. Maar dan in Nepal.... En over niet al te lange tijd jullie terugkeer (maar daar willen we nog niet aan denken).
We bidden voor kracht, voor heling, voor geduld. Voor jou en voor Aukje.
Tapaaiko saati René.

Anoniem zei: Ik voel met je mee,want ik weet hoe gehandicapt je kunt zijn met zo'n schouder! En nu maar hopen dat je genoeg rust vindt om te genieten van wat er om je heen is en wie wat je je dan nog opmerkt!!!

Hopelijik blijft het mooi weer zodat het uitzicht op de bergketens je ook nog kunnen verrassen. Groetjes,
Marsianne

Mijn gegevens

Ik (Jan) ben 80 jaar en ruim 56 jaar getrouwd met Aukje. Samen hebben we 4 kinderen, 1 zoon en 3 dochters en 12 kleinkinderen (8 kleinzoons en 4 kleindochters en 3 achterkleinkinderen).

Sinds 1983 is Jezus de belangrijkste persoon in mijn leven. Sindsdien zijn we actief in onze kerk en hebben we ook 4 jaar in de zending in Nepal gewerkt. Nepal is daardoor ook een beetje ons 2e vaderland geworden, we proberen elk jaar naar Nepal te gaan voor een bezoek van ca 3 weken.

De plaatjes bovenaan hebben de volgende achtergrond:

De eerste is van het hospitaal kerkschip de Hoop. Mijn opa is bijna 25 jaar kapitein op deze zeilschoener geweest.

De tweede is van s.s. Amerskerk. Op dit schip heb ik in 1966 mijn eerste reis als 4e stuurman gemaakt.

De derde is van een ondiepwater-mijnenveger, in mijn Marinetijd ben ik hierop 2 jaar oudste officier geweest.

De vierde is het kruis waaraan Jezus gestorven is voor onze (en dus ook mijn) fouten.

De vijfde is het logo van de stichting Hope for Nepal, met deze stichting ondersteunen we kerken en projecten in Nepal. In Nepal ligt nog steeds een stukje van ons hart!