Woensdag 28 februari 2018

Gegevens
Hits: 1227

== Op weg naar huis ==

Na de avond ervoor nog uitvoerig nagepraat te hebben met Grishma en Laxmi, hebben we zondagmorgen vroeg afscheid van hen genomen. Tien voor zeven zaten we in de auto  van Prem en Prabha op weg naar het busstation.

Daar was het al een drukke bedoening. Alle bussen (zo'n twintigtal schat ik) stonden al klaar om naar Kathmandu te vertrekken.

 Prabha en Aukje en op de achtergrond de bus van Swiss Travel

We vertrokken redelijk op tijd en tot ongeveer 20 km voor Kathmandu ging het redelijk vlot. Maar nog voor de laatste klim, voor je de vallei van Kathmandu inrijdt, liep het al helemaal vast. Dat had alles tot gevolg dat we ruim anderhalf uur te laat redelijk uitgeput van de vermoeiende rit in Tibet Guest House aankwamen.

Dat ging niet helemaal zonder slag of stoot want het laatste stukje naar het hotel is éénrichting verkeer. Doorgaans hebben de taxichauffeurs daar maling aan, deze dus ook. Hij had alleen pech, we moesten bij de hoek even wachten tot we er in konden rijden, wat een politieagent de gelegenheid gaf om even fijntjes te komen vertellen dat dit niet mocht.

Dat betekende ongeveer 20 minuten omrijden. We reden een stukje in de aangegeven richting, zijn toen omgedraaid en toen alsnog tegen het verkeer in naar het hotel gereden... De agent stond inmiddels een stuk verder op en hij keek er naar, maar hij liet ze....

 Vrouwtje op een pick-nick plaats

Het was weer een behoorlijk vermoeiende èn afwisselende reis geweest. Gelukkig hadden we in het hotel nog een klein uurtje om bij te komen voor onze eerste afspraak.

Dat was met Anagruha van NGC, die onderweg al contact had gezocht om te vragen of Deepak ook mee kon komen. Dat was een hele verrassing, want Deepak zit sinds bijna een jaar op een Bijbelschool in Kerala, India en wordt gedeeltelijk vanuit Nederland ondersteund. Deepak ken ik al vanaf 1999, toen we zelf in Nepal woonden en hij deelnemer was aan de Engelse les bij ons thuis. Hij was vanwege vakantie in Kathmandu. Zijn eerste jaar zit er bijna op en het gaat goed met hem en zijn gezin (vrouw en 2 kinderen zijn mee).

 Deepak (rechts)

Hierna hebben we een heerlijk bord spaggetti carbonara gegeten in een nieuw restaurantje op de hoek en zijn we om half acht ons bed ingerold.

MAANDAG

Voor deze dag hadden we nog 2 afspraken staan. De eerste was met Rup Lal, ex-lepra patient en voorganger van een kerk in Kathmandu.

Zoals afgesproken was hij keurig op tijd in ons hotel waar we eerst uitvoerig bijgepraat hebben. Daarna hebben na veel vijven en zessen voor redelijke prijs een taxi kunnen bemachtigen om ons naar zijn kerk te brengen. De eerste vroeg 1500, via 2000 en 3000 lukte het ons om een taxi te bemachtigen voor 1200 roepies (ongeveer 10 euro)...

Dat lijkt misschien veel, maar het was nog een hele rit naar de noordkant van Kathmandu, vlak bij de bergen, in een nieuwe buitenwijk. Een buurt waar al behoorlijk wat huizen staan, maar waar de wegen zich nog beperken tot z.g. rough roads, arme taxi.

De kerk is na de aardbeving naar deze buurt verhuisd, hun vorige kerk stond boven op een klein wooncomplex, dat vrij ernstig beschadigd was door de aardbeving.

Het nieuwe kerkje

We konden met de taxi niet helemaal bij het kerkje komen, dus moesten we nog een stukje lopen/klimmen. Het gebouw staat op gehuurde grond en is zo gebouwd dat het eventueel makkelijk uit elkaar genomen kan worden en op een andere plaats weer opgebouwd kan worden.

 Het interieur van de kerkzaal

 

Waar bij ons in Nederland de gewoonte hebben om iets mee te nemen als ze ergens op bezoek gaan, is het hier anders om. We kregen allebei een mooi t-shirt uitgereikt door Rup Lal.

Daarna liet hij ons de aanbouw zien, waar een paar gezinnen in wonen en een weverijtje is gevestigd. Het zag er allemaal erg Nepalees (hoe kan het ook anders) maar toch netjes uit. Vanaf het terrein van de kerk hadden we een mooi uitzicht over dit nieuwe deel van de stad.

Naast deze kerk heeft Rup Lal nog 4 dochterkerkjes onder zijn vleugels. De verste is ruim  500km daar vandaan. Dat klinkt in onze oren niet erg logisch, maar dat zijn meer dingen hier. Bovendien vangen ze ook nog 14 kinderen op in hun huis.

 Het welkomstcomité in de kerk

 Uitzicht over de "nieuwe stad"

 Dit zijn nu echte stepping stones, anders kom je dit heuveltje niet ongeschonden op!

 Moeder en kind in het (warme) zonnetje

 Rup Lal bij het weefgetouw

Na een lange taxirit waren we om kwart voor drie weer terug in het hotel. Nog even een uurtje uitrusten voor het laatste bezoek.

Ze stonden keurig om 4 uur voor ons neus, Tilak en Ganga, met de (halfzieke?) Prathan. Het baasje is nu 6 jaar, maar het lijkt er op dat hij de baas is thuis. We hadden ze ter afscheid uitgenodigd, maar ook omdat we nog een mooie mededeling voor ze hadden: De komende 3 jaar krijgen ze maandelijkse ondersteuning van een kerkelijke gemeente uit Apeldoorn. Ze waren er erg blij mee!

Bovendien hadden we nog een extra gift voor ze, zodat ze eindelijk de erg noodzakelijke aanbouw aan hun huisje kunnen maken. Hun zoontje slaapt nu nog bij hen in bed, eerdaags heeft hij zijn eigen kamertje en eigen bed. Het was een gift van de ouderenkring uit Zeist.

Ganga en Tilak

De laatste activiteit zat er op!

's Avonds lukte het me om al in te checken bij Etihad en KLM.

DINSDAG

Na eerst de instapkaarten uitgeprint te hebben bij de overburen, zijn we daarna nog een wandeling door het oude Kathmandu gaan maken. Na afloop hebben we lekker Vietnamees (ja!) gegeten en zijn daarna nog een paar uur naar bed gegaan. Hieronder nog een paar foto's van de wandeling:

'Blokker' in Kathmandu

Allerlei soorten gedroogde vis

Druk druk druk. Zomaar een gewone dag in Kathmandu.

Hier nog een korte video met straatbeelden uit Kathmandu.

Om half vijf zaten we in de (zeer oude) taxi naar het vliegveld, maar wel met een gelukkig heel rustige chauffeur. Alles verliep daar vlot, tot aan het vertrek.

In afwachting van het inchecken

Ons vliegtuig was een half uur te laat gearriveerd en zou ook een half uur later vertrekken. Oei! We hadden in Abu Dhabi maar 1 uur en 20 minuten om over te stappen, en dat op een vliegveld waar de af te leggen afstanden vaak groot zijn. Dat beloofde wat. Maar het begon er nog beroerder uit te zien, want terwijl het vliegtuig zo snel mogelijk geladen werd, duurde het toch nog een (extra) half uur voor we vertrokken. Waarom: wie het weet mag het zeggen.

WOENSDAG

Nadat we uiteindelijk vertrokken waren, bleef elke verdere info achterwege totdat we in Abu Dhabi geland waren. Toen bleek dat we een half uur ingelopen waren en we dus nog ruim een half uur over hadden om over te stappen. Normaal gesproken veel te kort.

De man die naast Aukje zat, een Amerikaan op doorreis, moest ook die vlucht halen. Ook hij was niet meer piepjong. Met z'n drie-en zijn we er in geslaagd om het 'onmogelijke' te bereiken. Als allerlaatste passagiers, net op tijd, stapten we na een halve marathon over het vliegveld van Abu Dhabi in. Onderweg raakte ik Aukje nog even kwijt, maar ook dat liep goed af.

De laatste anecdote komt van Schiphol, waar we ongeveer 20 minuten te vroeg aankwamen. Het was de vraag of de koffers de vlucht gehaald hadden. Op een gegeven moment zag ik onze koffers bijna tegelijk van de band afkomen, maar voor ik in staat was mijn koffer van de band te halen, was een jongedame me net voor.

Toen ik haar vertelde dat het mijn koffer was, zei ze, nee hoor, dat is mijn koffer. Bij hoog en bij laag hield ze vol dat de koffer van haar was.

Uiteindelijk heb ik haar uitgenodigd om het slot open te maken, waar je een 3-cijferige code voor nodig  hebt. Ze stelde de code in, helaas hij ging niet open. O nee, ze had het verkeerd gedaan (volgens haar), dus nog een keer geprobeerd. Dat lukte (natuurlijk) weer niet. Met tegenzin liet ze mij daarna de code instellen en warempel, wonder boven wonder ging het slot toen wel open. Ze moest toen wel toegeven dat het haar koffer niet was. Al met al een hoogst merkwaardig voorval. Was ze er op uit een koffer te stelen? Het leek er erg op. Als je naar buiten loopt is de kans op controle klein.

Uiteindelijk waren we om ongeveer 9 uur thuis, eerst met de trein naar Apeldoorn (voor het eerst!), vandaar heeft Laura ons naar huis gebracht.

De reis zit er op! Morgen kom ik daar nog op terug.