Donderdag 26 maart

Gegevens: Hits: 642

Vandaag namen we afscheid van Jantina en Sigrid, de groep is onthoofd en het einde van de reis begint nu echt te naderen. Om 9 uur hebben we ze uitgezwaaid, toen ze met de taxi richting vliegveld verdwenen.

Ook vanmorgen bleken een paar mensen nog niet helemaal klachtenvrij te zijn, daarom besloten Aukje, Wim en Trix in het hotel te blijven, terwijl de rest van de groep op bezoek ging bij het Nepal Gospel Outreach Center in Kathmandu. Hieronder een archieffoto van Sita en Resham die samen dit werk leiden.

Resham verblijft op dit moment in Europa, dus ontving Sita ons alleen. Samen met haar zoon kwam ze ons ophalen. Omdat we niet allemaal in de auto pasten, namen Sita en ik een taxi.

NGOC heeft aan de zuidkant van Kathmandu een mooi plekje gevonden voor hun kantoor en trainingsruimten, een plek waar de luchtvervuiling nog niet echt is doorgedrongen. Nadat we een kopje thee hadden gedronken werden we door Sita rondgeleid en konden er vragen beantwoord worden. NGOC heeft inmiddels meer dan 425.000 studenten gehad! Het is fantastisch om te zien hoeveel mensen er hierdoor al met het evangelie bereikt zijn.

Na een lekkere hap rijst werden we naar Patan gebracht, waar we in de bookshop van GFA nog wat wilden kopen, maar helaas bleek die verplaatst te zijn en niet zo makkelijk te vinden.

Wim bleek 's avonds aardig opgeknapt te zijn van zijn dagje rust en dat was te merken. Wel was Veerle aan het eind van de middag spoorloos, maar die kwam even later weer 'boven water'. Ze was even een cadeautje voor een familielid wezen kopen en dat had wat meer tijd in beslag genomen dan gepland.

Zo is de op een na laatste dag vrij geruisloos verlopen, in een chaotische stad, waar de autos en motoren nog meer lijken te toeteren dan ooit. Hieronder nog een plaatje van Thamel.

Mijn gegevens

Ik (Jan) ben 80 jaar en ruim 56 jaar getrouwd met Aukje. Samen hebben we 4 kinderen, 1 zoon en 3 dochters en 12 kleinkinderen (8 kleinzoons en 4 kleindochters en 3 achterkleinkinderen).

Sinds 1983 is Jezus de belangrijkste persoon in mijn leven. Sindsdien zijn we actief in onze kerk en hebben we ook 4 jaar in de zending in Nepal gewerkt. Nepal is daardoor ook een beetje ons 2e vaderland geworden, we proberen elk jaar naar Nepal te gaan voor een bezoek van ca 3 weken.

De plaatjes bovenaan hebben de volgende achtergrond:

De eerste is van het hospitaal kerkschip de Hoop. Mijn opa is bijna 25 jaar kapitein op deze zeilschoener geweest.

De tweede is van s.s. Amerskerk. Op dit schip heb ik in 1966 mijn eerste reis als 4e stuurman gemaakt.

De derde is van een ondiepwater-mijnenveger, in mijn Marinetijd ben ik hierop 2 jaar oudste officier geweest.

De vierde is het kruis waaraan Jezus gestorven is voor onze (en dus ook mijn) fouten.

De vijfde is het logo van de stichting Hope for Nepal, met deze stichting ondersteunen we kerken en projecten in Nepal. In Nepal ligt nog steeds een stukje van ons hart!