Zaterdag 22 februari 2014
- Gegevens
- Hits: 699
Zaterdag 22 februari 2014
Het is zaterdagavond 19.30 en we zitten moe maar voldaan op bed in ons guesthouse in Pokhara. Maar laten we eerst terug gaan naar ons vertrek uit Kathmandu gisteren.
Het was vroeg opstaan geblazen vrijdagochtend, want we moesten al om half zeven op het busstation zijn. Dat verliep allemaal uitstekend. Om 06.25 zaten we al in de taxi op weg naar de bus, rijdend door de 'ingewanden' van Kathmandu.
Het was net licht geworden en het leven op straat begint om die tijd al aardig op gang te komen. Overal zie je de straatvegers met hun primitieve vuilniskarretjes en bezems al aan de slag. Het is nog kil om die tijd, maar ook nog lekker rustig wat verkeer betreft.
Het is maar een kort stukje met de taxi, maar de weg erheen zit vol kuilen en gaten, maar we bereiken wel keurig de bus (het lijkt wel een mensenleven...) Bij een bocht is het zo krap, dat de taxichauffeur een keer heen en weer moeten steken om de bocht door te komen. Bij de bus loopt Aukje vast naar de overkant naar de bus, maar vergeet mijn handbagage. Daar stond ik langs de kant van een vrij drukke weg met 2 grote koffers en een kleine. Door een misverstand had ze niet in de gaten, dat het voor mij erg moeilijk was om met 3 stuks bagage de weg over te steken...
Bij de bussen was het al een drukte van belang, alhoewel er naar verhouding weinig toeristen waren.
We vertrokken keurig op tijd. Bij een tussenstop voor we Kathmandu uit waren probeerde dit mannetje nog wat koekjes en andere versnaperingen aan ons te slijten. Ik denk niet dat hij ouder was dan een jaar of tien en dat alles om 07.15 in de morgen.
Ik gaf hem 10 roepies, niet om wat te kopen maar als extraatje. Hij begreep er niets van en wilde maar een rolletje biscuits in mijn handen drukken...
De busreis zullen we maar snel vergeten. De bus was OK en de chauffeur de eerste 2 uur ook, maar daarna niet meer. We hebben bij Swiss Travels nog niet zo'n slechte chauffeur meegemaakt. Desondanks arriveerden we om 14.05 (dus keurig op tijd) in Pokhara.
Een bekend oud-voetballer heeft eens gezegd: "Elk nadeel heb zun voordeel" (of was het andersom...). Dat gold ook hier, dankzij het wilde rijden waren we wel keurig op tijd! Er waren veel slechte stukken weg, maar er werd ook op veel plaatsen gerepareerd of vernieuwd. Op de foto hieronder is een helft van het wegdek verwijderd, het verkeer ging over beide delen gewoon door.
Even wat drinken bij een restaurantje onderweg.
Ook hier wegwekzaamheden, het verkeer werd omgeleid door een zand/stofbak.
Prem en Prabha stonden ons bij aankomst al op te wachten. Ze waren erg blij ons weer te zien en andersom ook!
Vlak voor zonsondergang gezien vanuit onze kamer.
We waren allebei 's avonds erg moe, alles leek wel te bewegen ook al zaten we stil. We lagen opnieuw weer heel vroeg in bed.
Vanmorgen (zaterdag dus) werden we in Naya Gaun Church verwacht. Ik was er op tijd uit gegaan om de laatste puntjes op de i te zetten voor de prediking.
Ik was goed uitgerust (11 uur geslapen!), Aukje helaas wat minder. We zijn op tijd naar de kerk gegaan, waar we weer hartelijk ontvangen werden. Het is voor ons toch elke keer weer een beetje thuiskomen hier (voor de goede orde: we hebben dus eigenlijk 2 plekken waar we ons thuis voelen, Nepal is ons 2e thuis).
We hadden een heel goede dienst en de prediking over rentmeesterschap is goed overgekomen. Er waren vele goede reacties. De kerk zat behoorlijk vol, om die reden gaan de zondagsschoolkinderen ook gelijk voor het begin naar hun eigen bijeenkomsten. Het blijft hier maar groeien, het werk van God gaat hier in Nepal zichtbaar door.
Aan het begin van de dienst was ik nog getuige van een heel aandoenlijk tafereeltje. Er kwam een blinde man binnen aan de hand van zijn dochter. Op zich niets bijzonders, zij het dat het meisje waarschijnlijk niet ouder dan een jaar of 3, 4 was. Heel aangrijpend om te zien hoe dit kleine meisje haar vader hielp en ook om te zien hoe door andere broeders plaats gemaakt werd voor hem. Blindegeleidehonden bestaan hier nog niet, maar gelukkig wel (soms kleine) kinderen die hun blinde vader helpen!
Hieronder een foto (van een gedeelte) van de zaal. Het is elke keer goed om te zien dat bijna iedereen tot het eind toe geconcentreerd blijft luisteren. Door de vertaling duurt de prediking toch alles bij elkaar meer dan een uur!
De prediking was overigens kennelijk zo in goede aarde gevallen dat ik uitgenodigd werd om dit nog een keer te doen op een kleine leidersconferentie volgende week woensdag.
Na de dienst waren we voor de lunch bij Prem en Prabha (en Prapthi) uitgenodigd voor een heerlijke dal bhat, gekookt door dochter Prapthi! Zo moeder zo dochter.
Nu zitten we moe maar voldaan op ons bed en laat ik het hier even bij voor vandaag.
