Donderdag 15 november
- Gegevens
- Hits: 715
Het weer blijft onveranderd helder, kraakhelder. De bergtoppen zijn nu heel nadrukkelijk zichtbaar aanwezig. Alsof ze plotseling ingetekend en gekleurd zijn in de lucht. Het heldere wit, afstekend tegen het heldere blauw van de lucht. Ik kan daar rustig een uurtje van zitten genieten, zo mooi. Ik heb het al zoveel keren gezien, maar het overweldigd me nog steeds.
Dinsdagavond stond er weer een housefellowshipgroep op het programma. Deze keer was de groep aanzienlijk groter, ongeveer 30 mensen, waarvan een stuk of 6 kinderen onder de 16. Dat alles in een ruimte van ongeveer 3,5x5 meter. Het was een fijn uurtje met elkaar, waarbij we ingegaan zijn op het begrip vergeven, voor veel Nepalezen een moeilijk punt (voor ons Nederlanders soms ook trouwens).
Voor woensdag had ik met Rene en Martha van Westerlaak afgesproken om een korte trek te maken. Ik dacht dat we tussen 7 en half 8 bij hen hadden afgesproken, maar dat bleek een uur later te zijn… Dat maakte niet uit, want ze waren net aan het ontbijt begonnen, ik kon zo aanschuiven (ik had geen tijd gehad om te ontbijten). Zo konden we al om 8 uur vertrekken, inclusief Lina. Eerst de nieuwe hangbrug over (ik blijf dat vervelende dingen vinden en loop altijd zo snel mogelijk naar de overkant), daarna verder met de local bus naar Suikhet. Als je nog nooit in een Nepalse local bus hebt gezeten is het de moeite waard om het eens een keer mee te maken. Na aankomst eerst nog een paar rollen biscuitjes ingeslagen en daarna naar boven (zie ook foto hieronder).
Het is een klim van ongeveer 400 meter (omhoog), langs een van platte stenen gemaakte trap. Geen keurige treetjes van ongeveer 20 cm. hoog, maar hoogtes variërende van 2 tot ca 40 cm! Dat maakt het klimmen aanzienlijk lastiger, vooral voor degenen die niet zulke lange benen hebben. Ongeveer 1u en 15 min hebben we daar over gedaan, boven wachtte de beloning. Een geweldige beloning, want we belandden in een klein dorpje met authentieke Nepalese boerenhuisjes en op de achtergrond de Annapurna. De hele range was zichtbaar, De Annapurna zuid, I, Fishtail, II en III. Wat blijft het een schitterend gezicht om dat van zo dichtbij te zien!
We zijn daar ongeveer een half uur gebleven om wat foto’s te schieten en te genieten van het uitzicht. Daarna zijn we via een andere weg teruggelopen naar Hyanja, om daar de bus terug te nemen. Moe maar voldaan waren we om ongeveer 15 uur weer terug.
Aukje en Trix zouden die dag naar Saranghkot gaan. Met de taxi tot ongeveer 2/3 van de hoogte en het laatste stukje lopen. Ze waren in de veronderstelling dat wij naar Phedi-Damphus waren gegaan.
In de taxi onderweg hebben ze in overleg met de chauffeur hun plannen veranderd. Sinds kort loopt er een weg naar Damphus, die echter heel slecht bereidbaar is. De dames dachten ons te verrassen door met de taxi naar Damphus te gaan. Helaas waren we daar uiteraard niet te vinden, maar ze hebben wel genoten van het geweldige uitzicht (vergelijkbaar met wat wij die ochtend hadden). Als je nog nooit in Nepal geweest bent, is dat alleen al de moeite waard! Intussen wordt er nog steeds naar mij gezocht in Damphus (tulo dzjunga, de man met de grote snor...)
’s Avonds hebben we bij Grishma en zijn gezin gegeten, zijn vrouw had een heerlijke dalbhat klaar gemaakt. Om ongeveer 20 uur waren we weer veilig in ons hotel terug.
