Woensdag 21 november

Gegevens: Hits: 649

Ik heb nog even een kuiertje door het oude centrum gemaakt, zo vroeg in de ochtend is alles nog helemaal Nepalees, zonder hordes rondlopende en fotograferende toeristen. Het waren de gebruikelijke taferelen, mannen en vrouwen, die een goed plekje probeerden te bemachtigen om hun koopwaar uit te stallen op een vies oud stuk plastic. Handel die varieert van kleding tot worteltjes, yoghurt en allerlei kleine huishoudelijke zaken.

Drukte in het oude centrum van Kathmandu, waar van alles te koop is.

Om die tijd zijn er nog niet veel bedelaars, dat is logisch, want voor hun broodwinning moeten ze het voornamelijk van de toeristen hebben.

Wat me wel opviel, is een verhoogde religieuze activiteit. Komt dat door de festivals die net achter de rug zijn, of zijn het de politieke omstandigheden en onzekerheden, die hier debet aan zijn? Feit is wel, dat toen ik bij een van de bekende tempels in Kathmandu stond te kijken er veel meer mensen in en uit liepen dan andere keren. En ook een (in mijn ogen vies en onbeduidend) beeldje midden op straat, met er boven twee bellen had niet aan belangstelling te klagen. Bijna elke Nepalees die er langs liep of reed, raakte even de bellen aan en het beeldje. En zelfs een meter of tien tegenover de tempel bleven veel mensen staan om te bidden, op een gegeven moment was ik omringt door zeker een stukof zes biddende mensen. Wat zou het fantastisch zijn als deze mensen op hun zoektocht Jezus ontmoeten!

Om 12 uur gingen we met de taxi naar het vliegveld, een weliswaar bijna nieuwe, maar ook kleine taxi. Alle 3 de grote koffers moesten dus op het dak, bijeengehouden en gebonden met een sjaaltje. Door de ingewanden en kuilen van Thamel naar het vliegveld. Het is me een raadsel dat ze zijn blijven staan!

Op het vliegveld was het de gebruikelijke chaos, met een verschil, Aukje had haar handbagage in het hotel laten staan. Gelukkig waren een paar telefoontjes en een handvol roepies genoeg om die ruim op tijd op het vliegveld te krijgen. Verder verliep de reis naar Doha vlot.

Mijn gegevens

Ik (Jan) ben 80 jaar en ruim 56 jaar getrouwd met Aukje. Samen hebben we 4 kinderen, 1 zoon en 3 dochters en 12 kleinkinderen (8 kleinzoons en 4 kleindochters en 3 achterkleinkinderen).

Sinds 1983 is Jezus de belangrijkste persoon in mijn leven. Sindsdien zijn we actief in onze kerk en hebben we ook 4 jaar in de zending in Nepal gewerkt. Nepal is daardoor ook een beetje ons 2e vaderland geworden, we proberen elk jaar naar Nepal te gaan voor een bezoek van ca 3 weken.

De plaatjes bovenaan hebben de volgende achtergrond:

De eerste is van het hospitaal kerkschip de Hoop. Mijn opa is bijna 25 jaar kapitein op deze zeilschoener geweest.

De tweede is van s.s. Amerskerk. Op dit schip heb ik in 1966 mijn eerste reis als 4e stuurman gemaakt.

De derde is van een ondiepwater-mijnenveger, in mijn Marinetijd ben ik hierop 2 jaar oudste officier geweest.

De vierde is het kruis waaraan Jezus gestorven is voor onze (en dus ook mijn) fouten.

De vijfde is het logo van de stichting Hope for Nepal, met deze stichting ondersteunen we kerken en projecten in Nepal. In Nepal ligt nog steeds een stukje van ons hart!