Gegevens: Hits: 722

Zaterdag 11 januari 2014

Over 6 weken zitten we weer in Nepal, ik ben al druk bezig met de voorbereidingen. Het zal voor mij een drukke tijd worden met spreekbeurten, seminars en bezoeken aan projecten en vrienden. Er liggen weer nieuwe uitdagingen te wachten!

In de tussentijd hebben we ook een intensieve tijd achter de rug. Vier weken geleden werd er bij een van onze dochters borstkanker geconstateerd, inmiddels is ze al geopereerd en is de tumor verwijderd. Alles is zeer voorspoedig verlopen en bij het onderzoek erna zijn geen verdere uitzaaingen gevonden. Ondanks de schrik van het eerste moment zijn we erg blij dat het zover goed verlopen is. Op korte termijn zal ze een bestralingskuur van 3 weken ondergaan. Als alles goed loopt is alles al goed achter de rug voor we vertrekken.

We danken God dat het zover goed verlopen is!

Schrijf reactie (0 Reacties)

Gegevens: Hits: 816

Zaterdag 15 maart 2014

Hiep hiep hoera!

Nadat ik mijn vorige blog afgemaakt en actief gemaakt had, ben ik eerst naar de kapper gegaan. Ik kom al een jaar of 8 bij dezelfde kapper die me altijd goed geknipt heeft (zonder hoofdmassage alsjeblieft).

Deze keer gaat alles iets anders. In Nepal moet je altijd het onverwachte verwachten, ook bij deze knipbeurt. Hij was ongeveer 5 minuten met me bezig toen een toerist kwam informeren of hij geknipt en geschoren kon worden. Natuurlijk kon dat, met 5 minuten zou hij met me klaar zijn.

Dat leek me wel wat erg snel, maar ik weet dat de minuten in Nepal (meestal) een stuk langer duren. Deze keer echter niet, binnen een paar minuten was hij met me klaar en was hij gereed om de volgende klant te helpen, waar hij waarschijnlijk veel meer aan kon verdienen.

Ik was totaal overdonderd. Niet dat ik er beroerd uitzag (op het uitscheren van mijn nek na), maar dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik denk niet dat hij nog ooit aan mijn haar mag komen...

Donderdag ben ik eerst naar Asal Chimekee Nepal geweest. Elke keer als ik in Pokhara ben zoek ik ze even op om te zien hoe het met de diverse projecten gaat. Deze keer was daar helaas niet veel tijd voor, omdat er een counselling seminar aan de gang was, georganiseerd door Margreet en Wim van Corstanje.

Daarna zijn we lekker met z'n 2-en op de motor gestapt voor een ritje in de omgeving. We kozen ervoor om een stukje de Baglungroad af te rijden, tot het dorpje Hemja. In Hemja zijn we het hele dorpje doorgereden, want aan de achterkant heb je een prachtig uitzicht. De bergen waren nog goed te zien. Het was opnieuw een mooie en warme dag (tot 26 graden!)

Deze vrachtauto kwam plotseling de hoek om vanaf een stoffige zandweg,

Terug zijn we via Simpani gereden, langs het hoofdkantoor van INF, de zendingsorganisatie waar we voor gewerkt hebben en daarna dwars door het oude centrum naar de zaak van Prem. Daar hebben we gezellig een laatste glas thee met elkaar gedronken. Prabha en Pawan waren er ook.

's Avonds hebben we een eerste voorschot op het 'Hiep Hiep Hoera' gebeuren genomen. We hadden de familie Giri uitgenodigd om met elkaar te eten aan Lakeside.

Zes uur was de afspraak, dat was best te doen voor ze. Dat betekent voor mij dat ik rekening hield met een tijd tussen 18.15 en 18.30. Het werd 18.45.

Het was erg gezellig met elkaar en we hebben veel gelachen en gepraat. Aukje kreeg voor haar verjaardag een prachtige Pashmina shawl van hen.

Het eten was verrukkelijk, variërend van gegrilde vis tot een pizza.

Het toetje was ook bijzonder: Je neemt een verhitte ijzeren plaat, een drupje olie er op en daarna een brownie met er boven op een flinke bol ijs. Er omheen een paar nootjes en smullen maar. Heerlijk! Hier voert Prapti een hapje aan Aukje en daaronder het gerecht zelf.

Pas om 20.45 namen we afscheid van elkaar.

De volgende dag (vrijdag) was de dag terugreis met Swiss Travel naar Kathmandu, een reis om nooit te vergeten. Prem en Prabha waren keurig op tijd om ons met de bagage te helpen.

Om te beginnen hadden we dezelfde chauffeur als op de heenreis, alleen reed hij deze keer wel op een normale manier. Nadat we in Pokhara afscheid genomen hadden van Prem en Prabha, hadden we een vlot verloop van de reis totdat....

Op ongeveer 70 km van Kathmandu had ik al vreemde geluiden gehoord in de aandrijving van de bus. Het uur erna werd dit steeds erger, wat de chauffeur ertoe noopte om eens onder de bus te gaan kijken. Daarna zijn we langzaam verder gereden naar een garage, een paar kilometer verderop.

Met hulp van een monteur werden 2 bouten in de aandrijving vervangen, al met al kostte dit akkevietje ongeveer 3 kwartier. Mede daardoor kwamen we in een gigantische verkeersopstopping IN Kathmandu terecht.

De rit omhoog naar de pas was goed gegaan, overal waren werkzaamheden aan de weg, alleen niet overdag alleen 's nachts. Maar we waren nog niet halverwege de ringweg of het liep helemaal vast. Geen beweging in te krijgen. Al met al heeft het er in geresulteerd dat we pas om 17.00 in ons hotel waren (meer dan 2 uur later). Hieronder een foto van de monteur onder de bus aan het werk, meer was niet van hem te zien.

In Tibet Guest House kregen we een prima kamer en een paar uur later lagen we al onder de wol (bij wijs van spreken, want het was nog aardig warm).

En toen was 15 maart: Aukjes verjaardag. Hieronder een foto van haar op de hotelkamer. Ziet ze er nog steeds niet geweldig uit!

De jarige job!

Daarna moesten we ons klaarmaken om naar Namrata Church te gaan. Keurig op tijd stond Rup Lal, de voorganger op de stoep om ons op te halen. Het was nog een aardig eindje rijden met de taxi. Ze zitten midden in een oudere woonwijk met nauwe straatjes. Daar huren ze een huis, waarvan de verdieping een grote ruimte is, groot genoeg voor de kerk.

We werden hartelijk welkom geheten en hadden een fijne dienst met elkaar.

Na afloop werd er nog gebeden voor de zieken. Het was alles bij elkaar een ontroerende bijeenkomst.

Dit was de laatste update vanuit Nepal, de volgende zal ik na terugkeer versturen. Bid voor onze reis. Zondag 15.45 Ned. tijd hopen we te vertrekken. Aankomst Schiphol maandagmorgen 06.05, waar we door Marja opgehaald zullen worden!

Schrijf reactie (0 Reacties)

Gegevens: Hits: 700

Zaterdag 22 februari 2014

Het is zaterdagavond 19.30 en we zitten moe maar voldaan op bed in ons guesthouse in Pokhara. Maar laten we eerst terug gaan naar ons vertrek uit Kathmandu gisteren.

Het was vroeg opstaan geblazen vrijdagochtend, want we moesten al om half zeven op het busstation zijn. Dat verliep allemaal uitstekend. Om 06.25 zaten we al in de taxi op weg naar de bus, rijdend door de 'ingewanden' van Kathmandu.

Het was net licht geworden en het leven op straat begint om die tijd al aardig op gang te komen. Overal zie je de straatvegers met hun primitieve vuilniskarretjes en bezems al aan de slag. Het is nog kil om die tijd, maar ook nog lekker rustig wat verkeer betreft.

Het is maar een kort stukje met de taxi, maar de weg erheen zit vol kuilen en gaten, maar we bereiken wel keurig de bus (het lijkt wel een mensenleven...) Bij een bocht is het zo krap, dat de taxichauffeur een keer heen en weer moeten steken om de bocht door te komen. Bij de bus loopt Aukje vast naar de overkant naar de bus, maar vergeet mijn handbagage. Daar stond ik langs de kant van een vrij drukke weg met 2 grote koffers en een kleine. Door een misverstand had ze niet in de gaten, dat het voor mij erg moeilijk was om met 3 stuks bagage de weg over te steken...

Bij de bussen was het al een drukte van belang, alhoewel er naar verhouding weinig toeristen waren.

We vertrokken keurig op tijd. Bij een tussenstop voor we Kathmandu uit waren probeerde dit mannetje nog wat koekjes en andere versnaperingen aan ons te slijten. Ik denk niet dat hij ouder was dan een jaar of tien en dat alles om 07.15 in de morgen.

Ik gaf hem 10 roepies, niet om wat te kopen maar als extraatje. Hij begreep er niets van en wilde maar een rolletje biscuits in mijn handen drukken...

De busreis zullen we maar snel vergeten. De bus was OK en de chauffeur de eerste 2 uur ook, maar daarna niet meer. We hebben bij Swiss Travels nog niet zo'n slechte chauffeur meegemaakt. Desondanks arriveerden we om 14.05 (dus keurig op tijd) in Pokhara.

Een bekend oud-voetballer heeft eens gezegd: "Elk nadeel heb zun voordeel" (of was het andersom...). Dat gold ook hier, dankzij het wilde rijden waren we wel keurig op tijd! Er waren veel slechte stukken weg, maar er werd ook op veel plaatsen gerepareerd of vernieuwd. Op de foto hieronder is een helft van het wegdek verwijderd, het verkeer ging over beide delen gewoon door.

Even wat drinken bij een restaurantje onderweg.

Ook hier wegwekzaamheden, het verkeer werd omgeleid door een zand/stofbak.

Prem en Prabha stonden ons bij aankomst al op te wachten. Ze waren erg blij ons weer te zien en andersom ook!

Vlak voor zonsondergang gezien vanuit onze kamer.

We waren allebei 's avonds erg moe, alles leek wel te bewegen ook al zaten we stil. We lagen opnieuw weer heel vroeg in bed.

Vanmorgen (zaterdag dus) werden we in Naya Gaun Church verwacht. Ik was er op tijd uit gegaan om de laatste puntjes op de i te zetten voor de prediking.

Ik was goed uitgerust (11 uur geslapen!), Aukje helaas wat minder. We zijn op tijd naar de kerk gegaan, waar we weer hartelijk ontvangen werden. Het is voor ons toch elke keer weer een beetje thuiskomen hier (voor de goede orde: we hebben dus eigenlijk 2 plekken waar we ons thuis voelen, Nepal is ons 2e thuis).

We hadden een heel goede dienst en de prediking over rentmeesterschap is goed overgekomen. Er waren vele goede reacties. De kerk zat behoorlijk vol, om die reden gaan de zondagsschoolkinderen ook gelijk voor het begin naar hun eigen bijeenkomsten. Het blijft hier maar groeien, het werk van God gaat hier in Nepal zichtbaar door.

Aan het begin van de dienst was ik nog getuige van een heel aandoenlijk tafereeltje. Er kwam een blinde man binnen aan de hand van zijn dochter. Op zich niets bijzonders, zij het dat het meisje waarschijnlijk niet ouder dan een jaar of 3, 4 was. Heel aangrijpend om te zien hoe dit kleine meisje haar vader hielp en ook om te zien hoe door andere broeders plaats gemaakt werd voor hem. Blindegeleidehonden bestaan hier nog niet, maar gelukkig wel (soms kleine) kinderen die hun blinde vader helpen!

Hieronder een foto (van een gedeelte) van de zaal. Het is elke keer goed om te zien dat bijna iedereen tot het eind toe geconcentreerd blijft luisteren. Door de vertaling duurt de prediking toch alles bij elkaar meer dan een uur!

De prediking was overigens kennelijk zo in goede aarde gevallen dat ik uitgenodigd werd om dit nog een keer te doen op een kleine leidersconferentie volgende week woensdag.

Na de dienst waren we voor de lunch bij Prem en Prabha (en Prapthi) uitgenodigd voor een heerlijke dal bhat, gekookt door dochter Prapthi! Zo moeder zo dochter.

Nu zitten we moe maar voldaan op ons bed en laat ik het hier even bij voor vandaag.

Schrijf reactie (0 Reacties)

Gegevens: Hits: 833

Zaterdag 8 maart 2014

NGC

Deze blog begint op donderdagmorgen. Op deze ochtend heb ik de laatste studies gegeven aan de studenten van Nepal Gospel Center. Eerst de afrondende studie over het huwelijk en daarna nog een studie over Bijbels rentmeesterschap. De leergierige studenten hebben ook deze laatste lessen met aandacht gevolgd. Het was erg fijn om dit voor hen te mogen doen.

Na de lessen werden we (naar Nepalese traditie) zeer uitvoerig bedankt en hebben we, voor we vertrokken, nog een groepsfoto gemaakt (zie hieronder). Op de foto bovenaan vanaf rechts: Sita, Aukje, ik en Resham en helemaal links de leider van dit werk. We hebben een bijzondere 5 dagen afgesloten en voelen ons rijk gezegend dat we dit mogen doen.

Huiskring

's Avonds zouden we naar de huiskring van Ram Prasad gaan, in verband met het slechter wordende weer ben ik alleen gegaan. Het regende al een beetje toen ik vertrok en onderweg werd het alleen maar erger. Eenmaal aangekomen in Naya Goan werd het gelukkig weer beter.

Bij de ingang van het lepraziekenhuis haalde Ram me op, omdat ze verhuisd zijn en ik hun nieuwe lokatie niet kende. Dat was maar goed ook, want alleen had ik het niet gevonden. Voor de insiders: Ze wonen nu in het oude huis van Resham en Sita Poudel.

Het bleek helemaal in Tutunga te zijn, achter en voorbij de Forestry Campus. De weg er heen was beroerd, of beter gezegd: was er eigenlijk helemaal niet. Gelukkig was het nog licht en waren alle gaten, brokken steen en diepe plassen nog te zien. Dat zou de terugweg wel anders worden...

Na eerst samen wat gegeten en gedronken te hebben vroeg ik me af waar de huiskringleden bleven. Het bleek toen dat de kring niet bij hen was, maar bij een achterbuurman. Gewapend met een zaklantaarn zijn we in het pikkedonker via de achtertuin over een paar smalle glibberige dijkjes naar het andere huisje geglibberd. Er had zich inmiddels ook een 80-jarige man bij ons aangesloten, die grote moeite had om op de been te blijven (ik ook trouwens).

Eenmaal aangekomen begon de dienst gelijk. Alles ging prima, behalve dat het licht uitging, maar ja dat zijn ze hier wel gewend. Ik was 5 minuten aan het woord, toen het griezelig hard begon te regenen. Dat is op zichzelf niet zo erg, alleen zaten we onder een zinken dak. De bui duurde ruim 10 minuten en in die tijd zijn we maar gewoon stil geweest, we konden elkaar absoluut niet verstaan in het lawaai van de stromende regen.

Na afloop moest ik weer op de motor terug naar Lakeside, een afstand van ongeveer 4 km. Het regende gelukkig niet meer zo erg, maar wat al bijna geen weg genoemd kon worden, was een grote modderpoel geworden en bovendien was het aardedonker. Ik had het die avond gehad over 'God vertrouwen in alle omstandigheden', ik heb het gelijk maar in praktijk gebracht. De eerste anderhalve km was een griezelige tocht, maar uiteindelijk ben ik zonder problemen toch weer bij het Guesthouse aangekomen. Ik was blij dat Aukje niet achterop zat.

Dhantar

De volgende dag (vrijdag) zijn we met een paar mensen van Naya Gaun Church en Prem met een oude Landrover van INF naar Dhantar geweest. De chauffeur was een oude bekende van me, Sulemani. Dhantar is het dorp waar Prem vandaan komt. Vlak voor Dumre (op der weg naar Kathmandu) sloegen we af naar Bhandipur, een piepklein oud stadje boven op een heuvelrug. Sinds kort loopt er een geasfalteerde weg heen. Deze dag zullen we ook niet snel vergeten.

Alles bij elkaar zijn we denk ik zo'n 800 meter geklommen en hebben daarna in Bhandipur ontbijt genuttigd. Daar bleek al snel dat Aukje niet in orde was. Waarschijnlijk een combinatie van het eten van iets dat niet helemaal goed geweest is en een niet zo erge comfortabele rijstijl van de overigens wel veilig rijdende chauffeur hadden haar erg beroerd gemaakt. Gelukkig knapte ze na een half uurtje weer een beetje op en zijn we alsnog verder gegaan.

Zoals hierboven te zien is, was het vervolg over een niet verharde weg, die af en toe stijl naar beneden ging. Na ongeveer een 20 min rijden waren we op de plaats van bestemming, het kerkje in Dhantar. Op de foto hieronder is te zien dat dit kerkje weinig bescherming biedt tegen slecht weer.

De gemeente van ca 35 personen heeft vorig jaar een stukje grond kunnen kopen, waarop ze dit bouwsel neergezet hebben. Geld voor iets beters is er niet. De wanden bestaan uit bamboe paaltjes, die genoeg licht doorlaten (zie ook foto's hieronder) en dus ook nauwelijks beschutting bieden tegen regen en wind.

Voor het dak had men nog net geld om voor de ene helft golfplaten te kopen, de andere kant van het dak is bedekt met takken met verdorde bladeren eraan. Het mag duidelijk zijn dat de ene kant van het dak ook nauwelijks bescherming biedt. We willen vanuit de stichting Hope for Nepal ook iets hieraan gaan doen. We hopen op korte termijn geld hiervoor bij elkaar tre krijgen zodat ze in juni (als de moesson in vollle hevigheid losbarst) een degelijker onderkomen hebben.

Voor het hele project is ca 1600 Euro nodig en dit willen we van harte bij jullie aanbevelen. Op de website van Hope for Nepal (www.h4n.nl) en onderaan dit blog is te vinden waarnaar dit overgemaakt kan worden, o.v.v. Dhantar. Deze giften zijn aftrekbaar.

Het kerkje wordt geleid door een 74 jarige man en zijn vrouw (zie foto hieronder) en is onder de hoede genomen van Naya Gaun Church in Pokhara. Zij begeleiden dit kerkje ook in alle opzichten. Het bouwen van een beter onderkomen zal ook onder hun supervisie gebeuren. In Naya Gaun Church is een speciale diaken aangesteld die zich hiermee (full-time) bezig houdt.

Zoiets zien grijpt je aan, alhoewel ik weet dat er meer plaatsen en kerkjes zijn zoals deze in Nepal. Toch willen we proberen om genoeg geld hiervoor te vinden, dat moet toch mogelijk zijn?

Inmiddels was Aukje weer zieker geworden, de terugreis was voor haar erg zwaar. Na terugkomst is ze gelijk onder de wol gekropen, met de nodige medicijnen.

's Avonds had ik nog een ontmoeting met Grishma (de voorganger van Naya Gaun Church) om nog een aantal zaken door te praten. Grishma was ook mee geweest naar Dhantar.

Patichoor

Aukje is vandaag gelukkig een stuk beter dan gisteren, maar nog niet helemaal de oude, voorzichtig aan nog maar even. Om die reden is ze ook niet mee geweest naar Patichoor.

Ik had voor dit bezoek een auto van NGC mogen huren. De chauffeur (zoon van Resham en Sita) reed gelukkig een stuk rustiger.

Het begon 's ochtends al met een misverstand, zodat we bijna een half uur te laat vertrokken. Het weer was prachtig en zoals op de foto hieronder te zien is, waren de bergen kraakhelder te zien: schitterend! Ik geniet daar nog steeds elke keer van. Wat is de schepping mooi.

Het eerste deel van de weg was prima, maar eenmaal over de pas werd het steeds slechter. Uiteindelijk bereikten we 25 minuten te laat onze bestemming. De dienst was al begonnen.

We werden weer hartelijk welkom geheten en als primeur werd ik vertaald door Pawan, zoon van Pren en Prabha, die samen met zus Prapti ook meewaren. Het vertalen ging erg goed voor een eerste keer.

Na afloop zijn we gaan kijken waar nu dat pad loopt waar zoveel over te doen is geweest. Het stukje grond is aangekocht maar nog niet vrij.

Hier duidt een van de leiders aan Prem waar het pad loopt.

Op de foto hieronder heb ik dat proberen aan te geven. De rode lijnen geven ongeveer het pad aan en de 2 blauwe pijlen geven een paar obstakels aan, die door de verkoper nog verwijderd moeten worden, bovenaan een toilet dat verplaatst moet worden en onderaan een primitieve bergruimte.

Het pad komt vlak langs het huisje te lopen. Het witte gebouw bovenaan is het kerkje. Komende week wordt het pad vrijgemaakt (zegt de vorige eigenaar), ik ben benieuwd hoelang dit nog gaat duren...

Na een voorspoedige terugreis was ik om 14.15 weer terug, waar Aukje nog een beetje verder opgeknapt bleek te zijn! De komende week zullen we het een stuk rustiger hebben!

Bankrekeningnummer st. Hope for Nepal: NL10ABNA0524649324 t.n.v. St. Hope for Nepal te Zeist.