- Gegevens
- Hits: 579
Maandag 22 oktober 2012
Nog ruim 19 uur en we zijn (weer) onderweg naar Nepal. Deze keer, voor het eerst in 10 jaar, gaan we met z'n 2-en. Ik heb net on-line ingecheckt, wat deze keer vlekkeloos ging. We vliegen deze keer met KLM/BA en Jet Air via London en Delhi. Op het lange stuk zitten we in een Boeing 777! Woensdagmiddag 14.45 lokale tijd hopen we in Kathmandu aan te komen.
Ik zal ook deze reis mijn best doen minimaal 2x per week een verslag via dit weblog te publiceren.
Op een spreekbeurt na weet ik nog niet wat ons te wachten staat deze keer. Wel heb ik op de valreep 2 gebruikte laptops gekregen, daar was door Tilak en de Bijbelschool waar hij werkt om gevraagd. De koffer is bijna gepakt, het huis is bijna klaar, morgenmiddag om 13.00 vertrekken we naar Schiphol, weggebracht door onze goede vrienden Rene en Martha. De vlucht naar London vertrekt om 17.15 en 16 november hopen we om 21.55 weer op Schiphol te landen.
Reacties:
Anoniem zei
Zojuist even de blogspot geopend en zie dat jullie over 3 kwartier in de lucht zitten. Misschien een grote, mooie 777 maar wel handwerk van mensen. Dus is het vertrekbericht een goede aanleidign tot voorbede. En als jullie dit lezen, zijn jullie veilig geland.
Groeten aan nepal,
Marianne
René+Martha zei
Wat hebben we"gezellig" rondjes gereden he? Ging het goed in het vliegtuig Aukje? Goede zitplaatsen gehad? Volgens mij zijn jullie al bijna in ktm nu ik dit schrijf! Het weer is niet als gisteren (mist jullie). Lieve 2 een warm welkom toegewenst bij TGH. In gebeden en gedachten reizen we met jullie mee..haha gaan jullie toch niet samen!!!xx
Schrijf reactie (0 Reacties)
- Gegevens
- Hits: 599
Maandag 26 november
Door een aantal oorzaken hebben jullie wat langer moeten wachten op deze update. We zijn inmiddels weer thuis, maar op het ogenblik niet in tip-top conditie helaas. Maar laat ik beginnen waar ik vorige keer geeindigd ben.
Dinsdag 13 november
De avond ervoor hebben we eerst onze koffers ingepakt. Voor het eerst bleven we keurig onder de 20kg, terwijl we nu 23 mochten meenemen!
We vertrokken ongeveer een kwartier te laat, maar dat had verder weinig invloed op de juiste aankomsttijd.
Het beginstuk (de eerste 20 km) was erg hobbelig en niet makkelijk met mijn pijnlijke arm. Daarna ging het gelukkig een stuk beter. De bus was prima, de bussen van Swiss Travel worden technisch goed onderhouden, al zou je dat aan onderstaande foto niet zeggen. De deur bleef onder het rijden niet dicht zitten, dus werd die met een stukje touw dichtgebonden!
Deze foto is gemaakt op een van de twee tussenstops, aan de Trishuli rivier.
Al met al waren we keurig op tijd in Tibet Guest House.
In de stad was het rustig: TIHAR!
WOENSDAG 14 november
Woensdagmorgen werden we om 11 uur door Anaghuran opgehaald voor onze afspraak met zijn ouders, Resham en Sita (hieronder op een foto die vorig jaar is genomen).
We hadden al begrepen dat het niet goed ging met de gezondheid van Resham (nu ca 72 jaar oud). Van Anaghuran hoorden we onderweg het hele relaas, het gaat inderdaad niet goed.
Resham heeft ruim 2 maanden geleden een lichte beroerte gehad. Sinds die tijd lijdt hij in al vrij hevige mate aan de ziekte van Alzheimer, het was een schok voor ons om dat te horen. Drie maanden geleden stond hij nog vol in het leven en in het werk en nu is hij de meeste dagen nauwelijks aanspreekbaar. Een hele trieste ontwikkeling.
Toen we binnenkwamen herkende hij ons wel, maar het was erg moeilijk voor hem om een gesprek met ons te voeren. We hoorden later dat hij ook nog af en toe een goede dag heeft, maar dit was duidelijk een van de mindere.
Vanwege de gezondheid van Resham hebben Sita en hij zich ook teruggetrokken uit het leiderschap van Nepal Gospel Center (NGC). De organisatie wordt nu geleidt door een managementteam van vijf personen, waaronder hun 2 zoons. Sita blijft als adviseur bij het werk betrokken, maar haar eerste prioriteit is nu Resham, die haar zorg hard nodig heeft.
Een paar jaar geleden is men al begonnen met het instellen van het managementteam zodat het werk van NGC gewoon doorgang kan vinden. Waarschijnlijk zullen Resham en Sita in de nabije toekomst naar Pokhara verhuizen, waar ook veel van hun vrienden wonen.
Door de ziekte van Resham ging ook het geplande seminar over Huwelijk en Relaties niet door.
Het was hartverwarmend om te zien hoe liefdevol en respectvol Sita, Anaghuran en de medewerkers van NGC met Resham omgaan in deze moeilijke situatie!
Donderdag 15 november
Deze dag hebben we benut om nog wat in Kathmandu rond te wandelen, vanwege Tihar was het overal erg rustig en veel winkeltjes waren dicht. Hieronder nog wat straatbeelden:
Attributen voor Tihar
Een ricksja bestuurder die even een uiltje knapt.
Aukje doet een paar laatste inkopen.
's Middags hadden we Tilak en Ganga voor de lunch uitgenodigd. Prapti, de dochter van Prem en Prabha logeerde een paar weken bij hen, dus was zij ook van de partij!
Voor Tilak deze keer geen spaggetti maar een 'chicken sizzler'! Ze hebben alle drie heerlijk gesmuld. Als het goed is heeft Tilak inmiddels zijn examen gedaan voor een masters in Rural Development. Komend jaar moet hij daarvoor nog een eindscriptie maken. Deze studie heeft hij naast zijn werk en zijn theologische studie gedaan!
Prapti gaat volgende week verder met de studie rechten die ze 4 maanden geleden begonnen is. Een lang traject, ongeveer 7 jaar!
Toen Aukje Pratham even overnam kon ook Ganga eindelijk eten!
Later op de middag hadden we nog een ontmoeting met Rup Lal, voorganger van een gemeente aan de noordkant van Kathmandu. Namens de ouderenkring van de Evangeliegemeente de Oase in Zeist hebben we hem een gift voor de opvang van weeskinderen mogen overhandigen. Het was goed om elkaar te ontmoeten, zijn vrouw was ook meegekomen. Een prachtig stel!
Vrijdag 16 november
Ons vertrek stond gepland voor 09.00, dat betekende dus al om 6 uur op het vliegveld aanwezig zijn! Gelukkig kwam ik er op tijd achter dat het vliegveld pas om 06.30 de deuren opent! We vertrokken uit het hotel om 6 uur en waren keurig op tijd op het vliegveld.
Voor de ingang stond al een lange rij mensen te wachten, maar mijn slimme en doortastende vrouw kreeg het voor elkaar dat ik vanwege mijn arm (ik had er ook behoorlijk last van) niet in de rij hoefde te gaan staan. Binnen een paar minuten waren we binnen en ook bij het ichecken ging het vlot, dat mochten we bij de Business Class balie doen!
De reis zelf (via Delhi en London Heathrow) verliep heel voorspoedig en we landden 's avonds zelfs 15 minuten te vroeg op Schiphol. Daar stond Marja ons al op te wachten. Rond 23.15 waren we weer terug in ons huis. De reis zat er op.
Direct bij aankomst waren we allebei nogal aan het hoesten. We hebben daar in eerste instantie niet zo veel aandacht aan geschonken, ook doordat we moe waren van de reis.
De maandag erna zijn we eerst naar het ziekenhuis gegaan voor mijn arm/schouder. Nadat er opnieuw foto's gemaakt waren vertelde de arts ons, dat mijn arm niet uit de kom was geweest maar dat er in mijn linkerschouder een pees afgescheurd was. Dit kan niet operatief verholpen worden, dus zal ik het daar mijn verdere leven mee moeten doen. Het voelt raar in mijn schouder, omdat een van de botjes deels 'zweeft'. Ik mag mijn arm in ieder geval weer gewoon gebruiken.
In de tussentijd bleven we erg moe en erg aan het hoesten. Daarom zijn we afgelopen vrijdag bij de huisarts langsgegaan, die constateerde dat we waarschijnlijk een bacteriele infectie in de longen opgelopen hebben. We zijn nu bezig met een penicilinnekuur en hopen er binnen een paar dagen weer boven op te zijn.
P.S.
- Gegevens
- Hits: 608
Zaterdagmiddag
Hoe Aukje een foutje maakte en er genoten werd van het uitzicht.
Tegen de avond waren we bij Prem en Prabha uitgenodigd. Het gaat goed met ze en ook met de kinderen. Prapti is zelfs sinds 4 maanden met een rechtenstudie bezig, een goede zaak!
We hebben uitvoerig bijgekletst en eerlijk is eerlijk: Prabha maakt nog steeds de lekkerste dal bhat van het oostelijk halfrond (en misschien ook wel van de rest van de wereld)! (Dal bhat is HET Nepalese gerecht, rijst met linzen, groenten en soms wat vlees).
De terugreis samen op de motor was een survivaltocht. De gaten in de weg e.d. zijn tot daar aan toe, maar ik ben zeker 4 tegenliggers tegengekomen die hun licht zo hoog hadden staan, dat ik ca 5 seconden helemaal niets meer zag. Dat lijkt een korte tijd, maar niet als je op een motor rijdt op een slechte weg.
Bij het ontbijt zagen we deze 'verrassing' zitten, ook al was Feyenoord wel verkeerd gespeld!
's Middags zijn we even naar Mahendrapul geweest (centrum Pokhara). Even de sfeer weer opsnuiven. Ook hier worden de gebouwen steeds hoger.
Aan Lakeside 's middags kwamen we deze twee tegenstellingen tegen. Eerst een drietal zeer modern uitgedoste tieners in voor Nepalese begrippen heel gewaagde kleding (blote benen). Vlak daarna een drietal heel traditioneel geklede tieners... Op dezelfde plek. Ook Nepal verandert op dit gebied.
Terwijl aan een lekker bordje 'fried momo's' zaten, kwam dit knaapje bij ons bedelen. Ik heb hem maar mijn laatste momo gegeven en de overgebleven saus. Hij heeft er van gesmuld.
Trek in een suikerspin. Even wachten, ik moet eerst nog een sms'je versturen... Ook hier!
Ja, en toen maakte Aukje een klein foutje. Deze hindoe heilige kwam bij ons bedelen om geld. Bij kinderen zeggen we dan vaak, als je mij ook geld geeft! Zo ook tegen deze man. Hij was zeer ad rem want voor Aukje het wist had ze een bundeltje (vieze) roepies in haar handen! Het heeft moeite gekost om het weer aan hem terug te geven...
's Avonds hebben we bij Sweet Memories gegeten, voor degenen die al eens met ons zijn meegeweest: dit is de oudste dochter van de eigenaar, inmiddels een hele jongedame!
Maandag
De dag begon heel erg mooi en is ook zo gebleven. helder zicht, de bergen waren prachtig te zien, en lekker warm. In mijn t-shirt op de motor. Maar eerst een paar plaatjes van ons guesthouse.
Samen zijn we eerst op de motor naar de stupa gereden aan de overkant van het meer. Zoals je op de foto's hierna kan zien, heb je daar een fantastisch uitzicht op toppen tot ca 8000 meter hoogte.
De weg erheen, steil omhoog, was grotendeels geasfalteerd. Toch waren er meer slechte plekken dan vorige jaar waar helemaal geen asfalt meer was. Alleen maar zand en stenen. Dat is nog niet zo erg als de weg niet zo steil omhoog ging en als je niet regelmatig bochten van 180 graden moest maken. Maar het ging toch allemaal goed, ik ben inmiddels wel wat gewend. Geniet mee van de foto's hieronder!
De hele Annapurna range. Op de voorgrond het Fewameer.
Machapuchhre (Fishtail)
We moesten en zouden met deze twee dames op de foto.
Als we rijden hebben we natuurlijk wel keurig een helm op, al is die van Aukje twee maten te groot... We konden geen kleinere vinden.
's Middags hebben we een bezoek gebracht aan ACN (Asal Chimekee Nepal). Deze organisatie is de gezamenlijke diakonale tak van de kerken in Pokhara. Op de website van Hope for Nepal is daar meer info over te vinden (www.h4n.nl).
Namens 'Hope for Nepal' hebben een donatie mogen overhandigen. De organisatie had net zijn 10-jarig jubileum gevierd en waren hun strategie aan het veranderen. Er wordt hard gewerkt aan het meer erbij betrekken van de (niet-christelijke) lokale gemeenschap. Samen met hen worden programma's opgesteld om mensen te helpen. Tegelijk worden er mensen uit de gemeenschap opgeleid, zodat als ACN stopt zij verder kunnen gaan met het werk. In de persoon van Raju Adhikari heeft ACN een zeer gedreven en bekwame directeur! Prachtig om te zien wat ze allemaal met weinig middelen en veel vrijwilligers kunnen doen!
In deze vleugel van het oude hoofdkantoor van INF hebben zijn hun kantoren.
Op de terugweg naar Lakeside hebben we nog een glas thee bij Prem in zijn zaak gedronken.
Zo net hebben we de dag afgesloten met een heerlijke maaltijd met gegrilde vis bij het Peace Plaza restaurant.
We genieten van alles!
Oja Michael, Pawan en Prapti vonden het cadeau erg leuk!
Reacties:
- rené en martha zei
-
Oh dat was genieten wat een prachtige, heimweh, foto's! Jan je hebt aan Lakeside vast een hele goede kapper want je ziet er jaren jonger uit nu! Doe voorzichtig met motor en Aukje! Liefs van ons xxx
- Veerle zei
-
Fijn om jullie reis via de blog mee te mogen volgen. Ik wens jullie een goede tijd toe in Nepal. Geniet ervan! Veel groeten van Veerle
- Anoniem zei
-
Het is goed om zo mee te mogen en kunnen leven. Op deze manier grenst Nepal gewoon aan mijn achtertuin.
Merken jullie er iets van dat Nepal zich voorbereid op de ergste overstromingen/aardverschuivingen sinds jaren? Of wordt daarover in de kerken/organisaties niet gesproken?
Groetjes, Marianne
- Gegevens
- Hits: 605
Woensdag 7 november
Hoe de politie bescherming wilde geven en hoe het verkeer helemaal vastliep.
We hebben een paar rustige dagen achter de rug en genieten van de rust. Voor Aukje is dat op het moment wat minder doordat ze al een paar dagen maag- en darmklachten heeft.
Maar voor ik verder ga nog eerst een paar foto's van afgelopen zaterdag van de kerkdienst, rechts op de foto Grishma die mij vertaalde. Ik kreeg de foto's net van een broeder uit de kerk:
Het blijft onveranderd heerlijk weer, als ik niet te hard rijd kan ik rustig in mijn overhemd op de motor!
Zondagavond hadden we een bijzondere ontmoeting met een Engelse zendelinge die inmiddels al 15 jaar in Nepal werkt en woont. Ze heeft een aantal moeilijke jaren achter de rug, waarin alles onder haar voeten werd afgebroken (zo leek het). Ze vertelde ons uitvoerig hoe God nieuwe wegen en deuren voor haar had geopend die haar leven een totaal andere richting gegeven hebben. Het was heerlijk om elkaar zo te ontmoeten en te bemoedigen. Tegelijk hebben we genoten van een lekker stukje gegrilde vis met wat daar bij hoort.
Dinsdag had Aukje een ontmoeting met Prabha, die graag wat zaken met haar wilde doorpraten die o.a. met de prediking van afgelopen zaterdag te maken hadden (over het huwelijk). Het was een vruchtbare ontmoeting.
Zelf was ik van plan om te proberen op de motor naar Damphus te rijden. Ingewijden weten dat dit tot voor kort alleen te voet te bereiken was, dat betekende ruim een uur klimmen (600 mtr) voor iemand met conditie. Het feest ging echter (nog) niet door. Vlak voor ik weg zou gaan kreeg ik een telefoontje van Grishma of ik zin had om naar een Open Air Gospel Program van de kerk te komen. Een openlucht evangelisatiebijeenkomst dus!
Ik had nog nooit zoiets hier mee gemaakt en tot voor een paar jaar was dit ook ondenkbaar. Grishma vertelde me later dat ze proberen elke week een actie te hebben, op verschillende plaatsen en ook in de dorpen in de omgeving.
Ca. 40 personen deden hier aan mee, meest jongelui. Op deze foto staan ze klaar om met een opgeladen vrachtwagentje te vertrekken. Voor de ingewijden: de actie was vlak bij point zero (het begin van de weg naar Baglung).
De actie zou om 11.00 uur beginnen. Helaas was er om die tijd niemand te bekennen. Ik had al een paar rondjes gereden omdat ik bang was op de verkeerde plaats te zijn, tot ik een sms'je van Grishma kreeg, het begin was verschoven naar 12.00 uur...
Het programma duurde ca anderhalf uur (!) en bestond uit verschillende onderdelen: zang, dans en muziek en een kort woord. Grishma (de voorganger) en zijn vrouw en een van de oudsten (Ram Prasad) deden hier ook aan mee. Er bleven veel mensen naar kijken en luisteren.
Hier voeren ze een traditionele dans uit onder het spelen en zingen van Nepalese gospelmuziek.
Op een gegeven moment stopte er een politiewagen. Er stapten 4 agenten uit en hadden een gesprek met Grishma. De kern van het gesprek was: als jullie bescherming nodig hebben, kunnen we die jullie geven!
Ook deze 3 meisjes deden mee met een dansje en muziek, 3 engeltjes.
Tijdens de dans en muziek trokken ze veel bekijks. Daar zorgde ook de geluidsinstallatie voor, alhoewel er in het begin nog wat electricteitsproblemen waren.
De weg waarlangs ze stonden is vrij druk, maar dat weerhield Nepalsese chauffeurs er niet van om doodgemoedereerd midden op de weg te stoppen om even te kijken, niet een paar seconden maar minuten! De auto's erachter begonnen dan luid te toeteren, tot ze zelf vooraan stonden, dan wilden ook zij kijken. Het verkeer liep hierdoor helemaal vast. De politie had daar geen moeite mee!
Grishma vertelt over het evangelie.
Op een gegeven moment kwam er een bus met toeristen de hoek om, reden het gebeuren voorbij en stopte 30 mtr verder. De bus stroomde daarna leeg om dit schouwspel mee te kunnen maken! Nadat ze de nodige foto's en video gemaakt hadden, waren ze weer snel verdwenen.
De meisjes waren prachtig opgemaakt en hadden mooie traditionele kleding aan.
Het was voor mij heel bijzonder om dit mee te mogen maken.
Na afloop hebben we met z'n allen een hapje (fried noodles) gegeten in een naburig restaurantje. Hier zitten 2 moeie maar voldane jongedames op het eten te wachten.
Vandaag zijn we 'even' naar Linaa geweest die sinds kort een computer heeft. Ik had een muis voor haar gekocht en heb daarna Skype voor haar geinstalleerd. Dat doe je hier niet even. Ze heeft geen internet, dus had ze een internet stick gekocht, zodat ze toch aansluiting op Internet heeft.
Het downloaden van Skype alleen al duurde anderhalf uur! Daarna ging het installeren gelukkig vlot. Bellen met video kan ze hier wel vergeten!
Daarna zijn we dwars door Pokhara terug naar ons guesthouse gereden. Zo'n rit door de stad alleen al vind ik elke keer een hele belevenis. De snelheid ligt meestal niet hoger dan ca 25 km per uur. Dat moet ook wel, anders zie je alle verkeersdrempels en kuilen veel te laat. Je komt af en toe echt ogen te kort, maar ik geniet daar nog steeds van.
Tot slot nog een paar gewone Nepalese plaatjes:
Dit zijn geen schuurtjes, maar huisjes waar mensen in wonen.
Zo maar 2 knikkerende jongens in het centrum van Pokhara.
Modern en oud naast elkaar, dat is Pokhara van vandaag. Links een mooi met glas bekleed pand van ongeveer 8 verdiepingen en helemaal rechts een heel klein momorestaurantje!
Komende zaterdag spreek ik in Kaireni.
Schrijf reactie (0 Reacties)- Gegevens
- Hits: 606
Zaterdag 27 oktober 2012
Hoe een kakkerlak mijn helm verliet en hoe onze taxichauffeur ook Christen bleek te zijn.
Dinsdag
Dinsdagochtend hebben we in alle rust de laatste zaken ingepakt, zoals o.a. 2 laptops voor Tilak en de Bijbelschool waar hij werkt. ’s Middags hebben onze vrienden René en Martha ons naar Schiphol gebracht. Alles verliep vlot, alleen konden we geen parkeerplek vinden… Na 3 en een half rondje gereden te hebben, vonden we eindelijk een plekje á raison van 5 Euro per uur. We hadden thuis al ingecheckt via internet, dus de rest is dan een fluitje van een cent.
Niet dus, tenzij je elke dag op Schiphol vertrekt. Je kunt je instapkaart nog steeds niet thuis uitprinten, dus moest dat eerst gebeuren. Vervolgens moet je je bagage afleveren, ook geautomatiseerd! Alles bij elkaar was het oude systeem denk ik niet veel langzamer en nu liepen er ook verschillende mensen van KLM rond om te helpen. De maatschappijen rommelen ook met de maximale hoeveelheid bagage. Volgens onze incheckgegevens en ons e-ticket mochten we 28 kg meenemen, volgens KLM 23… Afijn, we hadden maar 20 kg pp dus het was gelukkig nu niet echt een probleem.
Op Heathrow aangekomen waren we blij verrast omdat we niet naar een andere terminal hoefden! Verder ging het overstappen daar ook heel voorspoedig na het rituele 'dansje' bij de security check..
We kwamen na een voorspoedige vlucht de volgende ochtend (woensdag) op tijd in Delhi aan. Na de bekende rituelen afgehandeld te hebben heeft Aukje even lekker een tukje kunnen doen. Grappig was de manier waarop de heren en damestoiletten werden aangegeven, zoals hieronder te zien is. Dit zijn schilderingen van meer dan 2 meter hoog!
En ook de vlucht naar Kathmandu was een voorspoedige vlucht, we kwamen zelfs bijna een half uur te vroeg aan. De enige dissonant was dat we de bergen tijdens de vlucht niet konden zien. Ik had bij ons laatste bezoek aan Nepal een stapeltje immigrationformuliertjes meegenomen, die hebben we voor aankomst ingevuld, zodat we in een keer konden doorlopen naar immigration.
Buiten stond de auto van Tibet Guest House ons al op te wachten, de chauffeur herkende ons direct.
Het Dasai festival is in volle gang en dat was te merken op straat. Het was de belangrijkste dag van het festival, er reden alleen maar maar taxis en bussen en wat motoren. Maar wat er op straat wel in grote hoeveelheden was: vuil en nog eens vuil, want tijdens Dasai is iedereen vrij dus wordt dat even niet opgehaald.
Het was erg lawaaiig in Thamel, de toeristenbuurt. We waren erg moe en na vroeg gegeten te hebben, lagen we al om 6 uur op bed. We werden nog even ‘gestoord’ door een telefoontje van Tilak die bij de balie stond, maar daarna zijn we snel in slaap gevallen. Met kleine onderbrekingen hebben we tot de volgende ochtend 08.00 doorgeslapen!
Donderdag
Na op de bekende plek in het zonnetje ontbeten te hebben, ben ik gaan plaats bespreken bij Swiss Travel, de bus waarmee we vrijdag naar Pokhara gereisd zijn. Mede door het festival duurde het even voor de zaak open ging en mede dankzij het gestival heb ik voor het eerst sinds jaren niet de voorste plaatsen kunnen bemachtigen. Vrijdag was uitgerekend de dag waarop half Nepal onderweg is naar huis, klaar met Dasai vieren bij de familie! Veel winkels waren dicht, zelfs in de toeristenbuurt Thamel.
Wie niet ontbraken waren de straatjongens. Sommigen lagen nog aan de kant van de stoep in een vieze deken gehuld te slapen, in het zonnetje. Anderen waren al wakker en zaten te roken of lijm te snuiven. Er gebeurd al veel om ze van de straat te krijgen en ze een beter bestaan te geven, maar nog lang niet genoeg. Het zijn nog echt kinderen, vaak niet ouder dan 12 of 13 jaar. Triest.
Later op de ochtend werden we door Tilak opgehaald om hen thuis te bezoeken. Onderweg bleek de taxibestuurder ook Christen te zijn en hij was verbaasd dat we naar een Bijbelschool op weg waren!
De kleine baby, Pratham, hadden we nog niet gezien. Het kleine en bewegelijke ventje zag er vrolijk uit. Hier staat hij op de foto, samen met zijn moeder Ganga. Het was gezellig bij ze, tegelijkertijd viel het op met hoe weinig middelen ze moeten leven. Ze hebben een 3-kamer appartement in de Bijbelschool, waarvan maar één kamer in gebruik is. Die kamer is woonkamer en slaapkamer tegelijk. Ze hebben gewoon weg geen geld om meubels te kopen. In de keuken ontbrak ook een koelkast.
Tijdens ons bezoek hebben we ook 2 laptops mogen overhandigen die we vlak voor ons vertrek voor hen gekregen hadden. Eén voor Tilak voor zijn werk en zijn studie en één voor de administratie van de Bijbelschool. De school moest het tot dan doen met een heel oude desktop, waar nog Windows98 op draaide! Ze waren heel erg blij hiermee, hieronder Tilak met zijn nieuwe aanwinst op schoot.
Vrijdag
We moesten er al vroeg uit want we werden al om ca 06.30 bij de bus verwacht. Het ging allemaal voorspoedig totdat we er om 06.25 achterkwamen dat mijn horloge nog op Delhi tijd stond, het was in werkelijkheid een kwartier later. Plotseling dus nog haasten want om 07.00 zou de bus vertrekken… We redden het allemaal nog net.
Er kwam een krantenjongen de bus in en ik kocht een krant van hem, in de veronderstelling dat het de krant van vrijdag was. Nee dus! Na 5 minuten kwam ik er achter (de vogel was inmiddels gevlogen) dat het de krant van maandag was. En ik was nog wel zo genereus geweest om hem 50 Rs te geven (normaal 20 Rs, dus ongeveer 50 cent i.p.v. 20).
Hier onze bus (rechts) op één van de twee stops onderweg.
Deze oude baas zat in het restaurant bij de tweede stop een tukje te doen.
Na een vlotte reis kwamen we om 14.30 in Pokhara aan. Prem en Prabha stonden ons daar al op te wachten. Geen Sweet Memories deze avond, de baas had net een blinde darm operatie ondergaan en hij is de kok waar het restaurant om draait. Dus verderop in een Indiaas restaurant maar een lekkere kip curry met naan gegeten.
Ik had verder nog geen afspraken voor spreekbeurten staan. Ik vermoedde al dat er ergens iets in de communicatie fout gegaan was en ja hoor, ’s avonds om acht uur hoorde ik van de voorganger Grishma of ik in staat was de volgende ochtend naar Patichoor te gaan! Ik heb daar in toegestemd en heb nog snel even een motor geregeld voor deze trip.
Zaterdag
Om acht uur kwam Pawan een motor voor me brengen, met een helm erbij. Ik had de helm even op een tafeltje gelegd, omdat ik nog moest ontbijten. Tot mijn grote verbazing zag ik van binnen uit de helm een kakkerlak naar buiten rennen… Je maakt hier van alles mee.
Om kwart voor negen ben ik met Grishma achterop naar Patichoor gereden. Een rit van ruim 50 km die ca anderhalf uur duurt. De weg was een stuk beter dan vorig jaar, maar door de vele bochten en onverwachte wegverzakkingen en gaten in de weg en het vele stijgen en dalen schiet het niet erg hard op. Onderweg hebben we nog even thee gedronken, ik hoorde daarbij van Grishma (die me zou vertalen) dat hij vanochtend gehoord had dat we rustig aan konden doen, want de dienst zou niet voor 10.30 beginnen (een half uur later dus…)
Na een verder voorspoedige rit hadden we een goede dienst in het kerkje in Patichoor. We werden erg hartelijk ontvangen, het bemoedigd de mensen alleen al door het feit dat je naar ze toekomt! Ik heb die morgen gesproken over een aantal (Bijbelse) facetten van het huwelijk. Aan het eind werd er eerst nog met een jongeman gebeden, die besloten had ook een volgeling van Jezus te worden, ontroerend! Daarna werd er nog gebeden voor de zieken in de gemeente.
Zondagsschool
Bidden voor de zieken
De kerk zit ook nog met een groot probleem. Ze hebben sinds enige jaren een eigen kerkje op een eigen stukje grond, dat niet direct aan de weg grenst. Er was hen verzekerd dat dit nooit een probleem zou zijn. Helaas is het stuk grond tussen de kerk en de openbare weg aangekocht door een ander, die nu te kennen heeft gegeven, dat de kerk een stuk grond van hem moet kopen om nog toegang te houden tot de kerk. Het stukje moet 135.000 Rs. opbrengen (ca. 1250 Euro), wat de kleine gemeente absoluut niet kan ophoesten. Recht van overpad kennen ze hier niet. Ze hebben nog even uitstel gekregen, maar wat nu? Na al de jaren van steeds weggejaagd worden zitten ze weer met een groot probleem, ook al hebben ze nu een eigen kerkje.
Reacties:
- rené en martha zei
-
Mooi en herkenbaar verhaal, ik heb genoten vooral ook van de foto's!
Schrijf reactie (0 Reacties)
a. Welke Marianne ben je, ik ken er minstens 3...
b. Het verhaal over overstromingen en aardverschuivingen is nieuw voor mij. Overstromingen komen zowiezo niet veel voor in Nepal. Waar heb je dit bericht vandaan???