Gegevens

Hits: 533

Gisteren zijn we na een toch wel vermoeiende vlucht keurig op tijd in Kathmandu aangekomen. Precies in spitstijd reden we naar het hotel, wat het nodige oponthoud opleverde maar ook leuke tafereeltjes en daarbij het bekende (2e) thuisgevoel! We zijn blij en dankbaar dat we gezond en wel zijn aangekomen.

Vanmorgen moest ik een half uur bij het kantoor van de busmaatschappij wachten, de manager had besloten die dag maar een half uur later open te gaan. Die tijd heb ik benut door lekker in het zonnetje op de stoep te gaan zitten en te genieten van het Nepalese leven dat al aardig op gang was gekomen.

Het is heerlijk weer en daar genieten we volop van. Wel is het schrijnend om te moeten constateren, dat op veel gebieden er niet of nauwelijks vooruitgang is.

Zo zag ik vanmorgen een 15 tal straatjongeren, ik schat in de leeftijd van 10-14 jaar, die met z'n alleen aan het lijm snuiven waren. Triest om te zien.

Vanmorgen staken we een van de rivieren in Kathmandu over, en het viel nog meer dan anders op hoe vervuild het water is. Het is bijna meer een vuilnisbelt, waar wat vuil water door heen loopt.

Vandaag zouden we een ontmoeting hebben met een Nepalese voorganger, maar hij is zonder bericht niet op komen dagen. Ik moet er nog achter komen wat er aan de hand is.

De bedden zijn nog steeds hard, maar we hopen vannacht toch goed te kunnen slapen. Ik heb wel al een aantal bekenden ontmoet, bekenden in de vorm van verkopers op straat, waar ik af en toe een praatje mee maak. Het is leuk om te constateren dat ze ons nog steeds kennen.

We zijn alle vier moe maar gezond en zien uit naar de busreis morgen naar Pokhara.

Gegevens

Hits: 636

Dankzij het gunstige tijdstip van vertrek, hebben we 's ochtends in alle rust de laatste voorbereidingen kunnen afwerken. Marja en Hans namen met de auto onze koffers mee naar Schiphol en wij konden zo zonder al te veel gesjouw met de bus en de trein, samen met Trix en Nanko en Wim en Hetty.

Het zelf inchecken bij de KLM balie lukte niet zo best, maar uiteindelijk kwamen we ruim op tijd door de Immigration. De vlucht naar Londen was ook een eitje en we landen (in slecht weer) eerder dan het schema.

In Londen weer de gebruikelijke taferelen: eerst met de bus naar een andere terminal (na eerst een 'kilometer' gelopen te hebben) en daarna een (in mijn ogen) overdreven veiligheidscontrole. Misschien is het in de USA nog erger, maar zelfs Kathmandu is realistischer. Je hebt 5 minuten nodig om na de controle alles weer aan te trekken...

In Londen kregen we ook nog een verontrustend smsje van Sigrid: Ze hadden op Schiphol toch moeilijk gedaan over de tenaamstelling op het ticket, ze mochten op eigen risico verder. Of we hiervoor wilden bidden. Uiteindelijk hebben ze zonder enige probleem de reis kunnen afmaken! PtL! Vlak voor we in moesten stappen, hebben we ze ook nog een paar minuten ontmoet.

De verdere reis verliep rustig en toch niet rustig. Inmiddels was het behoorlijk slecht weer geworden en bij ons vertrek hebben we dat ook goed gemerkt. Maar alles ging goed. Het vliegtuig was een mooi vliegtuig, met voldoende beenruimte en een goede service (B777).

Het overstappen in Delhi ging ook zonder problemen en nagenoeg op tijd kwamen we in Kathmandu aan, nadat we ongeveer een half uur ervoor nog een blik op de Annapurna hadden kunnen werpen.
We zijn inmiddels al heel wat keren in Kathmandu aangekomen, maar zo snel als deze keer zijn we nooit naar buiten gekomen. Vlak achter ons landde er een dikke airbus van Gulf, dus daar hadden we geen last van en toen we bij de Immigration kwamen stonden er bijna geen mensen. Zo stonden we in no-time bij de lopende band van de koffers. Ik denk dat ik er hooguit 2 minuten stond, toen ik tot mijn verbazing Aukje's koffer al langs zag komen en vlak daarna de mijne!

Na de gebruikelijke formaliteiten konden we al snel naar buiten toe. Daar stond al een delegatie van Tibet Guesthouse ons op te wachten met een groot bord: Tibet Guesthouse, Jan Smit Group. Dat was ongeveer 4 uur 's middags, daarna met het busje door het chaotische verkeer van Kathmandu. Heerlijk om zo hier weer terug te zijn. De mensen, de winkeltjes, het verkeer, de zon. We waren moe, maar genoten met volle teugen. Een paar uur later kwam de 2e groep zonder problemen aan.

Gegevens

Hits: 585

We zitten al weer in de laatste week van ons verblijf hier. Het gaat allemaal te snel voorbij, net als de jongelui op de motoren die veel te snel gaan. De tijd staat ook hier niet stil.

Vandaag zijn de verkiezingen voor de studentenraden op de universiteiten en hogescholen. De afgelopen weken is er al het nodige tumult geweest, vooral veroorzaakt door het doorgaande intimiderende gedrag van de jongeren afdeling van de Maoisten. Er is kennelijk niemand die ze echt durft aan te pakken, of misschien is dat ook wel geplande strategie. Vrijheid en vrede zijn nog verre van gewaarborgd in Nepal en de toekomst blijft politiek gezien erg onzeker en zou zo maar weer kunnen omslaan in een burgeroorlog. Vanwege deze verkiezingen is er in Chitwan (waar de groep op dit moment verblijft) een staking uitgeroepen, maar gelukkig hebben zij daar zeer waarschijnlijk geen last van. Morgen (als de groep terug komt) is de staking weer voorbij. Ik ben benieuwd hoe ze het gehad hebben.

Meisje met kleine broertje

Het is vandaag weer een stralende dag. Ik ben net lekker op de motor weggeweest, in korte broek en overhemd en op mijn sandalen. Heerlijk om hier zo weer rond te rijden.
Vanmorgen moest ik voor een afspraak in Simpani zijn (een buurt in het noorden van Pokhara). Ik ben daar via Bagar naar toe gereden, bij Bagar is de belangrijkste studentencampus van Pokhara. Het was daar een drukte van belang, overal pratende studenten en ook de Nepalese ME was overal nadrukkelijk aanwezig. Ik hoop dat alles verder rustig verloopt.

Achter ons guesthouse loopt een hondje rond, die een ver familielid is van Boomer en Bart. Z'n gedrag is net zo. Laatst zaten een paar mensen op de grond een spelletje te doen en de hond zat er bij en keek van de een naar de ander, alsof hij alles van het spel begreep.

'Mijn' kapper 2 huizen verder

Gisteren hebben we zowaar wat regen gehad, er zat een stevige dnderbui in de buurt. Het heeft hier ongeveer een half jaar niet geregend. Helaas trok de bui niet helemaal over deze buurt en was de hoeveelheid water die naar beneden kwam voor Nepalese begrippen maar klein. Het was daarna wel een beetje minder stoffig. Als de zon niet zo fel schijnt, komt dat niet zozeer door bewolking, maar veel meer door het vele stof in de lucht, stof dat vanuit de droge gebieden in India hier naar toe waait. De temperatuur is overdag ruim 30 graden, dat wordt straks weer wennen aan de kou!

Zover voor vandaag, morgen hebben we een meeting met LEAD Nepal en overmorgen gaan we naar Kaireni, samen met Tilak. Daarover later meer.

Gegevens

Hits: 640

Vandaag namen we afscheid van Jantina en Sigrid, de groep is onthoofd en het einde van de reis begint nu echt te naderen. Om 9 uur hebben we ze uitgezwaaid, toen ze met de taxi richting vliegveld verdwenen.

Ook vanmorgen bleken een paar mensen nog niet helemaal klachtenvrij te zijn, daarom besloten Aukje, Wim en Trix in het hotel te blijven, terwijl de rest van de groep op bezoek ging bij het Nepal Gospel Outreach Center in Kathmandu. Hieronder een archieffoto van Sita en Resham die samen dit werk leiden.

Resham verblijft op dit moment in Europa, dus ontving Sita ons alleen. Samen met haar zoon kwam ze ons ophalen. Omdat we niet allemaal in de auto pasten, namen Sita en ik een taxi.

NGOC heeft aan de zuidkant van Kathmandu een mooi plekje gevonden voor hun kantoor en trainingsruimten, een plek waar de luchtvervuiling nog niet echt is doorgedrongen. Nadat we een kopje thee hadden gedronken werden we door Sita rondgeleid en konden er vragen beantwoord worden. NGOC heeft inmiddels meer dan 425.000 studenten gehad! Het is fantastisch om te zien hoeveel mensen er hierdoor al met het evangelie bereikt zijn.

Na een lekkere hap rijst werden we naar Patan gebracht, waar we in de bookshop van GFA nog wat wilden kopen, maar helaas bleek die verplaatst te zijn en niet zo makkelijk te vinden.

Wim bleek 's avonds aardig opgeknapt te zijn van zijn dagje rust en dat was te merken. Wel was Veerle aan het eind van de middag spoorloos, maar die kwam even later weer 'boven water'. Ze was even een cadeautje voor een familielid wezen kopen en dat had wat meer tijd in beslag genomen dan gepland.

Zo is de op een na laatste dag vrij geruisloos verlopen, in een chaotische stad, waar de autos en motoren nog meer lijken te toeteren dan ooit. Hieronder nog een plaatje van Thamel.

Gegevens

Hits: 585

Een kleine 2 dagen eerder dan gepland waren we terug van onze trip met Resham van het Nepal Gospel Center; een trip die we niet snel zullen vergeten!

Zondagochtend in alle vroegte vertrokken we naar Mugling, waar we opgepikt werden door Resham en zijn zoon Anaguran. Het werd het begin van drie gedenkwaardige dagen. Een kilometer of 40 voorbij Butwal gingen we van de ‘snelweg’ af, richting Sandhikharka in het Arghakhangi district. Na ongeveer een uur rijden was het afgelopen met de asfaltweg en werd het een zand/stof/keienpad. Dat zou zo 2 dagen duren... Dagen die Ad, die voor het eerst in Nepal was, uitstekend doorstaan heeft.

Het begon gelijk al goed, want na een paar honderd meter weigerde de auto een steile helling op te gaan. De oorzaak daarvan lag onder meer in het feit, dat achterin honderden kilo’s aan Nepalese Gideon Bijbels lagen. Er zat maar één ding op, een lege auto naar boven sturen en er zelf lopend achteraan (zie foto). Dat zou zich verderop nog een aantal keren herhalen die dag en de dag er na!

Deze onverharde weg leidde uiteraard langs vele steile hellingen/afgronden, met soms wel een diepte van meer dan 1000 meter, niet echt mijn hobby! Uiteindelijk kwamen we ruim voor donker (16.30) in Sandhikharka aan. De voorganger van de lokale kerk stond ons al op te wachten. Door de vermoeiende rit lagen we al heel vroeg in bed (met een matras van ca. 2 cm. dik, wat later toch nog beter bleek te zijn dan de volgende overnachting, namelijk helemaal geen matras, alleen planken).

De volgende ochtend, na dahl bhat gegeten te hebben (zie de foto met Anaguran en Deepak, de laatste was ons vooruit gereisd), hadden we een ontmoeting met de lokale en regionale kerkleiders in het nieuwe kerkgebouw. Dit gebouw is grotendeels betaald vanuit een gift uit een PKN gemeente in Hensbroek. Het gebouw is bijna af, maar er is nog wel wat geld nodig om het helemaal af te bouwen (zie foto hieronder).

De ontmoeting vond buiten plaats, nadat ons eerst de nodige eerbewijzen waren verleend in de vorm van het omhangen van een bloemenslinger (op de foto links Resham en op de 2e foto Resham en Anaguran met in hun midden de voorganger, Pratigya Saru). De gemeente telt op dit moment ca. 100 gedoopte leden. Het werd een bijzondere ontmoeting, waarin Ad en ik ook nog een woord van bemoediging hebben mogen delen.

Vroeg in de middag ging het van hier naar het dorpje Asuurkot, waar ook een kleine gemeente is. Hier woont een vrouw van 75 die in dit district voorzover bekend de eerste gelovige was(27 jaar geleden). Bijzonder was ook de ontmoeting met een van de nieuwste gemeenteleden (totaal 26), een broeder van 80 (!), net gedoopt! Zie foto hieronder.

Van Assurkot ging het naar het district Pyuthan, naar het plaatsje Khalanga. Deze gemeente telt ca. 100 gedoopte leden en komt samen in een gehuurd mudhouse. Ad moest diep door de knieen om ongeschonden naar binnen te kunnen (zie foto).

Zoals voor alle kerkjes die we bezochten, werden hier ook Bijbels afgeleverd. Deze gemeente is hard op zoek naar een nieuwe en grotere ruimte. Na met hen gebeden te hebben, vertrokken we naar de laatste bestemming van deze enerverende dag: Bijuwar, waar we in het donker om ca. 18.30 aankwamen.

Alle kerkjes die we bezocht hebben hebben zeer gemotiveerde voorgangers en evangelisten, ze gaan er gewoon voor, ook al zijn de omstandigheden soms heel moeilijk en hebben sommige van hen zelfs vanwege hun evangelisatie al gevangen gezeten. We hebben ook in alle bezochte kerkjes met de leiders mogen bidden.

Op de foto hieronder Devu Giri, de voorganger, en zijn gezinnetje. De volgende ochtend werden we rondgeleid over het stukje grond dat ze als gemeente gekocht hebben. Deze gemeente bestaat 2 jaar en telt al meer dan 100 gedoopte leden. Ze hebben een heel klein mudhouse (gehuurd), dat veel te klein is en ze hebben dus dringend behoefte aan een geschikte ruimte, maar nog niet de middelen om een gebouwtje neer te zetten.

Van hier ging het naar het zuiden, naar de Terai in het Dang district. Eerst naar het dorpje Marighat, waar God geweldige aan het doen is onder de Taru’s. Toen we aankwamen stond een welkomst comité ons al op te wachten! (zie foto’s hieronder). Ad en ik hebben ook hier een woord van bemoediging met hen mogen delen, waarna een heerlijke dahl bhat op ons stond te wachten. Deze gemeente is sinds kort in het trotse bezit van een eigen kerkgebouw (zie foto hieronder).

Hierna gingen we op weg naar onze laatste bestemming: Balapur. Ook deze gemeente in de Terai is in het trotse bezit van een eigen gebouw. Dat is belangrijker dan wij denken, want in het hindoeisme en in de islam staan de tempel/moskee centraal voor de gelovigen. Voor nieuw gelovigen is het dan ook goed te weten dat christenen ook een eigen “tempel” hebben, wat ze overigens ook veel minder afhankelijk maakt van de wispelturigheid van de verhuurders. Op de foto’s hieronder ook een foto van Ram Bahadur Thapa, de voorganger.
Na het afscheid werden nog 2 gemeenteleden onderweg bezocht en voor hen gebeden.

Zo kwam er een eind aan een 6-tal bijzondere bezoeken aan bijzondere kerken en mensen. God is geweldige dingen aan het doen in Nepal en dat hebben we met eigen ogen mogen zien, ook al was de reis af en toe ‘scaring’ voor mij. Wat volgde was nog een lange reis terug naar Pokhara, waar we om 22.30 aankwamen.

Wat een geweldig land is dit toch en wat een geweldige mensen. Maar bovenal wat een geweldig werk is God aan het doen. Blij en dankbaar zijn we, dat we daar een klein stukje van hebben mogen zien.
Na eindelijk weer een warme douche zijn we daarna doodvermoeid als een blok in slaap gevallen.

Aukje en Paula hebben zich deze dagen ook goed vermaakt (quality time volgens eigen zeggen), maar waren wel blij dat we weer heelhuids terug waren. Ze waren zelf ook blij nog ongeschonden te zijn, want bij een bezoek aan het centrum van Pokhara werden ze geraakt door een telefoonkabel die brak (de telefoonkabels lopen bovengronds). Kort daarna werd Paula geraakt door een roekeloze taxichauffeur, maar ook dat liep gelukkig goed af.