Gegevens

Hits: 644

Mensen, mensen wat een mensen.

Ik mag graag af en toe lekker op het stoepje voor ons hotelletje zitten, lekker in de zon, het liefst met een glas thee of een flesje cola en dan maar naar de mensen kijken. En er lopen de meest uiteenlopende types rond. Je ziet mensen zoals wij (middelbaar) en gezellig met elkaar op vakantie, ook veel jonge mensen, vooral stelletjes. Maar er lopen ook heel wat bijzondere mensen rond.

Zo zag ik vanmiddag een Boeddhistische monnik, geen Tibetaan, maar een westerling die kennelijk op zoek is naar God. Dit is geen uitzondering, regelmatig kom je hier westerlingen tegen in het habijt van een Boeddhistische monnik, ook vrouwen. Zonder uitzondering met een kaalgeschoren hoofd, maar dat zou in Nederland al niet meer opvallen.

Maar dit jaar zijn er bijvoorbeeld ook opvallend veel hippieachtige personen. Het hippietijdperk leek achter de rug te zijn, maar je komt ze weer in allerlei schakeringen tegen. Jong, oud, maar ook veelal op zoek naar iets. Ik vermoed dat er ook aardig wat ouderen bij zitten, die in de 70-er jaren ook deel uit maakten van die beweging. Vaak zijn ze ook duidelijk onder invloed van drugs.

Maar er zijn ook twijfelachtige personen (althans zo komen zij bij mij over!) Ik denk vooral aan de oudere mannen, alleen op pad met een jonge Nepalese jongen of meisje, hand in hand lopend. Maar dat zelfde geldt soms ook voor oudere westerse vrouwen.

Maar naast dit alles natuurlijk ook de Nepalees zelf. Schuin tegenover ons hotel staat een stenen (betonnen) huis, waarin ook een oude oma woont (kennelijk bij haar kinderen). Maar dat moderne gedoe vindt ze denk ik maar niks, want op de hoek van het dak heeft ze voor zichzelf een plek gemaakt waar ze een vuurtje kan stoken en waar ze haar eigen potje op de traditionele manier op een houtvuurtje kan koken… Tegelijkertijd rijdt de moderne tijd luid toeterend en zigzaggend over straat voorbij. Jongelui die willen opvallen. Erg gevaarlijk soms, want er lopen overal kleine kinderen, honden en koeien rond.

Tenslotte zie je ’s ochtends ook heel wat vrouwen, mannen en soms ook kinderen van buiten de stad komen, met een grote dhoka (mand) op hun rug en aan hun hoofd. De manden zijn meestal volgeladen met zaken die ze verbouwd hebben zoals groenten en fruit, maar bijvoorbeeld ook honing.

Zo geniet ik van alles wat ik zie, terwijl de jeep aan de overkant volgeladen wordt met vakantiegangers en parachutes voor het 'paragliding' en een bedelaar om een aalmoes vraagt.. Nippend aan mijn kopje thee en af en toe een praatje makend met een voorbijkomende Nepalees.

Gegevens

Hits: 667

Pawan met zijn nieuwe T-shirt
(gekregen van Michael)

De eerste tekenen zijn er, de eerste tekenen van het nadere feest van Tihar. Er heerst een opgewonden stemming in de stad, vergelijkbaar met de dagen voor Kerst bij ons. Straks is er de dag dat men allemaal lichtjes aansteekt binnen en buiten het huis, het ziet er feestelijk uit. Ook de eerste ontploffingen van firecrackers (een soort vuurwerk) zijn al te horen. Een aantal jaren heeft men die niet af mogen steken i.v.m. de burgeroorlog.

Tihar is het op een na belangrijkste feest voor de Hindoes, waar iedereen die daar geld voor heeft, nieuwe kleren en lekker koopt. Een feest ook waar de hele familie aan deelneemt, voor zover men Hindoe is. Daar begint ook het probleem voor hen die Christen zijn geworden. Ze kunnen hier niet meer aan deelnemen en als ze nog niet de familie uitgegooid zijn, komen ze in ieder geval nu buiten de familie te staan. Een moeilijke tijd dus voor veel Christenen in Nepal.

Ook moeilijk is het voor hun kinderen. De kinderen van Prem en Prabha bijvoorbeeld, kunnen de hele week al niet buiten spelen, omdat de kinderen zich daar allemaal alleen maar bezig houden met Hindoe dansen en spelletjes en vanaf vandaag ook langs de deur gaan om al zingend en dansend geld of eten te verzamelen (een beetje te vergelijken met ons St. Maarten, maar dan een aantal dagen achter elkaar).

Al deze kinderen moeten zich deze week maar binnen zien te vermaken, in vaak heel kleine huisjes. Tihar in Nepal.

Donderdag begon zoals gepland, en tochtje met Trix naar de 'hooibergendorpjes' (weet je nog Carla?) Een tocht tussen de rijstvelden door, waar overal nog hard gewerkt werd om de (rijst)oogst binnen te halen. Hele families en dorpen zijn dan op de velden bezig, een leuk gezicht voor ons, maar een hard bestaan voor hen. De velden zijn op dit moment rijp om geoogst te worden, zoals dat ook geestelijk het geval is in Nepal. Ik las afgelopen week in ene nieuwsbrief dat het aantal christenen in Nepal al op ongeveer 1 miljoen geschat wordt!
Toch zijn de meeste mensen blijmoedig ondanks het harde werk. We stonden op een afstand van ca. 50 meter te kijken naar het dorsen, toen een Nepalese man uit gekkigheid op een berg stro sprong en voor ons een gek dansje maakte, heel uitgelaten.

Motormuis Trix:
" Even een plaatje maken..."

Toen we terug waren werden we door Grishma gebeld, dat vanwege een begrafenis onze afspraak niet kon doorgaan. Trix en ik zijn toen op de motor naar de begrafenis gegaan. Het is ontroerend om te zien hoe men hier in Nepal mee omgaat als Christen. Toen de plechtigheid afgelopen was en ik nog een paar gesprekken had gehad met Prakash en Chanman, zag ik tot mijn schrik dat er inktzwarte lucht boven de bergen hing. We zijn toen als een haas op de motor gestapt om te proberen nog voor de bui binnen te zijn. Dat lukte gelukkig en ondanks de haastige spoed door het drukke verkeer heeft Trix geen kik gegeven! We waren net voor de onweersbui met hagel en veel wind binnen. De dag erna hoorden we dat in het noorden van Pokhara alle gewassen vernield waren door grote hagelstenen.

Vandaag (vrijdag) hebben we het een beetje rustig gehouden. Ik ben even naar de stad geweest, maar daar was het zo druk, dat ik na 10 min. Weer op de motor gestapt ben. De dames hebben het er wel een paar uur uitgehouden... Vlak voor ik weg ging was er een grote manifestatie van de 'muizen' (Maoïsten). Ze maakten veel lawaai, maar er waren niet veel mensen die er aandacht aan schonken. Ik vroeg aan een van hen wat er aan de hand was, waarop me op brute wijze te verstaan werd gegeven, dat dit me niets aanging... "Uw vriendelijkheid zei bij alle mensen bekend" is kennelijk onbekend bij de muizen.

Gegevens

Hits: 649

Ik heb nog even een kuiertje door het oude centrum gemaakt, zo vroeg in de ochtend is alles nog helemaal Nepalees, zonder hordes rondlopende en fotograferende toeristen. Het waren de gebruikelijke taferelen, mannen en vrouwen, die een goed plekje probeerden te bemachtigen om hun koopwaar uit te stallen op een vies oud stuk plastic. Handel die varieert van kleding tot worteltjes, yoghurt en allerlei kleine huishoudelijke zaken.

Drukte in het oude centrum van Kathmandu, waar van alles te koop is.

Om die tijd zijn er nog niet veel bedelaars, dat is logisch, want voor hun broodwinning moeten ze het voornamelijk van de toeristen hebben.

Wat me wel opviel, is een verhoogde religieuze activiteit. Komt dat door de festivals die net achter de rug zijn, of zijn het de politieke omstandigheden en onzekerheden, die hier debet aan zijn? Feit is wel, dat toen ik bij een van de bekende tempels in Kathmandu stond te kijken er veel meer mensen in en uit liepen dan andere keren. En ook een (in mijn ogen vies en onbeduidend) beeldje midden op straat, met er boven twee bellen had niet aan belangstelling te klagen. Bijna elke Nepalees die er langs liep of reed, raakte even de bellen aan en het beeldje. En zelfs een meter of tien tegenover de tempel bleven veel mensen staan om te bidden, op een gegeven moment was ik omringt door zeker een stukof zes biddende mensen. Wat zou het fantastisch zijn als deze mensen op hun zoektocht Jezus ontmoeten!

Om 12 uur gingen we met de taxi naar het vliegveld, een weliswaar bijna nieuwe, maar ook kleine taxi. Alle 3 de grote koffers moesten dus op het dak, bijeengehouden en gebonden met een sjaaltje. Door de ingewanden en kuilen van Thamel naar het vliegveld. Het is me een raadsel dat ze zijn blijven staan!

Op het vliegveld was het de gebruikelijke chaos, met een verschil, Aukje had haar handbagage in het hotel laten staan. Gelukkig waren een paar telefoontjes en een handvol roepies genoeg om die ruim op tijd op het vliegveld te krijgen. Verder verliep de reis naar Doha vlot.

Gegevens

Hits: 649

We zijn zojuist terug van ons ontbijt (10.30) en hebben een heerlijk gegrild broodje tomaat/kaas gegeten. Het brood heeft hier vaak een heel afwijkende smaak, maar deze smaakte echt lekker. Dat was een paar dagen geleden niet met de pizza die ik besteld heb, helaas...

De afgelopen dagen zijn voor mij minder prettige dagen geweest omdat ik nog steeds niet helemaal in orde was.  Gelukkig gaat het nu beter, waarschijnlijk is dat alles toch ook het gevolg van oververmoeidheid.
Gisteren zijn we bij Rene en Martha (en Lina en Tul natuurlijk, want het is hun huis) wezen kijken. Ze wonen echt op een heel bijzonder plekje, vlak bij het einde van een plat gedeelte met een prachtig uitzicht naar de Baglung Highway, waar ze een mooi huisje hebben kunnen bouwen. Het is op de motor ongeveer 15 min. rijden, helemaal aan de andere kant van Pokhara.

Op het lager gelegen gedeelte was men druk bezig met de voorbereiding van de crematie van een overledene. De persoon stond kennelijk hoog in aanzien, want er waren veel gasten. En toen de baar voorbij kwam, zagen we dat die volgeplakt zat met Nepalese geldbriefjes. Het was een indrukwekkende stoet toen die eindelijk in beweging kwam.

Verder zijn we gisteren bij Prabha thuis geweest om de kinderen te ontmoeten. We hadden Pawan nog niet gezien. Eerdaags zullen we ook een gesprek met hen hebben over de bouw van hun huisje, om te zien of we hen op de een of andere manier kunnen helpen om de bouw te bespoedigen.

Gisteravond was ik bij de eerste housefellowship groep. Normaal gesproken verwachten ze een preek van ongeveer een half uur, maar ik heb het deze keer anders gedaan, ik heb een korte bijbelstudie gehouden over het begrip vergeven. De groep deed erg goed mee en hadden het ook een fijne bijeenkomst gevonden. Toen ik dacht dat het bijna afgelopen was, duurde het nog een half uur. Het is namelijk de gewoonte om eerst nog voorbede te doen. Een van de aanwezige vrouwen had wel iets, maar ze was nogal lang van stof, het kostte haar 8 min. om het hele verhaal te vertellen. Daarnaast bidden Nepalezen vaak lang en uitbundig, ook gisteravond was dat het geval, zodoende dat het toch nog wat later werd dan verwacht. Maar het was alles bij elkaar een fijne avond.

Het is lekker weer buiten, maar toch is het een beetje van slag. Eergisteren hebben we 's middags en 's avonds aardig wat regen gehad en ook nu is het niet helemaal helder. Maar we genieten volop, ook al hebben we de bergen nog nauwelijks gezien!

Gegevens

Hits: 669

De dag begon mooi en eindigde mooi. Vanmorgen waren eindelijk de bergen helder te zien (zoals het hoort om deze tijd). Een mooi begin dus. Vandaag was ook de dag van Kaireni. Om ongeveer 08.50 ben ik op de motor vertrokken en na een rustig en mooie rit kwam ik om 09.30 bij het kerkje aan. Er waren nog niet veel mensen, zodat ik op mijn gemak het mooie nieuwe kerkgebouw kon bekijken. Creatieve mensen uit de gemeente hadden er echt iets moois van gemaakt met muur- en plafondschilderingen.

De dienst begon om 10.00 uur, nou ja, 10.10, want om 10.00 waren er nog niet zo veel mensen. De zangleider stond achter een kansel, die zo hoog was, dat zijn kruin er net boven uit stak. Bovendien hadden ze er nog een grote vaas bloemen opgezet, zodat hij meestentijds helemaal aan het zicht onttrokken was. Toen ik aan de beurt was om te spreken, ben ik er maar naast gaan staan, zo kon ik hen allemaal zien en zij mij...

In Kaireni is tijd maar een relatief begrip, dat merkten we al aan het begin. Maar ook in het verdere verloop van de dienst kwam dat tot uiting. Het was bijna half twaalf voor ik aan mijn preek kon beginnen... Maar er zal ook nooit tegen je gezegd worden: "Het is al zo laat, houd het een beetje kort s.v.p." Integendeel!
De preek is heel goed overgekomen en Tilak (de voorganger) en Jutta Weber waren er erg blij mee.

Rijst dorsen op de ' highway'

Op de terugreis passeerde ik tot 5 keer toe punten waar jongeren stonden te collecteren voor hun feesten. Dat gaat heel eenvoudig, je gaat met een groep jongeren midden op de 'snelweg' staan en houdt alle verkeer aan om om een donatie te vragen. Ze lieten mij ongemoeid tot de laatste 'barricade'. Daar werd ik tot stoppen gedwongen, waarop ik zei: "Sorry, ma bidesi ho" (ik ben een vreemdeling), waarop ze schaterend van de pret herhaalden wat ik gezegd had en me vervolgens doorlieten! Zo kwam ik na 45 minuten ongeschonden in Pokhara aan.

's Avonds had ik nog een etentje met het bestuur van LEAD Nepal. We hebben samen (met Grishma, Raju en Pradip) een heerlijke ontspannen tijd gehad en ik heb hen een mooie donatie namens H4N en namens onze thuisgemeente mogen overhandigen. Zo beëindigden we een mooie en vruchtbare dag; (met de gezondheid gaat het trouwens veel beter).

Vandaag was ook onze kleinzoon Marc de Jong jarig. Gefeliciteerd Marc en tot over een paar weken!